ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΜΠΙ-ΚΟΥ-ΤΙ!

ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΑΧΟ

Παρασκευή πρωί έφτασα Μόναχο. Οι λόγοι πολλοί. Ο σημαντικότερος φυσικά να δω το παιδί μου, το οποίο εργάζεται τα τελευταία πέντε χρόνια στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Γερμανίας, αλλά και να σκανάρω καταστάσεις και θέματα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μας ξημερώνει μια επόμενη μέρα στην Ελλάδα.

ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, λοιπόν, ανακάλυψα ότι σε μια επόμενη επάνοδό μου στον πλανήτη Γη, θα ήθελα να είμαι, σκύλος, παιδί ή άνθρωπος με κινητικά προβλήματα στη Γερμανία. Το ένα τρίτο των δικαιωμάτων και την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν οι τρεις μεγάλες αυτές κατηγορίες των πλασμάτων στη συγκεκριμένη ζώνη του πλανήτη τα ζηλεύω, ναι.

Μια μάνα με παιδί, μια γιαγιά με εγγόνι ή ένας πατέρας που κάνει ποδήλατο με το κοριτσάκι του στους παγωμένους δρόμους του Μονάχου απολαμβάνουν τις διευκολύνσεις που θα επιθυμούσε να έχει ο Κίμωνας Κουλούρης από τις αρχές.

Τα σκυλιά με τους ιδιοκτήτες τους πάνε παντού παρέα. Στο αεροδρόμιο στην αίθουσα αφίξεων περιμένουν τα μέλη της οικογένειας. Είδα σκύλο που φορούσε ταυτότητα με την ένδειξη ότι ήταν συνοδός τυφλού και οι υπάλληλοι αντιμετώπιζαν το τετράποδο σαν να είχε βγει στην λαϊκή της Κηφισιάς η Μενεγάκη βόλτα.

Είδα μεγάλους ανθρώπους να προσεύχονται στην εκκλησία με τον σκύλο δίπλα τους. Όσο για τους ανάπηρους που κυκλοφορούν με αναπηρικά καροτσάκια, η πρόσβασή τους ΠΑΝΤΟΥ είναι πιο εύκολη, από τη δυνατότητα ελιγμών που έχει ένας ποδηλάτης στην Αθήνα.

Κατά τα άλλα, χιονίζει, έχει πάγο, τα αυτοκίνητο, τα λεωφορεία, τα τρένα κινούνται κανονικά, κάνει κρύο και φυσάει λυσσασμένα και εγώ, μια μάνα Ελληνίδα, να είμαι «κρεμασμένη» στο ταρατσάκι του σπιτιού του παιδιού μου, φορώντας παντοφλάκι ροζουλί, φόρμα γυμναστικής, φούτερ ισοθερμικό, μπουφάν και σκούφο, για να καπνίσω μισό τσιγάρο, μετά από επτά ώρες που δεν βρήκα λαγούμι να κρυφτώ. Αυτό με κάνει τρελή. Αμ πίνουν όλοι τους κουβάδες με την μπίρα από τα 14, αμ τους πειράζει ο καπνός…

ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΙΣΟΠΑΓΩΜΕΝΗ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΤΙΣ ΑΛΠΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΝΑ ΛΙΓΟΘΥΜΑΕΙ ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΕΙΧΑΝ ΑΠΟΛΕΣΕΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ…

ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΔΑΚΗ το πρωί της Πέμπτης.

Ο Χρυσοχοΐδης να ΚΑΤΑΚΕΡΑΥΝΩΝΕΙ όλες τις αποφάσεις της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ΟΛΕΣ ΟΜΩΣ, να έχει αγανακτήσει με την υπογραφή του μνημονίου και τους όρους του, να είναι καταπέλτης για το κατάντημα της ποιότητας του τρόπου ζωής των Ελλήνων, να μοιάζει επικεφαλής των Αγανακτισμένων που μούντζωναν τη Βουλή, να τον διακόπτει ο Παπαδάκης λέγοντας «δεν μούντζωναν το κτήριο, εσάς φασκέλωναν» και εκείνος να συνεχίζει…

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ είδα σε πραγματική κρίση τον «διπλανό μου στο κρεβάτι», ο οποίος ακούγοντας, αν τον κατέγραφε κάμερα χωρίς ήχο, θα τον κάνανε πρωταγωνιστή στη «φωλιά του Κούκου» νούμερο 35. Πεταγότανε, ακούγοντας πάντα Χρυσοχοΐδη, ημίγυμνος από το κρεβάτι, να μου δίνει εντολές, όπως «Δώσε μου το κιν