Formula 1: Ανεπιθύμητες πρωτιές

Τα στατιστικά, όπως ίσως έχετε καταλάβει, είναι μια από τις αδυναμίες μου. Ειδικά στην Formula 1, μπορούν να σου προσφέρουν μια διαφορετική οπτική από την συνηθισμένη ή να σε κάνουν να ασχοληθείς με κάτι το οποίο ίσως να προσπερνούσες. Άρθρα και λίστες με τους πιο επιτυχημένους οδηγούς, έχουν γραφτεί πάμπολλα. Εμείς, για μια ακόμη φορά, θα ασχοληθούμε με εκείνους που δεν κατάφεραν να πετύχουν τους στόχους τους. Όχι για να τους κατακρίνουμε ή να τους κοροϊδέψουμε, αλλά για να τους τιμήσουμε και

Περισσότερες εκκινήσεις σε αγώνα, χωρίς νίκη

Andrea De CESARIS – 208 (214*)

Ο δημοφιλής Ιταλός σίγουρα ήταν ένας ταχύτατος οδηγός, όμως ήταν πολύ επιρρεπής σε λάθη και ατυχήματα. Τα πρώτα του χρόνια στην Formula 1 ήταν τόσο “γεμάτα”, που απέκτησε προσωνύμια όπως, Andrea de Crasheris, επικίνδυνος, ακόμη και ανίκανος! Έμεινε στο σπορ για 15 συναπτά έτη, χαλιναγωγώντας την επιθετικότητά του και κερδίζοντας εν τέλη τον σεβασμό του grid. Οδήγησε για λογαριασμό 10 ομάδων, ανάμεσα στις οποίες οι McLaren, Tyrrell και Alfa Romeo.

Ο De Cesaris βρίσκεται στην ένατη θέση σε ότι αφορά τις εκκινήσεις οδηγών σε grand prix, έχει όμως την ατυχία – ή ικανότητα εάν θέλετε – να βρίσκεται στην πρώτη, σε αρκετές ακόμη αρνητικές λίστες.

Περισσότερες εγκαταλείψεις από grand prix: 135 (εγκατέλειψε στο απίστευτο 64,9% των αγώνων των οποίων εκίνησε!)

Περισσότερες εγκαταλείψεις σε μια σεζόν: 14 σε 16 αγώνες (το 1987)

Συνεχόμενες εγκαταλείψεις: 18 (1985-1986)

Περισσότερες εκκινήσεις σε αγώνα, χωρίς βαθμό

Luca BADOER – 50 (58*)

Ο Badoer θεωρούνταν ένας από τους πιο αξιόπιστους οδηγούς εξελικτές στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Πρωταθλητής το 1992 στην International Formula 3000, κερδίζοντας μάλιστα τους Rubens Barrichello και David Coulthard, έκανε το μεγάλο βήμα προς την Formula 1 τον επόμενο χρόνο. Οι ομάδες για τις οποίες οδήγησε, ήταν από τις πιο αργές που πέρασαν από τις πίστες και όλες Ιταλικές! BMS Scuderia Italia, Minardi, Forti Corse και δυο τραγικοί για τον ίδιο αγώνες με την Ferrari το 2009 και έπειτα από 10(!) χρόνια αγωνιστικής απραξίας. Σίγουρα δεν αξίζει αυτή την πρωτιά αφού, αν και ταλαντούχος, δεν είχε ποτέ στη διάθεσή του, ένα έστω μέτριο μονοθέσιο. Μάλιστα στο ανατρεπτικό grand prix του Nurburgring το 1999, κατάφερε να τρέχει τέταρτος με την Minardi, μόνο για να δεί το κιβώτιό του να σπάει 13 γύρους πριν το τέλος. Περιττό να πω πως ο άτυχος Luca ξέσπασε σε λυγμούς…

Περισσότερες ανεπιτυχείς προσπάθειες για πρόκριση σε αγώνα (DNQ)

