Ο Μέσι, η Γερμανία κι επανεκκίνηση που αργεί απελπιστικά

Του Τάκη Καμπύλη

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Μέσι. Ο σούπερ σταρ της εποχής μας. Αδιαμφισβήτητος σούπερ σταρ. Κι όχι ο πλουσιότερος του ποδοσφαιρικού σταρ σίστεμ. Έλαμψε και χτες στη Βαρκελώνη μια πόλη προπύργιο των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο. Μια πόλη, που έζησε τη διεθνή αλληλεγγύη, που φιλοξένησε χιλιάδες εθελοντές πολεμιστές απ' όλο τον κόσμο πριν ο Φράνκο επιβάλλει με τα γερμανικά

Αυτή η πόλη είναι σήμερα, 70 χρόνια μετά, το προπύργιο των αποσχιστικών τάσεων στην Ευρώπη.

Η Ιστορία πολλές φορές μας κάνει πλάκα. Τίποτε δεν μένει σταθερό, καμία έννοια δεν είναι αναλλοίωτη, κανένας αγώνας δεν είναι διαχρονικός. Όλα χρειάζονται επανάκτηση, όλα ζητούν επανεκκίνηση.

Την ώρα που ο Μέσι σημείωνε το δεύτερο προσωπικό του γκολ και οι εξέδρες πανηγύριζαν με τα χρώματα της Καταλωνίας, βορειότερα, το νέο γερμανικό κόμμα με το όνομα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» ήταν το θέμα της συζήτησης στην ηγέτιδα της ευρωζώνης. Με συντηρητικούς οικονομολόγους, δημοσιογράφους και δοκιμιογράφους στον κεντρικό του πυρήνα, το νέο κόμμα αμφισβητεί το ευρώ και κυρίως την πολιτική επένδυση των Ευρωπαίων σ' αυτό.

Η Ευρώπη αλλάζει κι αυτή. Ένας στους τέσσερις Γερμανούς δηλώνουν σκεπτικισμό για το ευρώ και την Ευρωζώνη και ονειρεύονται την επιστροφή στο ισχυρό μάρκο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση των εθνικών νομισμάτων.

Και η Ευρώπη δεν έχει ακόμη μπει για τα καλά στην ύφεση. Την οποία όλοι περιμένουν να βαθύνει μέσα στο τρέχον έτος και στο επόμενο.

Η γεωπολιτική σκακιέρα βρίσκεται ξανά σε κίνηση, πιόνια και αξιωματικοί αλλάζουν θέσεις, ο κόσμος μας αλλάζει, όπως έχει συμβεί κάμποσες φορές μέχρι τώρα, παλιές βεβαιότητες καταρρέουν, νέες βεβαιότητες αναδύονται.

Σ' αυτό το ρευστό περιβάλλον εμείς παραμένουμε μετέωροι. Τα ιδιωτικά τζετ των διεθνών παικτών πηγαινοέρχονται στο Μαξίμου. Χτες, ήταν ο Λιβανέζος ιδιοκτήτης των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, και ο Ρώσος ιδιοκτήτης της Γκαζ Προμ . Ο ένας, ήδη βρίσκεται σε πόλεμο με το ελληνικό δημόσιο, ο δεύτερος δεν το αποκλείει. Επίσης, Κινέζοι πηγαινοέρχονται και Αμερικανοί συνιστούν προσοχή σε ποιούς θα παραχωρήσουμε την προίκα μας και με ποιούς όρους.

Το τρικομματικό πείραμα έχει φθάσει στην ώρα της κρίσης. Φυγόκεντρες δυνάμεις αναπτύσσονται από τη ΔΗΜΑΡ, ενώ αντίθετα περισσότερη εξουσία ζητάει το βενιζελικό ΠαΣοΚ και, στη μέση, η ΝΔ έχει στο μυαλό της μάλλον τον κίνδυνο από την άκρα δεξιά παρά από το ΣΥΡΙΖΑ.

