Κρίσι - μη εποχή για τον Πολιτισμό

Στις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στον Πολιτισμό εστίασε η νέα έρευνα του «ΑΘΗΝΑ 9.84», που παρουσιάστηκε στην εκπομπή της Νόνης Καραγιάννη, «Αθήνα Σήμερα» και ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 3 Ιουνίου.
Οι επαρκείς οικονομικοί πόροι αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για την πολιτιστική παραγωγή, αλλά δεν είναι και ικανή προϋπόθεση για την ποιότητα του παραγόμενου πολιτιστικού προϊόντος. Όμως, οι δημιουργοί καλούνται και εν μέσω κρίσης να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, ώστε η μικρότερη «κατανάλωση» πολιτιστικών προϊόντων, να μην οδηγήσει και σε χαμηλής ποιότητας πολιτιστικά προϊόντα. Ο σκηνοθέτης, ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ, μίλησε σήμερα στη Νόνη Καραγιάννη.  Μεταξύ άλλων, είπε:

«Υπάρχουν πολλά θέατρα, πολλές μικρές ομάδες, που δεν έχουν πάντα να κάνουν με το ταμείο. Το κάνουν γιατί έχουν ανάγκη να εκφραστούν, να δείξουν σε κάποια στιγμή τη δουλειά τους. Είναι πάρα πολλές άστεγες τέτοιες ομάδες και στην πορεία ξεκαθαρίζει -αλλά έρχονται οι νεότεροι- το τοπίο ποιοι μπορούν να αντέξουν είτε εμπορικά, είτε ποιοτικά, ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Τα βιβλιοπωλεία τα μικρά κλείνουν. Το κοινό, έτσι και αλλιώς, είναι μικρό. Κλείνουν, γιατί δεν αρκεί να έχεις ένα μαγαζί και να κάθεσαι να περιμένεις τον πελάτη. Θέλει να δένεσαι με τον πελάτη. Ας τον ονομάσουμε πελάτη -δεν είναι κακό- τον αναγνώστη, όπως και τον θεατή...».

Δημοσιογράφος: Την προσωπική επαφή εννοείτε...

Β. Θεοδωρόπουλος: «Δεν αρκεί η προσωπική επαφή, "έλα να πιούμε καφέ". Είναι τι είδους δράσεις κάνεις, πώς τον τραβάς. Όχι από διαφημίσεις που δεν μπορείς να πληρώσεις, αλλά ως ζωντανό βιβλιοπωλείο, ως ζωντανό θέατρο, ως ζωντανό οργανισμό, η Τεχνόπολη. Το τι δράσεις γίνονται, έτσι ώστε να φέρνεις κόσμο όχι μόνο για τα έσοδα, αλλά για να είναι ζωντανός ένας οργανισμός».

Δημοσιογράφος: Το κοινό αλλάζει επιλογές, τα δεδομένα του των προηγούμενων χρόνων, θα πάει πιο εύκολα σε ένα δύσκολο έργο να το παρακολουθήσει ή θα επιλέξει ψυχαγωγία;

Β. Θεοδωρόπουλος: «Υπάρχει κοινό για όλα τα γούστα, μέσα σε μια μεγάλη πόλη σαν την Αθήνα, αλλά και σε μια μικρότερη πόλη, που σημαίνει ότι υπάρχει ένα κοινό, ως αριθμός, και για ένα πολύ δύσκολο θέαμα. Όπως υπάρχει και για ένα εύκολο θέαμα. Δεν πρέπει, όμως, να μπούμε στη λογική του τσάμπα. Επειδή περνάμε κρίση - το τσάμπα. Γιατί, πώς δημιουργείται μια παραγωγή είτε λέγεται βιβλίο, είτε λέγεται παράσταση, έτσι ώστε ο άλλος να μαθαίνει από το ραδιόφωνο -πάρα πολύ από το ραδιόφωνο- να είναι στημένος, να ακούσει πότε είναι τσάμπα πρόσκληση ή πότε χαρίζουν βιβλίο και να πατάει τον αριθμό; Έχει ένα κόστος. Και αν τον μαθαίνεις στο τσάμπα, μετά γίνονται μόνο τσαμπατζήδες. Είμαι κατά του τσάμπα. Είμαι υπέρ των μειωμένων εισιτηρίων. Να κάνεις μέρες, οι οποίες να είναι μειωμένο. Πέρυσι, στο θέατρο του Νέου Κόσμου -που ήταν η πρώτη χρονιά της κρίσης και πάρα πολύ σοβαρή-, θέλω να σας πω, ότι στα δεκατέσσερα χρόνια, ήταν η καλύτερη χρονιά.
Που σημαίνει, ότι ένας κόσμος, πέρα από το αν αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια έχει