Με αντιπάλους τις ισπανικές τράπεζες

Ετοιμάζοντας σήμερα το απόγευμα σημειώσεις για την εκπομπή του Τσάμπιονς λίγκ για τη Nova , αυτή στην οποία με φιλοξενεί ο οικοδεσπότης φίλος Γιώργος Λιώρης, και καθώς ξανάβλεπα τα αποτελέσματα της πρώτης αγωνιστικής  σκεφτόμουν ότι, αν αυτή η διοργάνωση έχει ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, είναι ότι σπανιότατα, μέχρι τώρα, είδαμε τον τελικό που στην αρχή της χρονιάς περιμέναμε. Πέρυσι π.χ περιμέναμε λίγο πολύ όλοι το Μπαρτσελόνα – Ρεάλ και μας προέκυψαν η Τσέλσι και η Μπάγερν. Φέτος πάλι ένα classico περιμένουμε, αλλά αυτή τη χρονιά μοιάζει δυσκολότερο. Η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης είναι πάλι τα δυο μεγάλα φαβορί του Τσάμπιονς λιγκ κι ας μην αγωνίστηκε πέρυσι ούτε η μια, ούτε η άλλη στον τελικό. Αυτό που πέρυσι έμεινε στο κεφάλι λίγο πολύ όλων είναι ότι οι δυο ομάδες αυτές την έπαθαν μόνες τους: η Μπαρτσελόνα είχε στο Καμπ Νου το αβαντάζ των δυο γκολ της πρόκρισης, αλλά χαλάρωσε υπερβολικά μετά το 2-0 και την τιμώρησε ο Ραμίρεζ. Η Ρεάλ μετά το πρώτο ματς στη Γερμανία πίστεψε ότι προκρίθηκε και η πεισματάρα Μπαγερν της έκανε τη ζημιά στα πέναλτι.  Φέτος η Μπαρτσελόνα ενισχύθηκε με την προσθήκη του Σονγκ και κυρίως με την επιστροφή του Βίγια που πέρυσι εξαιτίας του τραυματισμού του της έλειψε πολύ: μην ξεχνάτε ότι ο Γκουαρντιόλα χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει σαν φορ τον Φάμπρεγκας και να μονιμοποιήσει σχεδόν τον νεαρό Τέγιο. Η Ρεάλ από τη μεριά της κράτησε την περσινή ομάδα και πρόσθεσε τον Λούκα Μόντριτς, που θα δώσει στη μεσαία γραμμή της μεγαλύτερη ποιότητα. Οι δυο ομάδες μοιάζουν καλύτερες από πέρυσι καθώς δεν έχασαν κανένα από τους πρωταγωνιστές τους. Κυρίως υπάρχει η εντύπωση ότι όσες τις ανταγωνίζονται στο Τσάμπιονς λιγκ δεν έχουν γίνει καλύτερες. Είναι καλύτερη η Τσέλσι; Δύσκολο να το πεις. Ναι μεν έχει κάποιες σπουδαίες προσθήκες στην επίθεση – ο Αζααρ π.χ είναι καταπληκτικός παίκτης, όμως της λείπει πολύ ο Ντρογκμπά που πέρυσι της έδωσε το κύπελλο – μην το ξεχνάμε. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέκτησε τον Φαν Πέρσι (που κάποια στιγμή θα δέσει με το Ρούνεϊ) αλλά η άμυνά της παραμένει σκορποχώρι – ειδικά στο πλάι μου μοιάζει είναι άδεια αφγού οι διάφοροι Ράφαελ είναι χαφ. Η Αρσεναλ έχασε τον μόνιμο σκόρερ της Ολλανδό, απέκτησε ένα ηγέτη στα χαφ που τόσο της έλειπε (Καθόρλα), θα βρει λύσεις από το Ζιρού και τον Ποντόλσκι, είναι μάλλον πιο δυνατή από πέρυσι, αλλά όχι τόσο δυνατή ώστε να παίξει τελικό: για να συμβεί αυτό πρέπει να αποφύγει τα δυο θηρία της ισπανικής Λίγκα. Η Μπάγερν δεν έχασε κανένα από τους σολίστες της, αλλά δύσκολα θα ξεπεράσει το σοκ του περσινού χαμένου τελικού: κάποια στιγμή τα φαντάσματα της απίστευτης εκείνης ήττας θ αρχίσουν να την καταδιώκουν – άλλωστε νομίζω ότι ως στόχο έχει το γερμανικό πρωτάθλημα. Η Γιουβέντους που επέστρεψε παίζοντας το ρόλο της ναυαρχίδας του ιταλικού ποδοσφαίρου δε μου μοιάζει ακόμα αρκετά ώριμη ώστε να πάει μακριά: μπορεί να είναι για 44 αγώνες αήττητη στο Καμπιονάτο, αλλά οι Πέπε, οι Ασαμόα, οι Βούτσινιτς και οι Βιντάλ δεν έχουν φάτσες πρωταθλητών Ευρώπης. Να κάνει πάλι θαύματα