Οι πολιτικές ηγεσίες παραμένουν απομονωμένες, άλλες στη Λατινική Αμερική και άλλες σε ένα φαντασιακό ανακατανομής του πολιτικού τοπίου την ώρα που στους δρόμους και στην καθημερινότητα μια κοινωνία επιλέγει όλο και περισσότερο τα άκρα. Διχάζεται όλο και πιο βαθειά. Και δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο διχασμός δεν είναι απλά ένα παιχνίδι με κλέφτες και αστυνόμους.

Ο πολιτικός χρόνος δεν είναι μόνο πυκνός ως προς τα γεγονότα αλλά και μικρός. Με ορίζοντα στην καλύτερη περίπτωση μέχρι το Σεπτέμβριο, δηλαδή μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Η απάντηση στο γερμανικό κουίζ θα δώσει το νέο σύνθημα για την Ευρώπη αλλά στο μεταξύ...

Στο μεταξύ, η ελληνική κοινή γνώμη προσπαθεί να καταλάβει τι ισχύει, τι θα ισχύσει και πώς θα ισχύσει στην οργάνωση της νέας καθημερινότητάς μας. Πολύ εύστοχα το γράφει σήμερα στο άρθρο του ο Α. Παπαχελάς στην «Καθημερινή». Ακόμη και για το φόρο των ακινήτων δεν γνωρίζουμε τι θα ισχύσει. Ακόμη και η φορολόγηση των ΙΧ ξαναμπαίνει στο ναρκισιστικό περιβάλλον των αρμόδιων υπουργείων. Η κυβέρνηση ανήμπορη να θέσει κεντρικά μια νέα αφήγηση, ανήμπορη να ξεκαθαρίσει το τοπίο επιχειρεί με διαρροές και παραδιαρροές για το φορολογικό μέχρι και το εκπαιδευτικό και το ασφαλιστικό να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση εξουσίας. Ότι έχει πυξίδα και γνώση για το πού πάει το καράβι. Δεν βλέπει το αλαλούμ που η ίδια δημιουργεί με την πολυνομία και την περιπτωσιολογία.

Η ελπίδα θα ήταν μια ισχυρή δομική αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει. Ο ηγέτης της είναι σαφώς ψαλιδισμένος και κουραστικά επαναλαμβανόμενος.

Οι ελίτ της χώρας είναι είτε φοβισμένες είτε αποστασιοποιημένες στα βιβλία τους και στο πράσινο τσάι.

Και η Χρυσή Αυγή αλωνίζει. Στα μουλωχτά, σε γειτονιές των πόλεων και του διαδικτύου.

Αυτή η επανεκκίνηση, που τόσοι την έχουν εξαγγείλει και προεξοφλήσει αργεί απελπιστικά. Η χώρα μας διαθέτει ένα σπουδαίο ανθρώπινο κεφάλαιο, μορφωμένο, εξειδικευμένο, κοσμογυρισμένο, που όμως όλο και περισσότερο αρνείται την εμπλοκή με την πολιτική. Όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν βρίσκει ζωτικό χώρο για να δράσει. Μόνο με την αρθρογραφία δεν σώζονται οι κοινωνίες.

Η πολιτική τάξη δεν είναι τάγμα Σούφι μυστικιστών ώστε να θεωρεί πως αρκεί το αυτομαστίγωμα. Η εμμονική αναπαραγωγή του κοινού DNA στις κλειστές κοινωνίες οδηγεί στην εμφάνιση ασθενειών και εντέλει στο τέλος των ίδιων των κοινωνιών. H πολιτική τάξη οφείλει να ανοίξει το παιχνίδι. Να βάλει νέους παίκτες, να επενδύσει σ' αυτούς. Να διευρύνει και να εκσυγχρονίσει τους θεσμούς. Με τους κομματικούς σωλήνες δεν μπορεί πλέον να κερδίσει τα σύγχρονα στοιχήματα. Ούτε καν να τα θέσει. Αντί να παίζει στο twitter μόνη της καλό είναι να αναζητήσει νέες συμμαχίες, να αμφισβητήσει όχι μόνο το παρελθόν της αλλά κυρίως το παρόν της...