Ερχονται οι Πρίγκιπες και οι Δράκοι

Το ότι καμία επαγγελματική ομάδα ποτέ δεν αποκτήθηκε με τον τρόπο που ο Βλάσης Τσάκας, ο πρίγκιπας Φεϊζάλ και δεν ξέρω ποιοι άλλοι χρησιμοποιούν για να αποκτήσουν τον ΠΑΟ, αποδεικνύει κατά τη γνώμη μου και την σοβαρότητα της ιστορίας. Αν θες να πάρεις μια ομάδα υπάρχουν τρεις τρόποι: Ο πρώτος είναι να πας στους ιδιοκτήτες της, να ρωτήσεις πόσο την πουλάνε, να εμφανίσεις σε μια ελληνική Τράπεζα τα χρήματα που έχεις προς διάθεση, να ελέγξεις αν τα στοιχεία που σου έδωσαν για τη βιωσιμότητα της είναι σωστά, να καταθέσεις τα χρήματα και να την αποκτήσεις: έτσι έκανε ο Μαρινάκης όταν αγόρασε τον Ολυμπιακό από τον Κόκκαλη με χρέη τεράστια. Ο δεύτερος είναι να καταθέσεις τα χρήματα που χρειάζονται σε ένα λογαριασμό της ομάδας και να σου παραχωρήσουν τις μετοχές: αυτό έκανε ο Σαββίδης για να πάρει τον ΠΑΟΚ, τον οποίο και διοικεί χωρίς να έχει βάλει ακόμα το δικό του ΔΣ. Ο τρίτος και ευκολότερος είναι να αγοράσεις τις Αυξήσεις Μετοχικού Κεφαλαίου, ώστε να είναι και βέβαιο ότι όλα τα χρήματα θα μπουν στην ομάδα: έτσι μπήκαν στον ΠΑΟ ο Βγενόπουλος, ο Πολέμης, ο Πατέρας, ο Γιαννακόπουλος και πολλοί άλλοι το 2008. Αν ο Φειζάλ εμφανίζονταν να αγοράσει τις ΑΜΚ, οι άλλοι για να τον σταματήσουν θα έπρεπε να βάλουν αυτοί χρήματα: τι καλύτερο για τον ΠΑΟ; Υπάρχει κάποιος με διάθεση να το κάνει; Δεν τον βλέπω. Οπως δε βλέπω και τον πρίγκιπα να ακολουθεί τις οδούς της λογικής που σημαίνει ότι έχει άλλα σχέδια. Η αληθινά ενδιαφέρουσα ερώτηση δεν είναι ποια είναι αυτά, αλλά πως γίνεται να υπάρχει κόσμος που να πιστεύει ότι το κονκλάβιο του Τσάκα αποτελείται από σοβαρούς επενδυτές. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος νομίζω είχε πει ότι η δύναμη μιας χώρας είναι να έχει φρόνηση και αίσθηση της πραγματικότητας: καταλαβαίνετε ότι ήδη από τον καιρό του, όταν μιλάμε για Ελλάδα, τίποτα από αυτά δεν είναι δεδομένο. Η κρίση απλά επέτεινε όλα όσα κουβαλούσαμε – δεν άλλαξαν οι αντιλήψεις, όπως κακώς πιστεύουμε, απλά μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ η συναισθηματική ανωριμότητα που ως χώρα μας χαρακτηρίζει. Αυτού του τύπου η ανωριμότητα μας οδηγεί σχεδόν πάντα να περιμένουμε μαγικές λύσεις και σωτήρες. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά παντού. Ακόμα και οι διχασμοί μας βασίζονται στην ανωριμότητα: υπάρχουν αυτοί που έχουν τις καλές λύσεις και αυτοί που έχουν τις κακές. Το ότι λύσεις δεν έχει κανένας συνήθως ούτε μας περνάει από το μυαλό. Δεν θέλω να τρέξω πολύ πίσω γιατί πραγματικά μπορώ να βρω ιστορίες για αγρίους: θα περιοριστώ σε κάποια σχετικά πρόσφατα. Θέλω απλά να θυμίσω ότι ο Αργύρης Σαλιαρέλης υπήρξε κάποτε ο «βασιλιάς των ρουμπινιών» που θα ελευθέρωνε τον Ολυμπιακό από το Νταϊφά. Θυμίζω ότι ο πλούτος και οι σπατάλες του Γιώργου Κοσκωτά οφείλονταν στο ότι «είχε μια μηχανή και έκοβε χρήμα στα υπόγεια της Παλλήνης» - αυτό πίστευε το 1986 ο κόσμος. Θυμίζω ότι στη Σαλονίκη εμφανίστηκαν μετά βαϊων και κλάδων για να αναλάβουν ομάδες ο «βασιλιάς των μαγιό», οι σεϊχηδες με τα πετροδόλλαρα στον Αρη, ο ίδιος ο Τσάκας με το fund από την Αργεντινή και την Κυρία Πατρίτσια, ο Λαντάνι «που είναι φορτωμένος με τα