«Δουλειά, προτάσεις, ευθύνη»

Ο Κώστας Τσόκλης μιλά στον ΑΘΗΝΑ 984 και στη Νικολέτα Μακρή για την πρώτη του "επίσημη" θεατρική σκηνοθεσία στο έργο «Η έκτη Καρυάτιδα», την Ελλάδα του σήμερα και το επόμενο μεγάλο του σχέδιο. 
H αγάπη για τη σκηνοθεσία πώς προέκυψε;
Ο χώρος όπου από παιδί ένιωθα καλά, ήταν ο χώρος της τέχνης. Ο πατέρας μου, στα νιάτα του, ήταν ιμπρεσάριος στη Λυρική Σκηνή.

Μεγάλωσα λίγο-πολύ μέσα στο θέατρο.

Ήταν όμως και ερασιτέχνης ζωγράφος, έτσι ήταν πιο εύκολο για εμένα να ζωγραφίζω καθώς υπήρχαν στο σπίτι χρώματα και πινέλα στη διάθεσή μου, ενώ για το θέατρο τι θα μπορούσα να κάνω; Έτσι ακολούθησα τη ζωγραφική, αλλά μου έμεινε το απωθημένο του θεάτρου. Αυτό νομίζω φαίνεται στα έργα που έχω κάνει με video προβολές, που είναι ουσιαστικά θεατρικά έργα βιντεοσκοπημένα. Για το πραγματικό θέατρο, κάθε φορά που μου ζητούσαν κάτι να κάνω, ήταν σκηνογραφία. Αλλά η σκηνογραφία δεν με ενδιαφέρει, γιατί πιστεύω πως είναι απλώς μέρος της σκηνοθεσίας.

Πριν λίγα χρόνια οι συγγραφείς του έργου που σκηνοθετώ τώρα, «Η έκτη Καρυάτιδα», οι αδελφοί Κούφαλη, μου είχαν προτείνει να σκηνοθετήσω ένα άλλο έργο  τους «Ο στρατός της Σωτηρίας», εκεί, στο δικό μας θέατρο στην Τήνο. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία να κάνω την πρώτη  μικρή σκηνοθετική μου απόπειρα, που ήταν τελικώς πετυχημένη μπορώ να πω. Μερικοί μάλιστα τη θυμούνται ακόμη.

Σε ένα σημείωμά σας διάβασα ότι η διαφορά της ζωγραφικής με το θέατρο είναι ότι στο θέατρο, αντίθετα με τη ζωγραφική, ο καλλιτέχνης έχει να κάνει με έμψυχο υλικό. Κάτι που σας έκανε να φοβάστε. Τον ξεπεράσατε αυτόν τον φόβο;

Δεν τον ξεπέρασα καθόλου. Αλλά στηρίζομαι στο ταλέντο των συγγραφέων και της Σοφίας Φιλιππίδου και μέσω αυτών θα προβάλω τη δική μου υπόθεση.

Ένας εικαστικός καλλιτέχνης μπορεί ωστόσο να έχει  πλεονεκτήματα  ως σκηνοθέτης;

Νομίζω ότι υπάρχει απόλυτη σχέση μεταξύ εικαστικού έργου και θεάτρου. Γιατί ένα μεγάλο μέρος της γοητείας που παράγει το θέατρο οφείλεται στην εικόνα, συνεπώς το εικαστικό μέρος παίζει μεγάλο ρόλο. Εκτός εάν έκανες μια απλή ανάγνωση του έργου, δηλαδή ένα θεατρικό αναλόγιο. Το θέατρο είναι θέαμα κι αυτός που το παρακολουθεί λέγεται θεατής. Ο εικαστικός καλλιτέχνης θεάματα σε μικρογραφία δημιουργεί. Μετά έρχεται ο λόγος, που με τη μαγική του δύναμη μπορεί να αναιρέσει το θέαμα, και να σε κάνει να απορροφηθείς από αυτά που ακούς, ξεχνώντας αυτά που βλέπεις. Όμως, πάντα ο θεατής θα υφίσταται τη γοητεία της εικόνας έστω ασυνείδητα.

Αυτό που πάω να κάνω εγώ τώρα δεν αποτελεί καμιά πρωτοτυπία, δημιουργώ απλά έναν εικαστικό χώρο μέσα στον οποίο κινούνται άνθρωποι και λέγονται πράγματα. Μόνο που αυτή την κίνηση και τον τρόπο που λέγονται τα πράγματα, τα ελέγχω και έχω την ευθύνη τους αυτή τη φορά, «ή έτσι αφελώς νομίζω», όπως λέει στο έργο και
η ηρωίδα.

Στο έργο η πρωταγωνίστρια Σοφία Φιλιππίδου περιμένει μάταια την επιστροφή της έκτης Καρυάτιδας από το Λονδίνο.

Όχι μόνο αυτό. Η πρωταγωνίστρια στενοχωριέται, όπως  στενοχωριόμαστε όλοι μας, για την κλοπή των