Βάλτε τον Βάγκνερ να φτιαχτούμε...

Στριφογύριζα στο κρεβάτι γεμάτος αγωνία. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Δεν αισθανόμουνα την καρδιά μου μερικές στιγμές και καθότι και ολίγον προβληματικός επί του θέματος, έριχνα χαστούκια στο πρόσωπο μου για να βεβαιωθώ ότι είμαι ζωντανός. Είναι πολλές φορές που με πιάνει αυτή η απόγνωση...Προχθές παιδευόμουνα να ανεβάσω κάτι βαθμολογίες στο aek-live.gr και ξανάζησα την σκληρή πραγματικότητα. Δεν θέλω να την βλέπω όπως βλέπω την κωλοκρίση που μας φόρτωσαν οι κεφαλαιοκράτες και η διεθνής μπουρζουαζία... Και εκεί κλείνω τα αφτιά για να μην ακούω την κλάψα. Έτσι κι αλλιώς η ζωή θέλει αγώνες, μάχες και όχι κλάψες. Με αυτές δεν κάνεις τίποτε περισσότερο από το να δυσχεραίνεις την θέση και να αποδέχεσαι την μοίρα σου. Την μοίρα μας ποτέ δεν μπορούμε να πούμε ότι την αποδεχόμαστε γιατί εμείς οι ίδιοι την δημιουργούμε και την προκαλούμε...Ηταν 3 παρά... Έπρεπε να ανεβάσω το τελευταίο βίντεο από την μαγική βραδιά που μας χάρισαν οι κοριτσάρες μας στο Βόλεϊ, εδώ στης Φιλαδέλφειας τα μέρη... Σηκώθηκα... Ήθελα να τελειώσει η νύχτα εκεί, αλλά δεν είχα δύναμη να σταθώ στα πόδια μου. Ένιωθα και πράγματι ήμουν τρομερά κουρασμένος... Έβαλα το youtube για να περάσω το βίντεο στο AEK LIVE και αυτόματα, μηχανικά θα έλεγα σχημάτισα το όνομα Βάλτερ Βάγκνερ στο ψαχτήρι. Ήθελα να δω τον Γερμανό με την φανέλα της ΑΕΚάρας στην θρυλική πορεία του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1976-77. Ήθελα να δω και τον άλλο Γερμαναρά τον Τίμο Τσανλάιτερ να πετυχαίνει εκείνη την γκολάρα της ισοφάρισης με την βαζέλα στην Λεωφόρο. Μαγικές σκηνές αποτυπωμένες στο παιδικό μου μυαλό... Ετσι χαλαρώνω, έτσι ηρεμώ, γυρίζοντας πίσω τα ημερολόγια, αναζητώντας το μεγαλείο της μέσα στον χρόνο... Εκεί ξανανιώθω παιδάκι, ερωτευμένος κατάφορα με το κίτρινο της φανέλας και το έμβλημα που ποτέ μου δεν μπόρεσα να ζωγραφίσω σωστά σε εκείνα τα παλιά σχολικά μπλε τετράδια. Μου αρέσει να θυμάμαι την μορφή του Γιώργου του Σιδηρόπουλου κάτω από το γκολπόστ με την ολόμαυρη εμφάνιση, την αγριόφατσα και την φαβορίτα αλά Κόκοτα...Τρελαίνομαι να σκέφτομαι ότι παίζει ακόμη στην ΑΕΚΑΡΑ ο Μίμαρος ο Παπαϊωάννου, ότι θα σηκωθεί για κεφαλιά και θα βρίσκεται στον αέρα 10 δεύτερα όπως σε εκείνο το θρυλικό γκολ που πέτυχε κόντρα στην ΚΠΡ στη Νέα Φιλαδέλφεια, αν θυμάμαι καλά...Είναι στιγμές που κλείνω τα μάτια, ανοίγω την μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση και ταξιδεύω μαζί με τον Γιώργο τον Σκρέκη, τον Λάζαρο Παπαδόπουλο και τον Μπάμπη τον Ιντζόγλου στον μαγικό και ακατανίκητο κόσμο της ΑΕΚ. Θα πάρει την μπάλα ο Λάκης ο Νικολάου να ανεβάσει την ομάδα και δεν φοβόμαστε τίποτα...Σήμερα με τον Κουρέλλα, τον Αρκούδα, τον Κουτρουμπή, τον φίλο μου τον Παναγιώτη τον Λαγό και το "αρρωστάκι" τον Μιχάλη τον Παυλη ταξιδεύουμε αλλού... Βλέποντας την ΑΕΚ στην τελευταία θέση κάτω από Κέρκυρες και Πανθρακικούς, όσο σκέφτομαι ότι προσπαθούμε να δούμε πως θα κερδίσουμε κάποιον Πλατανιά μου έρχεται να τρελαθώ, δεν θέλω και πολύ άλλωστε (χε,χε...) Μου έρχεται να γυρίσω ανάποδα την βρωμοβαθμολογία, να τους πω πως φταίει ο δαίμονας του τυπογραφείου, να τους ταρακουνήσ