Μια αυτοκτονία ως στιγμή προβληματισμού

Ο Λεωνίδας Τζανής, πρώην Υφυπουργός Εσωτερικών σε κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη, δικηγόρος και πατέρας δυο παιδιών, έβαλε τέλος στη ζωή του το απόγευμα της Πέμπτης. Ηταν ένας κύριος με τον οποίο είχα μια καλή σχέση. Έπινε καμιά φορά τον καφέ του στο ίδιο καφενείο με τον πατέρα μου και όποτε βρισκόμασταν μοιραζόμασταν τη κοινή μας αγάπη για τη Νίκη Βόλου και το ποδόσφαιρο. Έχω την τύχη για τους ανθρώπους να είμαι συνήθως κάτι σαν καταπραϋντικό – οι στιγμές που μοιράζομαι μαζί τους είναι συνήθως ελαφρές, πράγμα που μου δημιουργεί την λανθασμένη εντύπωση πως οι πιο πολλοί από όσους ξέρω είναι άνθρωποι χαρούμενοι. Ο Τζανής προφανώς δεν ήταν. Ήταν αγχώδης, ανήσυχος και συχνά φοβόταν πολλά. Απλά έκρυβε αυτή του την ανησυχία υιοθετώντας μια πρόσχαρη κοινωνική συμπεριφορά που ήταν ο βασικός λόγος που έγινε βουλευτής. Τότε, μέχρι δηλαδή το 2007 που από τα πολιτικά μας, αποχώρησε αυτό ήταν απαραίτητο.Είχα να τον δω και να τον ακούσω πολύ καιρό, αλλά κάποια νέα του πάντα τα μάθαινα. Τον τελευταίο καιρό ήταν πολύ πιο στρεσαρισμένος καθώς ζούσε την ιστορία της ελληνικής κατάρρευσης ως χαμένο προσωπικό στοίχημα. Όποιος δυσκολεύεται να το καταλάβει δεν γνωρίζει καλά την πόλη του Βόλου. Ο Βόλος στην περίοδο του μπουμ περισσότερο φτώχυνε, παρά πλούτισε. Εργοστάσια έκλεισαν, το λιμάνι έχασε την παλιά του δύναμη, η ανεργία μεγάλωσε τρομερά. Η πόλη δεν έζησε κανενός είδους «φούσκα» - απλά χάρη σε κάποιους καλούς δημάρχους κάπως ομόρφυνε – ο Τζανής ήταν και άνθρωπος της αυτοδιοίκησης. Φυσικά όταν ήρθε η κρίση ακολούθησε μια αληθινή κοινωνική ισοπέδωση: η πόλη στηρίζονταν κάπως στην κατανάλωση, όταν κι αυτή ελαχιστοποιήθηκε, η τοπική οικονομία διαλύθηκε. Οι παλιοί πολιτικοί έγιναν οι μεγάλοι ένοχοι, αλλά ο κόσμος δεν περιορίζεται στην πολιτική τους τιμωρία: τους κάνει γενικά τη ζωή δύσκολη. Όχι τυχαία η Ροδούλα Ζήση έφυγε για να αναζητήσει ένα πολιτικό διασυρμό στη Β΄ Αθηνών από ένα εξευτελισμό στην για χρόνια εκλογική της περιφέρεια. Ο Τζανής δεν πολιτεύονταν και είχε σταματήσει να ασχολείται με τα κοινά πριν από την κρίση, αλλά ήταν πάντα ο πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ στον οποίο οι άνθρωποι έκαναν παράπονα με τρόπους όχι πάντοτε κομψούς και ήρεμους.Όταν έμαθε ότι άρχισε το ΣΔΟΕ να ψάχνει τους λογαριασμούς του πανικοβλήθηκε και δε νομίζω ότι, οι διαβεβαιώσεις ότι δεν υπάρχει σε εξέλιξη καμία έρευνα με στόχο τον ίδιο, τον καθησύχασαν. Δουλεύοντας ως δικηγόρος για χρόνια, υποθέτω πως όλο και κάποια φορολογική αμαρτία θα αποκαλύπτονταν στους λογαριασμούς του – στη συμπαθέστατη τάξη το σπορ της φοροδιαφυγής π.χ είναι από τα πλέον αγαπημένα. Όμως οι αμαρτίες οι δικές του, για την τοπική κοινωνία του Βόλου, δεν θα ήταν τα κρίματα ενός δικηγόρου, αλλά τα «εγκλήματα» ενός πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζοντας ο ίδιος ότι η διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης είναι πολύ αργή, πριν η ιστορία του ολοκληρώνονταν, θα περνούσαν χρόνια: υποθέτω πως το πρόβλημα του ήταν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η ίδια η έρευνα αποτελούσε ένδειξη ενοχής – κάτι σαν ρετσινιά. Τη ρετσινιά του εγκληματ