Arturo MERZARIO – 24

Γνωστός στο ευρύ κοινό, ως ένας εκ των τεσσάρων οδηγών που έσωσαν τον Niki Lauda από το φλεγόμενο μονοθέσιό του ή ακόμα και από το καουμπόικο καπέλο της Marlboro που συνήθιζε να φορά τριγυρνώντας στα paddock. Οδήγησε για τις Ferrari και Williams στην αρχή της καριέρας του, όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν ικανοποιητικά. Σε τέσσερις σεζόν και 31 αγώνες, κατάφερε να μαζέψει μόλις 11 βαθμούς. Στην συνέχεια των προσέλαβαν μικρομεσαίες ομάδες, ξανά χωρίς επιτυχία, πριν ιδρύσει την δική του Team Merzario και συλλέξει τα 21 από τα 24 Do Not Qualify (DNQ) της σταδιοδρομίας του.

Περισσότερες ανεπιτυχείς προσπάθειες για πρόκριση στα δοκιμαστικά (DNPQ**)

Gabriele TARQUINI – 25

Ο θρύλος των αυτοκινήτων τουρισμού (με πρωταθλήματα σε BTCC, ETCC, WTCC) πέρασε κι αυτός από την Formula 1 στα νιάτα του, οδηγώντας για τις άσημες Osella, Coloni, First, AGS και Fondmetal, πριν τον ένα και μοναδικό του αγώνα με Tyrrell το ‘95. Στα εννιά χρόνια παρουσίας του στα grid, κατάφερε να πάρει εκκίνηση μόλις σε 38 αγώνες, παρά τις 79 προσπάθειές του. Αν προσθέσουμε στα 25 DNPQ, άλλες 15 αποτυχίες πρόκρισης στα δοκιμαστικά, θα τον βρούμε στην πρώτη θέση και της αθροιστικής λίστας, με 40 αποτυχίες συνολικά.

ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Περισσότερες νίκες, χωρίς πρωτάθλημα: Stirling MOSS – 16

Περισσότεροι αγώνες, χωρίς πρωτάθλημα: Riccardo PATRESE – 256

Περισσότερα podium, χωρίς νίκη: Stefan JOHANSSON – 12

Περισσότερες pole position, χωρίς νίκη: Chris AMON – 5

Περισσότεροι ταχύτεροι γύροι, χωρίς νίκη: JP JARIER, C.AMON – 3

“Αν γινόταν νεκροθάφτης, οι άνθρωποι θα σταματούσαν να πεθαίνουν”. Χαρακτηριστική ατάκα του Mario Andretti, αναφερόμενος στην κακοδαιμονία του Chris Amon.

(*) Ο πρώτος αριθμός είναι οι εκκινήσεις σε αγώνα, ενώ ο δεύτερος οι συνολικές συμμετοχές σε επίσημες διαδικασίες.

(**) Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με αρχές αυτής του ’90, εξαιτίας των πολλών μονοθεσιών που προσπαθούσαν να πάρουν μέρος στα γκραν πρι, η FIA θέσπισε το pre-qualifying session. Σε αυτό λάμβαναν μέρος οι νέες ομάδες και αυτές με τη χειρότερη συγκομιδή αποτελεσμάτων τους προηγούμενους 6 μήνες στο πρωτάθλημα της F1. Λάμβανε χώρα την Πέμπτη πριν από κάθε αγώνα και οι 4 ταχύτεροι συνδυασμοί περνούσαν στο qualifying (δοκιμαστικά). Εκεί, τα 30 πλέον μονοθέσια συναγωνίζονταν για τις 26 θέσεις στο grid της Κυριακής.

Εάν κάποιος οδηγός δεν κατάφερνε να προκριθεί από το pre-qualifying στα δοκιμαστικά, γραφόταν στην κατάταξη ως DNPQ (Do Not Pre-Qualify).

Ομοίως, εάν δεν προκρινόταν από τα δοκιμαστικά στον αγώνα, γραφόταν ως DNQ (Do Not Qualify).