Ο μαξιμαλισμός του Βερολίνου

Είναι παράλογο και όμως συμβαίνει. Η Γερμανία μπροστά στη χρεοκοπία της ευρωζώνης, δηλώνει ξεκάθαρα: Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα.

Ούτε τα προσχήματα δεν κρατιούνται πλέον από την Καγκελαρία, με τον θλιβερό Σαρκοζί να σέρνει τη Γαλλία και ολόκληρη την Ευρώπη στον όλεθρο, συνεχίζοντας να αποδέχεται ότι λέει το Βερολίνο.

Η Γερμανία θέλει σωρευτικά την ολική

αναθεώρηση των Συνθηκών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και όχι μόνον του ευρώ. Σε ένα πρώτο πλάνο επιζητά δημοσιονομική ένωση, που σημαίνει έλεγχο και κατάρτιση των προϋπολογισμών των υπολοίπων, που σημαίνει παρέμβαση στη μακροοικονομική στρατηγική των χωρών-μελών, ενιαία φορολογία και εργασιακή νομοθεσία, που σημαίνει αποκλεισμό της ανταγωνιστικότητας των υπολοίπων έναντι της Γερμανίας, απώλεια κυριαρχίας, ψήφου και πρόστιμα στους δημοσιονομικά «απείθαρχους», που σημαίνει καταστροφή για μια πλειάδα εθνικών οικονομιών.

Κατάργηση της Δημοκρατίας

Το Βερολίνο ζητά επίσης να καταργηθεί το κεκτημένο της ομοφωνίας, να αποφασίζουν κάποιοι δηλαδή για όλους, να συγκροτηθεί κεντρική κυβέρνηση της Ευρώπης, σε μορφή Διευθυντηρίου, με Μπαρόζο και λοιπούς υπαλλήλους των Βρυξελλών, οι οποίοι να μπορούν να επιβάλουν απευθείας αποφάσεις στα εθνικά κοινοβούλια. Ουσιαστικά δηλαδή το Βερολίνο, αφού ζήτησε σε μια σειρά χωρών του Νότου την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, με συγκυβερνήσεις ή κοινές δεσμεύσεις κυβερνήσεων και αξιωματικών αντιπολιτεύσεων, συνεχίζει στην θεσμοποίηση της απώλειας της Δημοκρατίας στην Ευρώπη συνολικά, με την κατάργηση των αποφασιστικών αρμοδιοτήτων των εθνικών κοινοβουλίων, που με έμμεσο τρόπο εκπροσωπούν συνταγματικά τους λαούς της Ευρώπης.

Πολιτική Ένωση για έναν

Το Βερολίνο μιλά για μια Πολιτική Ένωση στην Ευρώπη προδιαθέτοντας για την ύπαρξη μίας και μοναδικής ευρωπαϊκής ψήφου στα διεθνή φόρα είτε μιλάμε για τη G-7, είτε για το ΝΑΤΟ, αφού στη νέα Ένωση μιλά και για κοινή αμυντική άρα και εξοπλιστική, πολιτική, είτε για το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Την Πολιτική αυτή Ένωση, ως προς τις παραδοχές και τις παραμέτρους της θέλει να την αποφασίσει μόνο του, άντε με τον Γάλλο υποτελή της Καγκελαρίας, να την ψηφίσει μόνο του, αν είναι δυνατόν στην Μπούντεσταγκ και να την επιβάλει σε 27 χώρες, έθνη-κράτη, με δεσμευτικό τρόπο και σε άμεσους χρόνους.

Lehman Brothers όλη η ευρωζώνη

Και όλα αυτά γιατί; Επειδή η ζώνη του ευρώ, αλλά και η Ένωση συνολικά είναι ένα αποτυχημένο πείραμα. Η μία χώρα μετά την άλλη και όχι μόνον η Ελλάδα ή η αδικημένη από τις συνθήκες του ευρώ, ζώνη του Νότου, πέφτουν σε κατάσταση χρεοκοπίας και «παγίδα δανεισμού». Η ίδια η ΟΝΕ δημιουργεί, με τις αποφάσεις του Γερμανογαλλικού άξονα, την παγίδα δανεισμού, ενώ με τους δημοσιονομικούς δογματισμούς εκτοξεύει τα χρέη, εξαθλιώνοντας τις κοινωνίες.

Το πιο γελοίο του πράγματος είναι ότι ουσιαστικά η προτεινόμενη λύση συνίσταται στην ένταξη των 2/3 της Ευρώπης στο ΔΝΤ, με την πιστοποιημένα αποτυχημένη και ισοπεδωτική για τις εθνικές οικονομίες συνταγή του 1950, με τ