Φ. Δεληβοριάς @ Τεχνόπολις

Ο Φοίβος Δεληβοριάς μαζί με την ηλιοκαμένη μπάντα του και την Μαρίζα Ρίζου αποχαιρετά το καλοκαίρι, με ένα μεγάλο πάρτι στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι, σήμερα Πέμπτη, 29 Αυγούστου. Ο ίδιος μίλησε στον Αθήνα 984 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Ερ. Φοίβος και μουσική. Πότε ξεκίνησε αυτή η σχέση αγάπης;

Φ. Δ. Ξεκίνησε… Ξεκίνησε από συνοικέσιο αυτή η σχέση. Δηλαδή εγώ ήθελα κάμερα. Τρομερά! Μου

άρεσε το σινεμά. Η εμμονή μου ήταν αυτή. Αλλά δεν είχαμε λεφτά και οι γονείς μου, μού είπαν: «Δεν σου παίρνουμε μια κιθάρα;». Ξεκίνησε με αμοιβαία δυσπιστία και από την πλευρά μου και από την πλευρά της μουσικής. Χρειάστηκαν τρία χρόνια και, ενώ βαριόμουν πάρα πολύ τις κλίμακες, τις ασκήσεις και τις αρμονίες, και όλα αυτά... Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να την παρατήσω και να την ανακαλύψω και να την ζητήσω μόνος μου. Δηλαδή, ακούγοντας δίσκους πιο πολύ, μπαίνοντας στην εφηβεία, γύρω στα δώδεκα με δεκατρία, άρχισα να την κυνηγάω εγώ την μουσική.

- Τα πρώτα ακούσματα;

- Τα πρώτα ακούσματα… κοίταξε, θυμάμαι πολύ καλά να είναι στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, να είμαι τριών χρονών, 1976 ας πούμε, και να είναι η μάνα μου στην κουζίνα και να ακούει το «ένα το χελιδόνι» του Θεοδωράκη. Και εγώ να ακούω λάθος και εκεί που λέει "θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους", να ρωτάω την μάνα μου ποια είναι η «Ζωντανίνα». Να φαντάζομαι μια τεράστια γυναίκα, μια θεόρατη γυναίκα για την οποία όλοι, και οι νεκροί και όσοι είναι γύρω μας, δουλεύουν, ας πούμε. Αυτή η εικόνα έπαιξε ένα τεράστιο ρόλο στην φαντασία μου. Άρχισα να εμπιστεύομαι τα λάθη μου εξαιτίας της.

Ερ. Ξεκίνησες με «Παρέλαση» το 1989, οδηγίες για μια ωραία ζωή με τον επόμενο δίσκο σου «Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία» το 1995. Μια ολόκληρη γενιά τραγούδησε το «Εκείνη», σπασμένοι καθρέπτες στην συνέχεια και τόσες άλλες επιτυχίες που αγαπήθηκαν. Η κρίση θα βοηθήσει στην δημιουργία της επόμενης δουλειάς σου;

Φ. Δ. Ε, θα βοηθήσει. Πώς να σου πω; Κάθε δουλειά, έτσι κι αλλιώς, γεννιέται από υπαρξιακές κρίσεις, από ερωτήματα, από διάφορα πράγματα, από μουσικές και καλλιτεχνικές κρίσεις. Δηλαδή η κρίση είναι ένα μέρος της ζωής. Και ένα μέρος των πραγμάτων σε κάθε τραγούδι. Τώρα κοίταξε, και εγώ, και όπως όλοι, την υφίσταμαι θέλοντας και μη αυτήν την κρίση, δεν θέλω να πω αυτό το κλισέ ότι «Α! Τώρα στις μέρες κρίσης θα δημιουργηθούν μεγάλα έργα τέχνης». Δεν πατιέται ένα κουμπί και ξαφνικά και κάτι, ένα πολύ χαρμόσυνο ή ένα πολύ θλιβερό γεγονός είναι αυτό που τα γεννάει τα πράγματα. Το σίγουρο όμως είναι, επειδή εμένα πάντα, τα τραγούδια μου, θέλω να πατάνε σε ένα σκηνικό τους, να υπάρχει πάντα από πίσω αυτό που υπάρχει πάντα στην ζωή μας. Ξεκινάω πάντα πατώντας πάνω σε αυτό το έδαφος της πραγματικότητας. Οι κρίσεις είναι ο διάκοσμος των καινούριων μου τραγουδιών. Είναι αυτό, το οποίο υπάρχει από κάτω. Όλοι οι ήρωες οι οποίοι μιλάνε. Εγώ ο ίδιος, οι φίλοι μου, ζουν σε ένα περιβάλλον κρίσης. Και όχι υπαρξιακής αυτή την φορά. Συνολικής, ας πούμε. Οικονομικής, πνευματικής και τα λοιπά. Οπότε δεν θα έλεγα ότι θα με βοηθήσει. Θα έλεγα ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ερ. Την Πέμπτη, 29 Αυγούστου, στο μεγάλο πάρτι που ετοιμάζεται στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων, τι θα ακούσει το κοινό; Ποιοι θα συμμετέχουν;

