Αιγυπτιακές «μπάμπουσκες»: Μήπως μέσα στη δημοκρατική βρίσκεται η σαρία;

του Βαγγέλη Καργούρδη

Είχαμε -όσοι ψιλοξενυχτίσαμε με τα Αιγυπτιακά- ακόμα την τσίμπλα στο μάτι, σήμερα πρωί Δευτέρας 31 του Γενάρη, όταν ακούγοντας τα πρώτα δελτία ειδήσεων, δικά μας και ξένα, μάθαμε πως (άκουσον-άκουσον!) «...η "MOODY'S" -λέει-, «υποβάθμισε κατά μία μονάδα την πιστοληπτική ικανότητα, τίνος λέτε; μα φυσικά της...Αιγύπτου»!

Να προλάβει (;) υποτίθεται, η μία από τις -άκρως αμφιλεγόμενες πλέον, τόσο για την αποτελεσματικότητα των προβλέψεων, όσο και για τα ίδια τα «κινούντα αίτια» των δράσεών τους- "magnificent 3"(!), (οι άλλοι δύο είναι βέβαια οι "Standard & Poor's" και "Fitch") «βεβιασμένες κινήσεις» πελατών της, συνδρομητών, ή και του ευρύτερου επενδυτικού κοινού!...

Λες και οι επενδυτές, θεσμικοί και ιδιώτες, τόσο πια απελπισμένοι θα ένοιωθαν, -με τη δική τους κι' αυτοί τσίμπλα στο μάτι- από έλλειψη επενδυτικών εναλλακτικών, που θα έσπευδαν εκόντες-άκοντες να «τα χώσουν» μαζικά σε Ομόλογα...Αιγυπτιακά.

Και φρόντισε με αυτή την έγκαιρη & «αυστηρά επαγγελματική» (που πάει να πει πολιτικά ουδέτερη!...) κίνησή της η «αμέμπτου παρελθόντος» (τρομάρα της!) "MOODY'S", να «προλάβει ενδεχόμενες αστοχίες», με τη βέβαιη χασούρα να επέρχεται με σιγουριά φυσικού φαινομένου(!).

Κούνια που τους κούναγε...(Ιδίως αν έχουν την ατυχία η συγκεκριμένη κούνια να είναι Μεσανατολικής κατασκευής...)

...Κι' ύστερα δηλαδή «φταίει ο φονιάς», αν νοιώσει να του έρχονται αυτόματα στο νου εκείνα τα (υποτίθεται τόσο ξεπερασμένα) λενινιστικά, για τους καπιταλιστές, που δεν το ‘χουν -έλεγε- σε τίποτα να σπεύσουν οι ίδιοι να «μας πουλήσουν το σχοινί που θα προορίζεται για τον ίδιο τον δικό τους απαγχονισμό»;

Ας είναι όμως...

Η κύρια πάντως ανησυχία όλων που στρέφουν τη ματιά τους στις Αιγυπτιακές εξελίξεις, είναι να διακρίνουν, αν πίσω από την έξαρση & την ευφορία της πρώτης φάσης της εξέγερσης στα περισσότερα Αιγυπτιακά αστικά (και όχι μόνο) κέντρα, τα γενικόλογα ομόφωνα αιτήματα για Δημοκρατική Μεταρρύθμιση και την αποκατάσταση αυθεντικών κοινοβουλευτικών θεσμών,  δεν προοιωνίζουν απλά, μια εφιαλτική (για τις διεθνείς ισορροπίες, αλλά και για τμήμα του Ιρανικού Λαού) επανάληψη των Ιρανικών εξελίξεων του 1979.

Όπου, -δεν πρέπει να λησμονούμε-, ότι και εκεί, τις πρώτες μέρες που ο κόσμος βρέθηκε τότε στους δρόμους των ιρανικών πόλεων, σε ένα επίσης πολύχρωμο δημοκρατικό πανηγύρι, διαδέχτηκε αμέσως η διαχείριση της Εξουσίας, από ένα μεταβατικό καθεστώς μετριοπαθές & καθόλου θεοκρατικό...

Που πάντως σε τίποτα δεν έμοιαζε με το καθεστώς της σιϊτικής Θεοκρατίας των μουλάδων που ακολούθησε κατόπιν.

Θα πει βέβαια κανείς, (και θα έχει & δίκιο) πως από την πρώτη στιγμή, στην περίπτωση του Ιράν, ζεσταίνονταν στο Παρίσι οι μηχανές του τζετ που θα έφερνε πίσω στην Τεχεράνη «δόξη & τιμή» τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του (κυρίαρχου στο Ιράν) σιϊτικού ισλαμισμού (και με ευρύτατη επιρροή σε όλη την ιρανική κοινωνία):

Τον αυτοεξόριστο αγιατολάχ (Αγιάτου