Ο κυνόδοντας του Ολυμπιακού

Ο Κέβιν Ντουράντ παρακολουθούσε σαν από άμβωνος, ο αυτοκράτορας, η βασιλική συνοδεία γύρω του και οι αόρατοι μπασκετικοί του υπήκοοι τριγύρω. Η πρώτη κίνηση που έκανε όταν ακούμπησε τον πισινό του στο κάθισμα των επίσημων ήταν να απλώσει την αρίδα του στο μπροστινό κάθισμα για να βολευτεί. Ο Βασίλης Σπανούλης παρακολουθούσε με τον ίδιο τρόπο που αγωνιζόταν. Σχεδόν ανέκφραστος, ρομπότ. Τα δύο τέρατα του αμερικανικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ επισκίασε στο δικό μου μυαλό ο τρόπος που έβλεπε το ματς η Έμα Στόουν, η μούσα του Γιώργου Λάνθιμου που βρέθηκε ουρανοκατέβατη στο Φάληρο. Τα μάτια της,

Στο παρκέ Ολυμπιακός και Μονακό έδιναν ένα συγκλονιστικό μπρα ντε φερ, σαν να ξέρουν πως για να τους επιτραπεί να φτάσουν ως το Βελιγράδι θα πρέπει να χάσουν – τουλάχιστον έναν – κυνόδοντα στη μάχη.

Στο πρώτο ημίχρονο ανέλαβαν οι δευτεραγωνιστές, αφού πρώτα δίνονται τα Όσκαρ Β΄ Ρόλου: Λι και Ουατάρα στην αρχή, Μακίσικ στη συνέχεια. Όσο το ματς έμπαινε στο φινάλε του αναλάμβαναν δράση οι πρωταγωνιστές: Τζέιμς και Μπέικον, Σλούκας, Γουόκαπ και Ντόρσεϊ. Οι ερυθρόλευκοι του Πειραιά έκοψαν πρώτοι το νήμα απαντώντας στα χτυπήματα των Μονεγάσκων, εξουθενώνοντας τους σε αυτό που αγγλιστί ονομάζεται war of attrition. Ο πόλεμος φθοράς σε ένα βράδυ που ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε οπλισμένος σαν Αστακός.

Όταν Λι και Τζέιμς είδαν το τέταρτο λαμπάκι των φάουλ να ανάβει δίπλα στα ονόματά τους, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πιθανότατα αισθάνθηκε πως η Μονακό στεκόταν στην άκρη του γκρεμού. Χρειαζόταν απλά ένα απαλό σπρώξιμο. Δύο-τρια επιθετικά ριμπάουντ και η κλάση του συγκλονιστικού Τζέιμς την κράτησαν όρθια, αλλά όχι για πολύ. Το ποτάμι δεν γύριζε πίσω, όχι τουλάχιστον μπροστά σε 15.000 αφιονισμένους φιλάθλους. Στο τελικό βιράζ ο Σλούκας ήταν έτοιμος να βάλει την υπογραφή του διαθέτοντας το καθαρό μυαλό και την ενέργεια που απαιτούνταν.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε τελικά να λυγίσει τη Μονακό, την ομάδα που δεν αποκλείεται να είχε αποκλείσει τουλάχιστον μία από τις υπόλοιπες τρεις ομάδες του φάιναλ φορ αν την είχε βρει στο διάβα της. Κάπως έτσι έγινε ο προπονητής του έγινε ο ευνοούμενος, αυτός που πριν 27μήνες είχε παραλάβει συντρίμμια και χθες το βράδυ παρέδιδε μια ομάδα που αυτοδικαίως θεωρεί εαυτόν ισότιμο διεκδικητή του τίτλου.

«Για αυτό επέστρεψα στον Ολυμπιακό. Για το φάιναλ φορ» μου έλεγε στα αποδυτήρια ο Κώστας Σλούκας σε κατάθεση ψυχής. «Να πάμε στο Βελιγράδι με ένα πλατύ χαμόγελο» έλεγε ο αρχηγός Γιώργος Πρίντεζης, χωρίς τρόπο ή διάθεση να κρύψει το δικό του. Από την πρώτη στιγμή των πανηγυρισμών στα αποδυτήρια η ανίκητη παιδικότητα του Κώστα Παπανικολάου είχε πλημμυρίσει τον χώρο με ατάκες όπως αυτή για… τον Ντουράντ.

Στο τέλος της ημέρας ο Ολυμπιακός ήταν όντως αυτό που η σειρά ζητούσε. The best of five, ο καλύτερος σε πέντε παιχνίδια. Οριακά, αλλά ο καλύτερος, ούτως ή άλλως όλοι παραδέχτηκαν πως η πρόκριση στο Φάιναλ Φορ κρίθηκε στις λεπτομέρειες και το πλεονέκτημα έδρας, ο κανόνας του οποίου έμεινε ακλόνητος: 15/15 νίκες γηπεδούχων στο τελευταίο ματς.