Φ. Δ. Λοιπόν, υπάρχει μια παράσταση [που την ονόμασα τώρα το καλοκαιράκι, «ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΦΕΡ». Το χειμώνα το πρωτοπαίξαμε, τον Γενάρη ξεκινήσαμε στο «Passport» στον Πειραιά ως «ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ». Κλειδί σε αυτό ήταν μια φράση που έλεγε η γιαγιά μου. Όπως αρκετοί παλιοί άνθρωποι, έλεγε τα καλοριφέρ, ακορντεόν. Θυμάμαι που μας έλεγε «άναψε το ακορντεόν να ζεσταθούμε». Αυτό το πράγμα που μας έλεγε, κάτι σαν να ξεκλείδωσε μέσα μου φέτος το χειμώνα. Που η λέξη καλοριφέρ «κυκλοφορούσε» από στόμα σε στόμα έτσι κι αλλιώς. Λοιπόν, κάτι ξεκλειδώθηκε μέσα μου και το καλοκαιράκι κάναμε και μια μικρή διασκευή στην παράσταση αυτή. Αυτή η παράσταση, πώς να το πω; Είναι σα να κοιτάει όλα τα τραγούδια που έγραψα από το 1989 έως τώρα, με μια διάθεση να τα ξαναδεί από την αρχή. Να δει, αν είναι φορείς κάποιας ζεστασιάς ακόμα ή αν τα καύσιμά τους έχουν τελειώσει. «Να τους αλλάξει τα πετρέλαια δηλαδή», με λίγα λόγια. Με τέσσερις φοβερούς μουσικούς. Τον Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα. Τον Σταμάτη Σταματάκη στο μπάσο. Τον Κωστή Χριστοδούλου στο πιάνο και των Κώστα Παντέλη στις κιθάρες. Κάτσαμε και είδαμε τα τραγούδια μου από την αρχή. Λες και πρόκειται για «ντέμο» ενός νεανικού συγκροτήματος, ας πούμε. Αυτό θέλουμε να κάνουμε. Να δούμε, να γεννήσουμε την ζεστασιά τους από την αρχή. Αν αυτή υπήρξε ποτέ.

- Το πάρτι θα ξεκινήσει η Μαρίζα Ρίζου;

- Ναι ακριβώς. Ακριβώς. Και είναι ένα πάρτι. Θα το δείτε. Είναι τα τραγούδια στην πιο τσιταρισμένη τους μορφή. Και η Μαρίζα Ρίζου, που είναι ένας κάτοχος μιας άλλης ευτυχίας, είναι ένα κορίτσι που έχει φτιάξει μια χειροποίητη «Big Band» και τραγουδάει πάρα πολύ ωραία και με πάρα πολύ εορταστική διάθεση, ήταν ιδανική για να το ξεκινήσει αυτό. Μάλιστα με συγκίνησε πολύ η διασκευή της στην Μπόσα Νόβα μου. Στην Μπόσα Νόβα του Ησαΐα. Πιστεύω ότι βρήκε κάτι μέσα εκεί και έτσι ανυπομονώ να την συναντήσω.

Ερ. Θα ήθελα μια ιστορία μέσα από την μουσική σου πορεία. Κάτι που έχει μείνει στην μνήμη σου, κάτι αστείο, κάτι που σε ενόχλησε, ο,τιδήποτε.

