Αυτή τη φορά δεν κύλησε στις λάσπες...

Η νύχτα που σώθηκε ο Θεός  Τον Ιούνιο του 1994, όταν έγινε γνωστό ότι ο Ντιέγκο Μαραντόνα αγωνίστηκε ντοπαρισμένος στο ματς της Αργεντινής με την Εθνική Ελλάδος που έγινε στο Φόξμπορο της Βοστώνης, ο «Φίλαθλος» κυκλοφόρησε με τον εντυπωσιακά πραγματικά τίτλο «Θεοκτωνία». Η ιστορία απέδειξε ότι ο Θεός Ντιέγκο δεν πέθανε τελικά τότε, μολονότι κανείς δεν τον ξαναείδε να αγωνίζεται. Για τους πιστούς του η ιστορία του ντοπαρίσματος με εφεδρίνη ήταν πάντα μια καλοστημένη φάρσα: η εκδίκηση του Ζοαο Χάβελάνζε και της FIFA για τα όσα κατά καιρούς τους έσυρε. Κανείς δεν σκανδαλίστηκε για το ότι κάποιος που πιάστηκε με κοκαϊνες βρέθηκε ντοπέ σε εφεδρίνη: ο μύθος του Ντιέγκο μπορεί και να δυνάμωσε εξαιτίας του αντισυμβατικού τέλους του. Η καριέρα του Αργεντινού, έτσι πνιγμένη όπως ήταν πάντα ανάμεσα σε μια παρανοϊκή αγάπη και μια υπερβολή θεολογικών συμβολισμών δεν θα μπορούσε – αν το καλοσκεφτείτε- να τελειώσει καλύτερα. Ο Ντιέγκο που εγκαταλείπει το ποδόσφαιρο τρέχοντας αγκαλιά με τις κόρες του σε ένα γήπεδο όπου διάφοροι συγκινημένοι τον χειροκροτούν δεν είναι ο Μαραντόνα: μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε άλλος! Ο Ντιέγκο που δίνει στο τέλος της καριέρας του τη διάσταση μιας τραγωδίας είναι ο Μαραντόνα των πιστών του.     Φινάλε   Αυτό που θέλω να πω είναι ότι παρά το τραγικό φινάλε της καριέρας του ο Ντιέγκο ποτέ δεν κινδύνεψε: η ανάμνηση των θαυμάτων του ήταν αρκετά ικανή για να στηρίξει την υστεροφημία του. Η ίδια η επίκληση της ιστορίας του ντοπαρίσματός του ως στιγμή του τέλους (;) της καριέρας του ήταν ένα είδος βλασφημίας. Η ιστορία του Φόξμπορο, τραγική μεν πλην όμως όχι απρόβλεπτη, δεν ήταν παρά ένα ακόμα από τα επεισόδια της ζωής του: για την ακρίβεια μπήκε και αυτή στο είδος των επεισοδίων που γιγαντώνοντας την εικόνα του και τον έκαναν μοναδικό. Ο Ελβις Πρίσλει πέθανε από κατανάλωση χαπιών αλλά αυτό δεν επηρέασε τους πιστούς του: ο «βασιλιάς» δεν θα μπορούσε ποτέ να πεθάνει στα 78 από εγκεφαλικό! Ο Τζέιμς Ντιν σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό γιατί γκάζωνε: το φινάλε ήταν ενταγμένο στο image του. Ο Λένον πυροβολήθηκε. Ο Ντιέγκο δεν έγινε ούτε παλαίμαχος, ούτε βάρος, ούτε σοφός γέροντας αρχηγός που λέει κοινοτυπίες, ούτε τοτέμ στις παρελάσεις των Αργεντινών, ούτε φυσικά Πελέ. Θα έλεγα ότι έφυγε αμαρτωλός. Θεός όμως. Αμαρτωλός και αθάνατος.   Τώρα   Στην πραγματικότητα ο Ντιέγκο έφτασε να πεθάνει τώρα, φέτος. Αν η Αργεντινή στο Μοντεβίδεο αποκλείονταν από τα τελικά του παγκοσμίου κυπέλλου με αυτόν στο τιμόνι, ο αντισυμβατικός χαρισματικός αληταράς των μεγάλων θαυμάτων θα είχε γίνει ένας κουρασμένος χοντρός λούζερ που υπέγραψε τη μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία της ποδοσφαιρικής ανθρωπότητας: οι Θεοί χάνονται όταν η έκπτωσή τους προκαλεί αδιαφορία, όταν η αδυναμία τους γίνεται τόσο μεγάλη που δεν αποτελεί δικαιολογία για αυτή καμία μοίρα. Εκατσα να δω το ματς της Αργεντινής με την Ουρουγουάη για να δω το τέλος του πιο μεγάλου Θεού που γνώρισε η γενιά μου, αλλά ο Ντιέγκο αποδείχτηκε πανίσχυρος. Η Αργεντινή προκρίθηκε κερδίζοντας και βγάζοντας στο γήπεδ