Το διάγγελμα του Αλέφαντου

Το διάγγελμα του Νίκου Αλέφαντου στο Τηλεάστυ το βράδυ της Δευτέρας είναι μια μεγάλη στιγμή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Αν καταστρέφονταν ο κόσμος και έμενε μόνο αυτό το βίντεο ο ιστορικός του μέλλοντος θα είχε μια πληρέστατη εικόνα της Ελλάδας του 2012 και των εχθρών της: αυτοί θα ήταν η Μέρκελ, ο Γιούνκερ, η κυρία του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου, ο Βενιζέλος, τα χαράτσια, ο Τσιώλης, ο Ουζουνίδης και οι δημοσιογράφοι. Θα ήξερε επίσης ποιοι είναι οι καλοί: οι καλοί είναι ο Αναστό, αυτοί που λένε όχι (μέσα στους οποίους τώρα είναι και ο Καρατζαφέρης), ο Ολυμπιακός, ο Μήτρογλου και ο ΑΠΟΕΛ. Είναι αδύνατο να κρατήσεις κακία στον Αλέφαντο ό,τι και να λέει, ό,τι και να κάνει. Φυσικά υπάρχουν πολλοί που δεν τον αντέχουν και δικαίωμά τους. Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν ότι είναι γλύφτης των προέδρων του Ολυμπιακού και ότι την κολακία την κάνει επάγγελμα. Υπάρχουν όσοι βλέπουν στα ξεσπάσματά του θεατρινισμούς αφόρητους. Υπάρχουν όσοι δεν καταλαβαίνουν από πού αντλεί το θράσος να ξεπατώνει συναδέρφους του προπονητές. Υπάρχουν εκείνοι που γελάνε με τη δυσκολία του να πει σωστά κάποια ονόματα. Τους ξέρω όλους: όμως ακόμα κι αυτοί ασχολούνται τόσο με τον Αλέ που κατά βάθος τον αγαπάνε. Θέλετε να πούμε ότι αγαπάνε να τον μισούν; Να το πούμε – όμως κι αυτό αγάπη είναι. Αφήνοντας κατά μέρος τους εχθρούς του νομίζω ότι μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχαν και έχουν οι φίλοι του. Αυτοί διακρίνονται σε δυο κατηγορίες: στην πρώτη βρίσκονται όσοι στον Αλέφαντο αναγνωρίζουν ποδοσφαιρικές γνώσεις και χαίρονται να τον ακούν να μιλάει για ποδόσφαιρο με το γνωστό του χειμαρρώδη τρόπο. Στη δεύτερη υπάρχουν όσοι πάνε πέρα από τον προπονητή και βλέπουν τον «Αλέ» ως ένα είδος λαϊκού ειδώλου – ακόμα κι αν δεν συμφωνούν με όσα λέει χαίρονται για την αντισυμβατικότητα των τρόπων του, την επιθετικότητα του και την αίσθηση του σόουμαν που τον διακρίνει. Μπορεί το σόου στην προκειμένη περίπτωση να κατρακυλάει προς το trash, αλλά δεν χωρά αμφιβολία πως η αυθεντικότητα του είναι δεδομένη. Υπάρχουν δυο περίοδοι στη ζωή του Αλέφαντου. Η πρώτη είναι αυτή στην οποία πρωταγωνιστεί ο Αλέφαντος των γηπέδων,ο ηφαιστειώδης προπονητής με τις αμίμητες ατάκες και τα συναρπαστικά κατορθώματα. Σε αυτή την πρώτη περίοδο ο Αλέφαντος είναι επιβλητικός και συγχρόνως μυστηριώδης – εννοώ ότι ελέγχεται η αλήθεια των πιο πολλών ιστοριών που κυκλοφορούν για αυτόν. Ποτέ π.χ δεν τσακώθηκε με το Γιώργο Βαρδινογιάννη όταν ήταν προπονητής του ΟΦΗ, όπως ήθελαν μύθοι και θρύλοι. Δεν έχει κάνει ποτέ τακτική με κεφτέδες και ποτέ κάποιος δεν έφαγε ένα κεφτέ και δεν τον έκανε να θυμώσει γιατί του κατάπιε τον έξω δεξιά – αυτό το έχει κάνει ο Μπάμπης ο Τακούνας στην Προοδευτική. Βέβαια ο Αλέ έχει χρησιμοποιήσει για να κάνει τακτική και μπύρες και κέρματα ακόμα και οδοντογλυφίδες! Μια ωραία ιστορία μου χει πει κάποτε ο Νίκος Κωστένογλου: όταν ήταν στην Ξάνθη, στο φαγητό πήρε τρεις οδοντογλυφίδες για να δείξει στον Κωστέ, στο Χαλκίδη και στον Κεχαγιά πως πρέπει να βγαίνουν μαζί μετά τις εκτελέσεις κόρνερ. Στην αναπαράστ