Για τους "Αθικτους"

Οι κριτικοί έγραψαν ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη εφετινή εμπορική επιτυχία στη Γαλλία. Όταν διάβαζες τι έγραφαν για την ταινία διαπίστωνες μια κάποια αμηχανία στην περιγραφή του σεναρίου της: οι "Αθικτοι" βλέπονται ευκολότερα από όσο περιγράφονται. Αν κάποιος επιχειρήσει να περιγράψει την ιστορία της φιλίας ενός παραπληγικού εκατομμυριούχου με το σενεγαλέζο νοσοκόμο του κινδυνεύει να αδικήσει το σενάριο κατρακυλώντας στο μελό. Αν πάλι κάποιος προσπαθήσει ν' αφήσει κατά μέρους το ότι ο ένας πρωταγωνιστής είναι παράλυτος κι ο άλλος ένας φτωχοδιάβολος μετανάστης και περιοριστεί στο να τονίσει το δέσιμο τους, δεν θα έχει μιλήσει για την ταινία. Για αυτούς τους λόγους η περιγραφή του τι ακριβώς η ταινία περιέχει υπήρξε θολή: στην καλύτερη των περιπτώσεων νόμιζες ότι έχεις να κάνεις με μια από εκείνες τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ο Γουόλτερ Ματάου και ο Τζακ Λέμον (και μαζί τους το αντρικό σύμπαν), μόνο που στην προκειμένη περίπτωση υπήρχε ένα είδος κακοτυχίας που συνόδευε και τους δυο. Στους καλούς κριτικούς μας είναι δύσκολο να γράψουν για το σινεμά αφήνοντας κατά μέρους το σενάριο και τους ήρωές του – τους είναι επίσης δύσκολο να μαντέψουν – πόσο μάλλον να περιγράψουν -  τα συναισθήματα που ένα ταινιάκι μπορεί να ξυπνήσει στον θεατή του. Δεν τους κατηγορώ: όλοι έχουμε την ίδια δυσκολία - ευτυχώς τα συναισθήματα του καθενός δεν αποτελούν συνδικαλιστικό δικαίωμα ώστε να είναι κοινά, κατοχυρωμένα και δεδομένα.Οι "Αθικτοι" είναι μια ιστορία συναισθημάτων κι ως εκ τούτου διαφημιστές της έγιναν όσοι παρακολουθώντας την βρήκαν μια επαφή με τα δικά τους συναισθήματα. Δεν το έκαναν όλοι, αλλά όπως συμβαίνει με όλες σχεδόν τις συναισθηματικές ιστορίες, όποιος τις ζει τις προπαγανδίζει. Κι έτσι η ιστορία του Ντρις και του Φιλίπ, και όλων όσων από αυτή συγκινήθηκαν, γοητεύτηκαν και ένοιωσαν την καρδιά τους να ζεσταίνεται πήγε από στόμα σε στόμα. Το "να δεις το γαλλικό που παίζεται στα σινεμά" είναι μια προτροπή που τις τελευταίες μέρες την ακούς παντού: παντού υπάρχει κάποιος, ένας τουλάχιστον, που το είδε και θέλει να σε κάνει κοινωνό στη δική του χαρά.Δε συμβαίνει συχνά στο σινεμά (ούτε στο θέατρο) η προτροπή μιας απόλαυσης να αφορά την καρδιά και όχι την αισθητική ή το χαβαλέ: δε λείπουν μόνο οι ταινίες που την καρδιά την τσιγκλάνε, λείπει και η δική μας διάθεση να παραδοθούμε σε γοητευτικές αποπλανήσεις, παραδεχόμενοι πως μπορεί κάτι να είναι υπέροχο, μόνο και μόνο γιατί όταν βγήκαμε από το σινεμά νοιώθαμε ότι μας έφυγε ένα βάρος. Είμαστε παιδιά του μελό και του χαβαλέ κι αυτοί η σχιζοφρένεια είναι η ευτυχία και η δυστυχία της αισθητικής και της απόλαυσής μας.Οι "Αθικτοι" δεν είναι μελό κι αυτό λιγάκι μας μπερδεύει. Κανείς δεν πεθαίνει, κανείς δεν εκλιπαρεί τη συγκατάθεσή μας ή τη συμπόνια μας, κανείς δεν θέλει ένα χέρι βοήθειας: ούτε καν ο ένας πρωταγωνιστής από τον άλλο. Το γεγονός ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία (εν μέρει…) τορπιλίζει λιγάκι τη μυθοπλασία αλλά κυρίως δεν μας επιτρέπει εμάς τους κυνικούς να πούμε ότι αυτά δεν γίνονται: γί