Μια απαρίθμηση ενδεικτική & μόνο

του Βαγγέλη Καργούδη

Να την πούμε λοιπόν την αλήθεια, κι ας πέσει και στο γιαλό... Κι όπου αλλού θέλει ας πέσει, εδώ που φτάσαμε: Έτσι κι αλλοιώς, λοιπόν, τα πράγματα είχαν πάρει τον άσχημο το δρόμο, ήδη από εκείνο το μυθικό Μάη του 2010.

Κι αυτό, πέρα & ανεξάρτητα από το αν πιστεύουμε ότι ο Μηχανισμός διάσωσης της χώρας από ΕΕ, ΕκΤ & ΔΝΤ
και το πρώτο εκείνο Μνημόνιο, υπήρξαν η σωτηρία της, η οριστική της καταδίκη.
Τώρα μάλιστα που

φτάσαμε να αποθέτουμε τις ελπίδες να αποκτήσει η χώρα Κυβέρνηση, ο καθένας στο δικό του Θεό, είναι τόσο απλό να συμφωνήσουμε ότι «ο άσκημος ο δρόμος», αφορούσε αποκλειστικά την πολιτική μεθόδευση του όποιου σωστικού εγχειρήματος, από το οποίο είχε απόλυτη ανάγκη
η ουσιαστικά ήδη χρεοκοπημένη Ελλάδα εκείνης της άνοιξης του 2010.

Το αμάρτημα του Γιώργου Παπανδρέου, αυτό που έκανε τη Μοίρα να αναθέσει στο δικό του χέρι να κατεδαφίσει το Μεγάλο Πατρώο Δημιούργημα, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, δεν ήταν ούτε το «λεφτά υπάρχουν», ούτε εκείνα τα ακατανόητα (με τα κατοπινά δεδομένα) επιδόματα του Δεκέμβρη του 2009.

Το αμάρτημά του, αυτό που από πανίσχυρο Πρωθυπουργό το 2010, τον έφερε να μην υπάρχουν σήμερα ελληνικά φόρα να φιλοξενήσουν τον πολιτικό του λόγο σε αντίθεση με αυτά  ξένων χωρών, υπήρξε με λίγα λόγια αυτό:

Tο ότι από τη στιγμή που θα έπρεπε και δημόσια να παρουσιάσει στους τραγικά ανύποπτους (και γι αυτό ηδονικά μακάριους) Έλληνες πολίτες το απύθμενο κατάντημα των δημόσιων οικονομικών, (κάτι που στους ανθρώπους της ελληνικής πολιτικο/οικονομικής ελίτ ήταν ήδη γνωστό σε αδρές γραμμές -αν και όχι σε όλη του τη δραματική ένταση, τεχνηέντως καμουφλαρισμένο από τον τραγικά -εγκληματικά μήπως;- λίγο εκείνον «άνθρωπο της αγοράς», τον τελευταίο ΝεοΔημοκράτη ΥπΟικ-) για να αναλάβει αμέσως μετά την ανάταξή του, αρνήθηκε οποιαδήποτε άλλη λύση (εκλογές, δημοψήφισμα, κύρωση στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία των 180+ βουλευτών) εκτός από αυτήν που εν τέλει επέλεξε:
Tο να αναλάβει δηλαδή μόνο του το ΠΑΣΟΚ «τη δουλειά», βαδίζοντας εντελώς μόνο, πολιτικά απομονωμένο οικεία βουλήσει(!) την επώδυνη πολιτική έρημο της μοιραίας δημοκρατικής του απονομιμοποίησης.

Η απορία, φυσικά, είναι: Και ποιό ήταν το δέλεαρ;
Ποιό ήταν το Μείζον πολιτικό οφέλημα στο οποίο απέβλεπε ο ΓΑΠ, ποιά  η φύση και ποιό το μέγεθός του, που τον οδήγησαν να αναδεχτεί το ρίσκο μιας τόσο βέβαιης πολιτικής φθοράς που έμελλε να έρθει με μορφή Τραγωδίας, με ρυθμούς τόσο ραγδαίους & όρους τόσο απαξιωτικούς;
Είναι όμως μια απορία, που αν και τόσο κρίσιμη, δεν είναι αυτή η ώρα της να απαιτήσει απάντηση, να της δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις.

Για να γίνει κατανοητό πόσων και τί λογής δομικών δυσπλασιών έγινε γεννήτορας εκείνη η αρχική, η τόσο ακατανόητη με πρώτη ματιά επιλογή του ΓΑΠ να επωμιστεί μόνο του το ΠΑΣΟΚ το βάρος του σωστικού εγχειρήματος που εγκαινιάστηκε εκείνο το Μάη του 2010, αρκεί, έτσι με μια ενδεικτική απαρίθμηση, να σκεφτούμε πως:

*Άφησε ανενόχλητη τη ΝΔ να