Μια δύσκολη ασθένεια

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Η εποχή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως εποχή των ελπίδων. Όχι εκείνων που είναι υπαρκτές, ρεαλιστικές ή έστω απόμακρες, αλλά των άλλων, εκείνων που όλοι γνωρίζουμε πως δεν υπάρχουν μα επιμένουμε να τις αναζητούμε.
Μια κατήφεια, εγγενής του νεοελληνικού ψυχισμού της εποχής της κρίσης, περιβάλει τα πάντα. Μια κατήφεια που αποτελεί τη μεγάλη τροχοπέδη για όλους εκείνους που επιμένουν να ψάχνονται και να αναζητούν μια διέξοδο στην αδιέξοδη πραγματικότητα. Μια κατήφεια που μοιάζει με βάλτο και κινούμενη άμμο συνάμα και ρουφάει μέσα της κάθε προσπάθεια

Η πολιτική κατάσταση θυμίζει περισσότερο μια χωματερή ιδεών, ιδανικών αλλά και προσώπων. Ο πολιτικός χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα απομυθοποιώντας τα πάντα στο πέρασμα του, απογυμνώνοντας κάθε πολιτική πρόταση και επαναφέροντας στις πραγματικές διαστάσεις της την επονομαζόμενη πολιτική αντιπαράθεση. Καμιά διάθεση συνεννόησης δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα ούτε καν για το ζήτημα της αντιμετώπισης του νεοναζισμού. Όλοι προσπαθούν να προσποριστούν οφέλη από το απόστημα που έσπασε, κανείς όμως δεν αναρωτιέται ούτε για τις αιτίες γιγάντωσης του φαινομένου, ούτε για τις μεθόδους θεραπείας της κοινωνίας από τα ανεπούλωτα τραύματα που αφήνει.

Στην οικονομία, η κατάσταση μπορεί να συνοψιστεί με δύο μόνο λέξεις: από τη μια πλευρά είναι η υπερφορολόγηση των συνήθων υποζυγίων και, από την άλλη, η φοροδιαφυγή των αιωνίως άπιαστων επιτηδείων. Ο δημόσιος τομέας έχει παραλύσει από τις προσπάθειες υλοποίησης κακοσχεδιασμένων και αμφίβολης αποτελεσματικότητας «μεταρρυθμίσεων» υπό το άγχος των προθεσμιών που έχει θέσει η τρόικα, ενώ ο ιδιωτικός τομέας στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας, την υπερφορολόγηση και την αβεβαιότητα.

Για πολιτιστική ζωή ούτε λόγος, αφού οι πνευματικοί άνθρωποι αντί να ασχοληθούν με τη δημιουργία προτιμούν την ακατάσχετη πολιτικολογία προς άγρα οπαδών των καινοφανών, θρησκευτικού χαρακτήρα, θεωριών τους. Αρκετοί από αυτούς εγγράφουν υποθήκες για μια κρατική θέση στο μέλλον, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που ήδη λειτουργούν δίκην ιεροεξεταστών κομισάριων κατά κάθε αντίθετης με της δικής τους άποψης.

Ο μέσος άνθρωπος, ταλαιπωρημένος και αμήχανος παρατηρεί αυτή την κατάσταση μη μπορώντας να αντιδράσει. Η χώρα καθημερινά μοιάζει πιο πολύ με μια τριτοκοσμική, υπανάπτυκτη επαρχία, παρά με μια σύγχρονη ευρωπαϊκή, δυτική χώρα. Δεν είναι, άλλωστε, λίγοι, εκείνοι που γοητευμένοι από το ανατολίτικο παρελθόν ονειρεύονται τη μετατροπή της σε ένα διαρκές παζάρι αντί για μια σύγχρονη αγορά.

Η ακατάσχετη πυόρροια του νεοναζιστικού αποστήματος αποκαλύπτει καθημερινά τις βαθιές σχέσεις που έχει ένα τμήμα της κοινωνίας, αλλά και του κρατικού μηχανισμού με το παρακράτος και τις συμμορίες της νύχτας. Μια αποπνικτική ατμόσφαιρα καλύπτει όλη τη χώρα και εξανεμίζει κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Τη στιγμή που οι υπόλοιπες χώρες προσπαθούν να βρουν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, εμείς ως κοινωνία, ως κράτος, ως χώρα, ως πολιτικό σύστημα, με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν, προσπαθούμε να βγάλουμε, για άλλη μια φορά, ο ένας τα μάτια του άλλου. Η κατάσταση αυτή είναι που δημιουργεί και το αίσθημα της απαισιοδοξίας και της παραίτησης. Κι αυτή είναι μια ασθένεια που δύσκολα γιατροπορεύεται.