Η κυβέρνηση αυτή είναι αναγκασμένη να πετύχει

Τα μαντάτα δεν ακούγονται καλά. Έλλειψη θάρρους, οι πατροπαράδοτες μικροκομματικές καντρίλιες και πρόσωπα δίχως διεθνή απήχηση και γνώση συνθέτουν ένα σχήμα που θα αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες δυσκολίες της μεταπολεμικής μας ιστορίας.

Του Ανδρέα Ανδρανόπουλου,

Πρώην υπουργού και βουλευτή Α' Πειραιώς

Το πρόβλημα ξεκινά από την κορυφή. Της κυβέρνησης έπρεπε να προΐσταται πρόσωπο αμέτοχο των μέχρι σήμερα εξελίξεων στο μέτωπο του δανεισμού. Κατά προτίμηση προσωπικότητα της Αριστεράς. Ουσιαστικά την κυβέρνηση σχημάτισε η Νέα Δημοκρατία

με κάποιες επιλογές από το ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Αριστερά. Έτσι όμως δεν εκτονώνεται η οργή, το μίσος και η καχυποψία όλων εκείνων που καταλογίζουν στα Μνημόνια τις όποιες δυσκολίες έχουν προκύψει στην ζωή τους. Αντίθετα, η συντηρητική παράταξη επωμίζεται ευθύνες βαρύτατες και κινδυνεύει να ακολουθήσει τις πολιτικές τύχες του ΠΑΣΟΚ.

Το νέο κυβερνητικό σχήμα δεν πείθει πως έχει στις τάξεις του άτομα αποφασισμένα να δώσουν μάχη σε τρία κυρίως μέτωπα. Το ένα είναι στον τομέα της απαραίτητης διευκρίνησης πως τα αδιέξοδα δεν προήλθαν από συστάσεις των δανειστών μας αλλά από επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων, που δεν ήθελαν να περικόψουν το κράτος και να προωθήσουν διαρθρωτικές αλλαγές. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οφείλουν να προχωρήσουν σε αυτοκριτική για όσα έγιναν μέχρι τον εφετινό Ιούνιο. Και να μιλήσουν στον κόσμο με ειλικρίνεια, ξεχνώντας πολιτικό κόστος, διορισμένους κομματικούς στρατούς και πελατειακά κυκλώματα.

Το δεύτερο έχει σχέση με την απαραίτητη τόλμη για να περάσουν πολιτικές πάνω από τις αντιδράσεις επαγγελματιών αμφισβητιών, επαναστατών εκ του ασφαλούς κι αποθρασυνόμενων αγανακτισμένων. Είναι εξωφρενικό να κινητοποιούνται εκείνοι που απολάμβαναν για χρόνια τα οφέλη ενός διογκωμένου και υπερδανεισμένου δημόσιου τομέα. Οι λεγόμενοι αγανακτισμένοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι τα παιδιά του κράτους που πασχίζουν με κάθε τρόπο να επανέλθουν τα πράγματα στα παλιά. Αγνοώντας τις ευθύνες όλων για τα χάλια στα οποία βρεθήκαμε. Δεν μπορεί ο καθένας με αυτοδικία να παρεμποδίζει την λειτουργία των εθνών και ετσιθελικά να επιθυμεί να επιβάλει το καθεστώς η την τάξη πραγμάτων που έχει στο μυαλό του. Όταν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι ενός κόμματος που δεν κέρδισε πάνω από το 4,5 % των ψήφων του λαού απαιτεί να επιβάλει το κλείσιμο κάποιου εργοστασίου, το επίσημο κράτος δεν είναι δυνατόν να παρατηρεί αδιάφορα τις εξελίξεις. Διαφορετικά, γιατί να πληρώνουμε όλοι φόρους για την τήρηση των νόμων και την επιβολή της δημόσιας τάξης.

Οφείλει τέλος το νέο κυβερνητικό σχήμα να πολεμήσει για ένα καλύτερο αύριο. Κι' αυτό δεν μπορεί να είναι ταυτισμένο με ένα χρεωκοπημένο παρελθόν. Στην Ελλάδα έχει καταρρεύσει το δημόσιο. Η κρίση δεν προήλθε από τον τραπεζικό τομέα και τον υπερδανεισμό των ιδιωτικών νοικοκυριών. Αλλά από το κράτος, που δανειζόταν για να κάνει παροχές και να «αγοράσει» ψήφους. Γιατί λοιπόν να την πληρώσουν οι άσχετοι ιδιώτες μέσω τεράστιων φορολογικών επιβαρύνσεων και η αγορ