Τα δυσάρεστα για το φινάλε. Η μαζική είσοδος μερίδας των φιλάθλων του Ολυμπιακού ήταν άλλο ένα επεισόδιο της βαλκανικής παρέλασης της ανομίας που βολικά ενσωματώνουμε στον γενικό όρο «φανταστική ατμόσφαιρα». Ναι, το γήπεδο έβραζε. Όσοι βρέθηκαν εκεί θα το θυμούνται για καιρό, αν όχι για όλη τους τη ζωή. Το ότι επετράπη σε μερικές εκατοντάδες φιλάθλων να βρεθούν στο παρκέ συνιστά τεράστιο κενό ασφαλείας και φυσικά είναι καθολική ευθύνη του Ολυμπιακού, για να ξέρουμε και τι λέμε. Είναι θέμα συγκυρίας να συμβεί το οποιοδήποτε συμβάν με μέλος της αποστολής της φιλοξενούμενης ομάδας ή ακόμη και τραυματισμός κάποιου αλαλάζοντα νεαρού που μπούκαρε στο παρκέ γιατί θεωρεί δικαίωμα του να πανηγυρίσει. Οι ερυθρόλευκοι φυσικά θα πληρώσουν τον τσουχτερό λογαριασμό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν γίναμε παγκοσμίως ρεζίλι.

Δεν ξέρω σε πόσους άρεσε η ανάρτηση του Κέβιν Ντουράντ περί «αποκάλυψης» όταν στις κερκίδες άναψαν καμιά δεκαριά καπνογόνα, όμως λίγο αργότερα ο σούπερσταρ του ΝΒΑ συμπλήρωσε: «φέρε μια φωτοβολίδα σε αγώνα NBA αν θέλεις και μπορεί αν βρεθείς στη φυλακή». Φυσικά κανείς από τους πρωταγωνιστές του ντου δεν πρόκειται να έχει το παραμικρό θέμα με το νόμο, ίσα – ίσα που θα μοστράρει στους φίλους του και στα social τις selfie που έβγαλε. Μαγκιά, ελληνική, ανόθευτη. Σε όποιον μας πει και τίποτα θα αντιτάξουμε τα της «φανταστικής ατμόσφαιρας», τα σαββοπουλικά «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε» και φυσικά τα «αφού οι παίκτες το απολάμβαναν και πανηγύρισαν έξαλλα μαζί με τον κόσμο». Και βέβαια κανείς δεν ενοχλείται που – για ένα, αλλά λαοπρόβλητο – βράδυ δίνουμε εικόνα αθλητικής ζούγκλας, από αυτές που κανείς επισκέπτεται στις διακοπές του, βγάζει καμία φωτογραφία για να τη θυμάται και γυρίζει στην ασφάλεια του σπιτιού του.

Πάλευα να πάρω γραμμή για τα αποδυτήρια και σκεφτόμουν πόσο όμορφο θα ήταν να τελείωνε το παιχνίδι με αγκαλιές και συγχαρητήρια μεταξύ των ομάδων. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πήρε αγκαλιά τον Μάικ Τζέιμς όταν βρήκε την ευκαιρία, αλλά αμφιβάλλω αν αυτή προβλήθηκε μέσα στον ορυμαγδό. Και ύστερα να στέκονταν οι θριαμβευτές στο παρκέ μόνοι τους για όσο τραβούσε η ψυχή τους και να αποθεώνονταν. Η τηλεόραση θα μετέφερε αυτές τις εικόνες στους εκατομμύρια μπασκετόφιλους, Ολυμπιακούς ή μη, που εν τέλει τα δικαιούνταν. Μετά ξύπνησα και σκέφτηκα ότι αυτό το ιερό ελάφι δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ στα μέρη μας, παρά μόνο στη φαντασία του Γιώργου Λάνθιμου και πως οι σκάλες θα παραμένουν πάντα κλειστοί, να γίνει μία φορά το απευκταίο και να θρηνήσουμε θύματα κυνηγώντας την ουρά μας.

Το παραμύθι του Ολυμπιακού συνεχίζεται. Σας αφήνω για να κερδίσω μερικές ώρες ύπνου, αφού από αύριο οι playmakers της Nova θα ξεκινήσουν να στύβουν το μυαλό τους για να σας παρουσιάσουν το καλύτερο τηλεοπτικό προϊόν που μπορούν από το Βελιγράδι.

Hvala, ευχαριστούμε ελληνιστί, όλη την αθέατη παρέα των τεχνικών που μας συντρόφευσε και μας στήριξε σε Σ.Ε.Φ και Ο.Α.Κ.Α. για άλλη μία χρονιά, για να μπορέσουμε εμείς να κάνουμε το κομμάτι μας.