«Το σημαντικό είναι να κάνεις»

Σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, η προσωπική επαφή με έναν καλλιτέχνη που επί χρόνια θαυμάζεις υπερβαίνει κάθε προσδοκία. Σίγουρα η Λόρι Άντερσον, που παρουσιάζει στις 8/6 στο θέατρο Μπάντμιντον τη νέα της παράσταση Delusion, ανήκει στις τελευταίες! Ένα από τα λαμπρότερα πνεύματα των ημερών μας μοιράστηκε τις σκέψεις της με τον Γιώργο Βουδικλάρη και τον θάμπωσε... Σας βρίσκω στο Μπράιτον, όπου ετοιμάζεται μια παράσταση του Delusion.Ναι. Το Delusion είναι συνδυασμός διαφόρων πραγμάτων. Αποτελείται από είκοσι ιστορίες, κι έχει μουσική. Είναι κάπως σαν τρισδιάστατη ταινία, με προβολές πάνω σε διάφορες επιφάνειες. Μοιάζει σαν ταινία που μπορείς να μπεις μέσα της, όπως αυτές με τα γυαλιά, αλλά σε θεατρική βερσιόν.Όταν άκουσα τον τίτλο - Delusion (αυταπάτη), ζώντας στην Ελλάδα που, όπως ξέρετε, βρίσκεται σε βαθιά κρίση, κάτι μου έκανε...Ποιο είναι το θέμα του Delusion;Το Delusion έχει να κάνει κατά κάποιο τρόπο με την κατάρρευση. Περιέχει ένα κομμάτι από το Homeland, τον τελευταίο μου δίσκο, το οποίο λέγεται «Άλλη μια μέρα στη Αμερική», και αφορά την κατάρρευση και το τέλος των πραγμάτων έτσι όπως τα ξέρουμε. Είναι όμως και κάπως σαν μυθιστόρημα του Μπαλζάκ, έχει πολλά πρόσωπα και καταστάσεις. Η αυταπάτη λοιπόν ορίζεται με διαφορετικούς τρόπους μέσα στην υπόθεση. Είναι αφιερωμένο στη μητέρα μου και σε μια υπέροχη, εντυπωσιακή ομιλία που μας εκφώνησε από το νεκροκρέβατό της. Ήταν πολύ σκληρή ομιλία, καθόλου συναισθηματική. Ήταν σαν να σηκώθηκε όρθια μπροστά σε ένα μικρόφωνο και να μίλησε στον κόσμο για την ιστορία της, την οικογένειά της, ξέρετε, σαν να ήθελε να πει «ευχαριστώ και αντίο», όμως στα μισά αυτής της μάλλον επίσημης ομιλίας πέθαινε, οπότε η γλώσσα κατακερματιζόταν, το μυαλό της έσβηνε, και ξαφνικά στρεφόταν προς το ταβάνι, κι ύστερα ξανάρχιζε να μιλάει σε μας. Και σκέφτηκα: αυτό είναι τόσο εκπληκτικό, το πώς καταρρέουν τα πράγματα, υπάρχει απίστευτη ομορφιά σε αυτό. Είναι μέρος του κύκλου της ζωής. Έτσι αποφάσισα να της αφιερώσω αυτή μου τη δουλειά, το Delusion. Αναρωτιόμουν πόσο νωρίς στη ζωή σας γνωρίζατε ότι θα ασχοληθείτε με την τέχνη. Τι ήταν αυτό που πυροδότησε αυτή την κατεύθυνση;Στην πραγματικότητα, δεν πήρα ποτέ κάποια απόφαση για το τι ακριβώς θα κάνω. Ως παιδί, μου άρεσε να κάνω πολλά πράγματα: να παίζω βιολί, να ζωγραφίζω, να κάνω παραστάσεις με μαριονέτες, ξέρετε... τέτοια πράγματα. Πάντα μου έδινε χαρά να φτιάχνω πράγματα. Είναι, ξέρετε, απίστευτα θεϊκό το να κάνεις: δεν υπάρχει τίποτα εκεί, και μετά δημιουργείς κάτι και του δίνεις νόημα! Αυτό είναι πολύ εθιστικό! Νομίζω πως αυτό αρέσει στους περισσότερους καλλιτέχνες. Η τέχνη της δημιουργίας είναι πάρα πολύ ισχυρή.Όταν αρχίσατε να κάνετε αυτό που σήμερα ονομάζουμε performance art, ήταν κάτι πολύ καινούριο. Εκτός από κάποια πράγματα που είχε κάνει παλαιότερα ο Γιόζεφ Μπόυς προς αυτή την κατεύθυνση, ήταν κάτι που δημιουργούνταν τότε, καθώς το κάνατε εσείς, η Μαρίνα Αμπράμοβιτς και οι άλλοι. Πώς έγινε;Ήταν μέρη μιας σύλληψης που δημιουργήθηκε εν μέρει από τον κόσμο των εικαστικώ