Παράσταση της εβδομάδας

Αυτή την εβδομάδα είδαμε την παράσταση «Πυρκαγιές»  του γαλλόφωνου Λιβανέζου Ουαζντί Μουαουάντ στο Εθνικό θέατρο. που ανεβαίνει στο κτήριο Τσίλερ, ένα από τα πιο επιβλητικά κτήρια στην καρδιά της Αθήνας.

Προσωπικά περπάτησα από το Γκάζι μέχρι το θέατρο περνώντας μέσα από τον Κεραμεικό.

Το κτήριο του Τσίλερ όσο επιβλητικό είναι απ' έξω, άλλο τόσο είναι και

από μέσα. Από τα πατώματα μέχρι τις τοιχογραφίες είναι ένα έργο τέχνης που αξίζει να είναι το «κέντρο επιχειρήσεων», όπως λένε, του Εθνικού μας θεάτρου. Ζεστός, φιλικός  αλλά και  επιβλητικός,  με την αίγλη άλλης εποχής ο χώρος του θεάτρου.

Δεν θέλω να μπω στις λεπτομέρειες  της υπόθεσης  του έργου, καθώς είναι πολύ ενδιαφέρον για το θεατή να τη δει να ξεδιπλώνεται μπροστά στα  μάτια του. Η κλιμάκωση της δράσης γίνεται μέσα από μια αδιάκοπη και συνεχή προβολή πληροφοριών, που θέλουν τόσο τους θεατές όσο και τους χαρακτήρες του έργου να βρουν και να  συμπληρώσουν τα κενά του παζλ.

Σε γενικές γραμμές το έργο πραγματεύεται την προσπάθεια 2 διδύμων, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού να κλείσουν την διαθήκη της μητέρας τους εκπληρώνοντας την τελευταία της επιθυμία.

Το κείμενο αφορά απλούς καθημερινούς ανθρώπους σε πολύ μοναδικές και περίεργες καταστάσεις. Καταστάσεις που μας βγάζουν και εμάς από την καθημερινότητα μας και μας αναγκάζουν να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε. Αυτό είναι ένα από τα πολλά συγγραφικά προτερήματα του κειμένου.

Στην παράσταση θέτονται ερωτήματα για τις σχέσεις μεταξύ γονέων παιδιών, τα όνειρα, την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, το ψυχικό σθένος, τον κύκλο του μίσους.

Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την τεχνική του flashback, για να τρέξει ανάμεσα στο τώρα και το τότε. Βλέπουμε τόσο τον αγώνα τον παιδιών να ανακαλύψουν την αλήθεια μιας μητέρας που πότε δεν ήταν πραγματικά δίπλα τους, όσο και την ιστορία μιας γυναικάς που έζησε μια ζωή γεμάτη προκλήσεις και ένταση.

Ο λόγος γίνεται αρκετές φόρες ποιητικός, και δεν παύει πότε να είναι η κινητήριος δύναμη του έργου. «Μάθε να γράφεις, μάθε να διαβάζεις!» , όπως λένε και οι ήρωες.
Κάπου εδώ πρέπει να προσθέσω ότι το κείμενο έχει κερδίσει πλήθος βραβείων, καθώς και μια μεταφορά στην μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία Denis Villeneuve (ήταν και υποψήφια για Όσκαρ).

Τα σκηνικά πολύ απλά καθώς η παράσταση δίδεται στο πίσω μέρος της σκηνής του Εθνικού θεάτρου, δηλαδή το κοινό και οι ηθοποιοί βρίσκονται «επί σκηνής» στη κεντρική σκηνή του θεάτρου.  

Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης μεταφέρει εξαιρετικά το έργο βάζοντας το κοινό του μέσα στη δράση. Παρότι είναι είναι σχετικά μεγάλο (135 λεπτά με διάλειμμα) και η θεματολογία του μπορεί να χαρακτηριστεί «βαριά», δεν κουράζει καθόλου.

Ο ρυθμός, οι αλλαγές επί σκηνής και το «παιχνίδι», κάνουν την παράσταση να παρακολουθείται ευχάριστα.

Προσωπικά συγκινήθηκα στο τέλος του έργου μιας και βλέπουμε μια αριστουργηματική κλιμάκωση.
Όσον αφορά τις  ερμηνείες ξεχωρίζουν αυτές της Θέμιδας Μπαζάκα, του Δημήτρη