ΚΟΝΤΗ ΜΝΗΜΗ; ΣΚΑΣΕ & ΣΚΑΒΕ...

του Βαγγέλη Καργούδη

Η διακυβέρνηση της χώρας, που παραδόθηκε από την δεινά ηττημένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ & του Κ. Σημίτη στις αρχές του 2004, στον Κώστα Καραμανλή & τη ΝΔ, είχε, σίγουρα, τα προβλήματά της. Έδειχνε ωστόσο,και ήταν, μια διακυβέρνηση ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΗ παρά τον όποιο βαθμό δυσκολίας.

Για να μη λέμε πολλά, και το κουράζουμε ασκόπως το πράγμα, ας «συστηθούμε» με τη μία:

-Είμαι, λοιπόν, απ' αυτούς (τους λίγους ή πολλούς, δεν είμαι πια σίγουρος, κι' ούτε άλλωστε έχει και κανένα ιδιαίτερο

βάρος, ειδικά σήμερα, μετά από όλα όσα μεσολάβησαν) που πιστεύουν, πως:

Η διακυβέρνηση της χώρας, που παραδόθηκε από την δεινά ηττημένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ & του Κ. Σημίτη στις αρχές του 2004, στον Κώστα Καραμανλή & τη ΝΔ, είχε, σίγουρα, τα προβλήματά της. Έδειχνε ωστόσο, και ήταν, μια διακυβέρνηση ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΗ παρά τον όποιο βαθμό δυσκολίας.

Έναν βαθμό δυσκολίας μεγάλο ή μεγαλύτερο, που πέρα από την οποιαδήποτε συγκριτική του αποτίμηση, υπήρξε εν τέλει ασύγκριτα χαμηλότερος από άλλες, δραματικές δοκιμασίες που πέρασε η χώρα, πολύ πιο αθόρυβα, ελάχιστα μόλις χρόνια πρωτύτερα:
Πιο συγκεκριμένα, ας θυμηθούμε τα σχετικά μεγέθη (κάτι που σπάνια γίνεται, ιδίως από τα ΜΜΕ) στις τεράστιες δυσκολίες που πέτυχε να ξεπεράσει την περίοδο 1993/1994, -προστατεύοντας το εθνικό μας νόμισμα και τη θέση του στις ευρωπαϊκές ισοτιμίες με τρόπο που διδάσκεται σε πανεπιστημιακό επίπεδο σαν παράδειγμα αναφοράς- το υπό τον Γ. Παπαντωνίου οικονομικό επιτελείο, σε συνεργασία με την ομάδα διαχείρισης κρίσεων της ΤτΕ. Από μια μείζονα κρίση ισοτιμιών, που προκλήθηκε ξεκινώντας από εκείνη τη «Μαύρη Τετάρτη» στις 16 Σεπτέμβρη του 1992, με την απίστευτη επίθεση των hedge founds που με επί κεφαλής τον George Soros, κατάφεραν εν τέλει και πέταξαν έξω από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών την αγγλική στερλίνα, κερδίζοντας ταυτόχρονα πάνω από 1 δις $.  

Αλλά (ας θυμηθούμε τα σχετικά μεγέθη) και στις διαδοχικές δυσκολίες της περιόδου 1996-2003 σε μια σειρά ζητημάτων, όταν, μετά από δεκαετίες λιμνάζοντος γενικευμένου εθνικού εφησυχασμού, βρέθηκε κυβέρνηση αποφασισμένη να πάρει πάνω της τα (ήδη μυθοποιημένα & γενικώς αναγνωριζόμενα ως το απόλυτο, αν όχι το μοναδικό κριτήριο για να πάρει κανείς τη μία ή την άλλη πολιτική απόφαση) ρίσκα πολιτικού κόστους, και να αναμετρηθεί με κόμβους αυτοκτονικής ακινησίας του κοινωνικού, οικονομικού & διοικητικού-κυβερνητικού μας συστήματος:

από την απελευθέρωση κρίσιμων τομέων της οικονομίας, του ειδικού βάρους πχ του τραπεζικού τομέα(Εμπορική, Ιονική-Λαϊκή, αποτυχημένο προξενιό Εθνικής-ΑΛΦΑ/Πίστεως κά.) μέχρι το (δυστυχώς όχι νικηφόρο) εγχείρημα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης Γιαννίτση-Σπράου-Τήνιου, και μέχρι την σύγκρουση για τις ταυτότητες, την ίσως μοναδική μέχρι τώρα, -και, επίσης δυστυχώς, όχι νικηφόρα- απόπειρα, να ξεκαθαρίσουν επί τέλους με έναν τρόπο αντάξιο μιας Πολιτείας στοιχειωδώς λογοκρατούμενης, οι ρόλοι Κράτους (Νόμω κρατούσας Πολιτε