Φ. Δ Ξέρεις τι; Οι ιστορίες ξεπηδάνε μέσα μου, συνήθως όταν θυμάμαι τα τραγούδια. Δηλαδή, όταν ξαφνικά μετά από χρόνια θα κοιτάξω ένα τραγούδι μου και θα πω για ψάξε να βρεις, τι έγινε. Πώς το γέννησες. Τι συνέβη με αυτό το τραγούδι, ας πούμε. Μία από αυτές είναι ότι θυμάμαι πολύ καλά πως μετέφρασα το τραγούδι του Tom Waits, Invitation to the Blues. Θυμάμαι, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και πήγαινα συνέχεια σε ένα μπαρ επειδή σερβίριζε εκεί η Λήδα. Μια σερβιτόρα στην Νέα Σμύρνη που μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν παλιά στο σχολείο μου αλλά εκεί δεν τολμούσα να της πω τίποτα. Μετά έμαθα ότι δουλεύει εκεί και πήγαινα, πάλι δεν μπορούσα να της πω τίποτα. Λοιπόν, πέρασα δεκαπέντε σιωπηλές μέρες. Ακόμα και στην παραγγελία δεν θυμόμουν τι να πω. Και ξαφνικά ένα πρωί βάζω να ακούσω το Small Changes (το όνομα του δίσκου) του Τοm Waits για πρώτη φορά. Ήταν μια περίοδος που τον ανακάλυπτα και αγόραζα έναν δίσκο του την βδομάδα. Δηλαδή στις δυο βδομάδες ας πούμε. Και ακούω το Invitation to the Blues. Είναι το απόλυτο κομμάτι για τις σερβιτόρες και αρχίζω να το μεταφράζω στα «νεοσμυρνιώτικα» για να πάω να της το τραγουδήσω το βράδυ. Να πάω να της το πω. Να της πω, ξέρεις έκανα κάτι για εσένα. Αλλά μου πήρε άλλες τρεις μέρες. Είχα μείνει πάλι φοβισμένος στην λέξη μπλουζ. Πώς θα μπορούσα να το πω αυτό έτσι όπως να ναι πειστικό και να μην έχει κάτι δήθεν και τα λοιπά. Ε μου πήρε τρεις ολόκληρες μέρες για να το κάνω χάλια. Αυτήν την ιστορία την θυμάμαι. Θυμάμαι πόσο, τι να σου πω; Πόσος πολύς χρόνος μπορεί να χρειαστεί και για κάτι τρομερά απλό. Αλλά πάντα ζούμε με κίνητρα. Αφήνουμε τον χρόνο να περάσει επειδή θέλουμε να κερδίσουμε ένα μικρό κίνητρο. Κάτι τέτοιο είναι και το «ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΦΕΡ» που θα δείτε αύριο (Πέμπτη 29 Αυγούστου). Είναι κάτι που ψάχνει ένα καινούριο ζεστό και δυνατό κίνητρο για να ξεκινήσει ξανά. Είναι κάτι που όλοι μας το ψάχνουμε αυτήν την περίοδο. Και νομίζω με αυτό το πάρτι θα βάλουμε και εμείς το μικρό μας λιθαράκι προς την αναζήτηση του.

Ερ. Δισκογραφικές εταιρείες, πειρατεία στο διαδίκτυο και μουσική. Θα ήθελα το σχόλιο σου.

Φ. Δ. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που σοκάρονται τόσο με την πειρατεία στο διαδίκτυο. Ή που είναι απολύτως απέναντί της. Δηλαδή η περίοδος έτσι, του ‘90 και του 2000 ήταν τόσο έντονα… δηλαδή είχαν πια μπει μέσα τόσοι μεσάζοντες στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Και τόσα μικρά πλάσματα και άσχετα με την μουσική, τα οποία κέρδιζαν ένα σωρό περιουσίες εις βάρος, ας πούμε, της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Που οι πειρατές δεν είναι αυτοί που εγώ αισθάνομαι ότι αδίκησαν, όλη αυτήν την ιστορία. Παρόλα αυτά το πνευματικό δικαίωμα. Το δικαίωμα του δημιουργού στην δουλειά του, είναι σα το εργατικό δικαίωμα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Θα μου άρεσε, έτσι στο μέλλον να βρεθεί ένας τρόπος που να είναι δίκαιος για όλους. Δίκαιος για αυτόν που ακούει μουσική, για αυτόν που δημιουργεί μουσική και να εξαφανίζει όσο γίνεται τους μεσάζοντες.

Ερ. Πότε να περιμένουμε την επόμενη δισκογραφική δουλειά σου; Που θα περάσεις τον Χειμώνα;

Φ. Δ. Γράφω τα τραγούδια με πολύ κέφι και πυρετωδώς από τον Μάιο που μας πέρασε. Και τα δείχνω στους φίλους μου και στους συνεργάτες μου. Τα λειαίνω μέχρι τον Οκτώβριο και θα αρχίσουμε να ηχογραφούμε τότε. Αυτό που θα ήθελα εγώ είναι στις εμφανίσεις μου τον Χειμώνα. Το Γενάρη δηλαδή που το «Passport» μας έχει δώσει 8 Σάββατα, να τα πρωτοπαρουσιάσω πριν ηχογραφηθούν. Οι πρώτες εντυπώσεις να είναι μπροστά στους φίλους που θα έρθουν να τα ακούσουν. Οι πρώτες εντυπώσεις που θα πάρουμε εμείς. Εγώ και τα παιδιά από το συγκρότημα. Αμέσως μετά, εκεί στην Άνοιξη θα μπούμε να τελειώσουμε τις ηχογραφήσεις. Και νομίζω εκεί γύρω στον Μάιο το νωρίτερο θα έχει τελειώσει ο δίσκος. Αν αργήσει τον Οκτώβριο.

Πληροφορίες για τη συναυλία:
ΕΝΑΡΞΗ 21.00
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ 12€ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ 10€ (ΜΕΧΡΙ ΕΞΑΝΤΛΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΠΟΘΕΜΑΤΩΝ)

Προπώληση εισιτηρίων: στα καταστήματα PUBLIC, Παπασωτηρίου, Seven Spots και στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, Online: Viva.gr - τηλεφωνικά: 11876

Επισκεφτείτε τον Φοίβο Δεληβοριά στο διαδίκτυο: www.foidel.gr