Έργα του Σαγκάλ στο «Τίσεν-Μπορνεμίτσα»

Από τον «Γαλάζιο κύκλο» έως τις διάσημες εικονογραφήσεις των Μύθων του Λα Φοντέν, ο ποιητικός κόσμος του ζωγράφου Μαρκ Σαγκάλ θα παρουσιαστεί στο κοινό από την αύριο στο Μουσείο Τίσεν-Μπορνεμίτσα της Μαδρίτης, σε μία «σπανιότατη» αναδρομική έκθεση που περιλαμβάνει πάνω από 150 έργα του, που έφθασαν από τις τέσσερις άκρες του κόσμου.

«Για πρώτη φορά το έργο του παρουσιάζεται κατά τρόπον τόσο ολοκληρωμένο, και ιδίως στις τόσο απίστευτα ποιητικές, ελαφρές και ρευστές, τονικότητές του», εξήγησε η εγγονή του ζωγράφου Μέρετ Μέγερ, αντιπρόεδρος της

επιτροπής Σαγκάλ.

«Είναι σπανιότατη ευκαιρία να έχουμε συγκεντρωμένα τόσα έργο του απ' όλον τον κόσμο. Αυτό δεν είναι πιθανό να ξαναγίνει μέσα στα επόμενα χρόνια», πρόσθεσε η ίδια,.

Η έκθεση ιχνηλατεί, μέσα από παραπάνω από 150 έργα προερχόμενα από ιδιωτικές συλλογές και μουσεία όλου του κόσμου, το πλούσιο σύμπαν της δημιουργίας του Σαγκάλ στα χρόνια της νεότητάς του στο ανατρεπτικό Παρίσι της δεκαετίας του 20, την περίοδο της εξορίας του στις ΗΠΑ στα μαύρα χρόνια του 40 έως το θάνατό του στη νότιο Γαλλία το 1985.

Ένα τμήμα της έκθεσης θα φιλοξενηθεί στο Μουσείο Τίσεν-Μπορνεμίτσα, ενώ τα υπόλοιπα έργα θα εκτίθενται στο κοινό στον σχεδόν παρακείμενο εκθεσιακό χώρο του ιδρύματος της Caja Madrid, η οποία συνδιοργανώνει την έκθεση.

Η ιδέα για την οργάνωση αυτής της έκθεσης στην Ισπανία ήταν «να ανακαλύψει το ισπανικό κοινό ένα σύμπαν που δεν έχει καμία σχέση με εκείνα που γνωρίζει στο στερέωμα της ζωγραφικής του 20ου αιώνα, την ιστορική ζωγραφική», εξήγησε ο Ζαν-Λουΐ Πρατ, επιμελητής της έκθεσης.

«Ο Μαρκ Σαγκάλ δεν είναι ο τυπικός καλλιτέχνης. Ανέπτυξε καθ' όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα ένα έργο που δεν εντάσσεται σε κανένα κίνημα, που είναι έξω από κάθε σχολή», πρόσθεσε.

Διότι, «ήδη όταν φθάνει στο Παρίσι το 2010, ο Σαγκάλ εθεωρείτο τρόπον τινά ως ένα φαινόμενο». Είναι η εποχή που σηματοδοτεί το τέλος του Ιμπρεσιονισμού, τις απαρχές του κυβισμού, ενώ έχει τελειώσει και η εποχή του φωβισμού.

Μολονότι «ο Σαγκάλ ανακαλύπτει με ιδιαίτερη χαρά όλες τις πρωτοπορίες», δεν τις εγκολπώνεται και δεν τον επηρεάζουν, «απλώς τις χρησιμοποιεί, σε μικρό βαθμό, κάπως έτσι...», τονίζει εμφατικά ο Πρατ.

Ο εικαστικός του κόσμος είναι έμπλεος χρωμάτων, ονείρων, ακόμη κι όταν η άνοδος του φασισμού στη δεκαετία του 30, τον αναγκάζει να σκουρύνει λίγο την παλέτα του.

Προκειμένου να διαφυλάξει την ιδιαίτερη ταυτότητά του, ο Σαγκάλ πλάθει έναν κόσμο κατοικημένο από πρόσωπα που προέρχονται από την ρωσική και εβραϊκή του κουλτούρα-χωρικοί, ραβίνοι, μουσικοί-που αναμειγνύονται μέσα σ' ένα ονειρικό και ποιητικό σύμπαν, όπου και οι αγελάδες παίζουν βιολί.

Το σύμπαν τούτο το βρίσκουμε να επαναλαμβάνεται στις πλέον γνωστές του δημιουργίες, όπως «ο Γαλάζιος Κύκλος», «ο Χορός», ή ακόμη τις «Άλικες Στέγες».

«Είναι το σύμπαν που υπεραγαπούσε, ο χορός, η μουσική, το τσίρκο, που κάνει το παιδί που πάντοτε ήταν να ονειρεύεται», τονίζει ο επιμελητής, ο οποίος είχε οργανώσει και την