Η Βού(ρ)λα της Ελλάδας…

Πόσταρε την ανοησία της γιατί γούσταρε. Και γιατί μοιάζει και είναι κουτή – τόσο κουτή ώστε όταν την κατηγόρησαν για ρατσιστικού περιεχομένου σχόλιο (όπως σωστά επισημαίνει ο Πανούτσος) απάντησε ότι δεν είναι ρατσίστρια γιατί έχει Βούλγαρο προπονητή!Η τιμωρία της Παπαχρήστου είναι δίκαια: η ΔΟΕ ορίζει κανόνες ακόμα και για τη συμπεριφορά των αθλητών στα social media. Μπορεί να μην μας αρέσουν αυτοί οι κανόνες αλλά υπάρχουν και οι αθλητές οφείλουν να τους σέβονται: η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς δεν είναι υποχρεωτική – αν δεν αντέχεις περιορισμούς ή δεν συμφωνείς με το πνεύμα τους δεν παίρνεις μέρος. Θα μπορούσε η Παπαχρήστου να μην τιμωρηθεί; Ισως και ναι, αν πχ είχε δείξει αμέσως μεταμέλεια αφαιρώντας το τουίτ μάλλον θα έπεφτε στα μαλακά. Αλλά και πάλι η συμμετοχή της θα γίνονταν αφορμή για χιλιάδες σχόλια, εντός και εκτός Ελλάδας, και η διαπόμπευσή της θα ήταν μεγαλύτερη – όπως ακριβώς και αυτή της χώρας. Οπότε ας μην τη λυπηθούμε και ας της ευχηθούμε να μάθει να φέρεται.Πολλοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν τι ήταν τελικά το τόσο ρατσιστικό στο τουίτ της Παπαχρήστου: θα έλεγα ή ίδια η βάση της απόφασής της να το δημοσιεύσει. Το να θεωρείς τους Αφρικάνους της Αθήνας «φαγητό», δείχνει μια έλλειψη εκτίμησης τόσο μεγάλη ώστε εγώ που το διαβάζω αναρωτιέμαι πως βλέπει η συγκεκριμένη τις αντιπάλους της από την Αφρική. Αυτή η υποψία δεν γεννιέται από τη δική μου αρρωστημένη καχυποψία, αλλά από την ίδια την ελαφράδα της αθλήτριας: το να είσαι αθλητής δεν είναι εύκολη υπόθεση κι αν κάτι χρειάζεται πρώτα πρώτα είναι να σέβεσαι το συναθλητή σου. Πώς να το κάνεις αυτό όταν μοιάζεις να περιφρονείς το συνάνθρωπό σου; Επίσης τι θα λέγαμε αν αύριο μια αθλήτρια από την Αίγυπτο π.χ της ζητούσε εξηγήσεις; Ότι η Αιγύπτια είναι παράλογη και η δική μας χαριτωμένα αθυρόστομη; Συγνώμη, αλλά ως δικαιολογία δεν στέκει.Ο Γιώργος Ζαμπέτας έγραψε τον Αράπη τη δεκαετία του 60. Τον έχω τραγουδήσει κι εγώ και επειδή αγαπάω το Ζαμπέτα ομολογώ ότι ως κατασκεύασμα – πιο πολύ και από τραγούδι – μου αρέσει. Όμως τη δεκαετία του 60 στην Αθήνα δεν υπήρχαν αφρικάνοι (παρά ελάχιστοι) και κανείς δεν τους κυνηγούσε με μαχαίρια. Σήμερα δε νομίζω ότι ο Ζαμπέτας θα έγραφε για «μαύρους σκύλους», στην ιδέα και μόνο ότι κάποιοι ηλίθιοι θα έβλεπαν στην αναφορά του ένα ακόμα άλλοθι για να μακελεύουν κόσμο. Επίσης την ίδια δεκαετία αν γίνονταν ένα έγκλημα κανείς δε ρώταγε τι εθνικότητας ήταν ο εγκληματίας: σήμερα όμως ο Ελληνας το κάνει κι αν ακούει ότι πρόκειται για ξένο φοβάται και δυσφορεί – θέλω να πω ότι οι πραγματικότητες μας έχουν αλλάξει πολύ και το θέμα του ρατσισμού δεν μπορεί ν αντιμετωπίζεται με ελαφρότητες και κατάρες. Η Παπαχρήστου δεν μπορεί να ζητά επιείκεια: λυπάμαι αλλά η εποχή δεν την επιτρέπει.Δυσφορώ με την σαχλαμάρα της, αλλά δυσφορώ ωστόσο και με δυο ακόμα πτυχές της ιστορίας. Η πρώτη είναι η εθνική μας υποκρισία. Πολλοί από αυτούς που σκανδαλίστηκαν με την περίπτωση της αθλήτριας, γελούσαν με τα αστεία για τους μαύρους που κυνηγούν τον Κεντέρη. Κανένας απολύτως δεν δυσφόρησε