Der Spiegel: Ευρώ ή μια βόμβα με ελληνική σφραγίδα

Η κρίση του ευρώ έχει ελληνική σφραγίδα αναφέρεται στο αφιέρωμα της εβδομαδιαίας πολιτικής επιθεώρησης Der Spiegel για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.Οι τέσσερεις πράξεις του δράματος: 1. Πράξη: Η γένεση του ευρώ (1991-2011): Γιατί γίνονται κατά την ιδρυτική κιόλας φάση τα λάθη, που θα απειλήσουν αργότερα το ευρώ. Πώς η Ελλάδα και άλλα κράτη εντάσσονται με απάτη στην ΟΝΕ. Γιατί το ευρώ είναι ένα στοίχημα δισεκατομμυρίων ορισμένων πολιτικών ενάντια στις αγορές - που θα χαθεί. Το ευρώ, αναφέρεται στο δημοσίευμα, ήταν για την Ελλάδα η........ ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Όπως λέει ο τότε υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, Γιάννος Παπαντωνίου, η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ θεωρήθηκε μοναδική ευκαιρία για να λυθούν τα οικονομικά της προβλήματα. Από τότε η Ελλάδα ήταν χρεωμένη πέρα από τις δυνατότητές της. Κάθε οικονομολόγος μπορούσε βέβαια να διαπιστώσει ότι η ελληνική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική και έμοιαζε με οικονομία ενός αναπτυσσόμενου κράτους. «Οι βασικοί πυλώνες της ήταν το λάδι και το γιαούρτι, η ναυτιλία και ο τουρισμός...Το ευρώ και η απαιτούμενη πειθαρχία του θα οδηγούσαν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά κυρίως θα διευκόλυναν τον δανεισμό...» λέει ο κ.Παπαντωνίου. Ο τότε γερμανός υπουργός οικονομικών Τέο Βάιγκελ ήταν αρχικά κάθετα αντίθετος με την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ - λέει ο ίδιος - αλλά τελικά εξελίχθηκε σε «φανατικό υποστηρικτή της Ελλάδας». Ο κ.Παπαντωνίου απορρίπτει και σήμερα την κατηγορία ότι η Ελλάδα εισήλθε στην ΟΝΕ με παραποίηση των στατιστικών στοιχείων της, λέγοντας: «Δεν κάναμε τίποτα διαφορετικό από αυτό που έκαναν και οι άλλες χώρες»., πράγμα που επιβεβαιώνει για τη Γερμανία ο τότε πρόεδρος της Bundesbank Χανς Τιτμάγιερ...2. Πράξη: Η ζωή με το ευρώ (2001-2008):Πώς το ευρώ αναθερμαίνει την οικονομία με δανεικά των κρατών. Από πού λαμβάνει τα δισεκατομμύριά της η Ελλάδα. Πώς δεν υλοποιείται το αναπτυξιακό θαύμα. Πώς οι Γερμανοί προδίδουν τους κανόνες της ΕΕ και γίνονται οι κερδισμένοι του ευρώ. Τα κράτη χρηματοδοτούνταν κατά κόρον από ξένους δανειστές, ιδίως από μεγάλες τράπεζες. Για παράδειγμα, η Deutsche Bank αγόραζε ελληνικά κρατικά ομόλογα, η Societe Generale επένδυε σε ισπανικά ομόλογα...Ασφαλιστικά ταμεία από την Αμερική και την Ιαπωνία αγόραζαν ευρωπαϊκούς κρατικούς τίτλους, που δεν είχαν μεν μεγάλο τόκο απόδοσης, αλλά - όπως νομιζόταν τότε - δεν ενείχαν ρίσκο απωλειών. «Εκείνη την εποχή διαμορφώνονται οι νομισματικές ισορροπίες, που θα καταστήσουν την Ελλάδα χρηματο-βόμβα, η οποία χρόνια αργότερα θα απειλήσει ολόκληρη την Ευρωζώνη», γράφει το Spiegel.«Το ευρώ ήταν ένας είδος παραδείσου», λέει ο τότε Υπ. Οικονομικών της Ελλάδας, Γιάννος Παπαντωνίου και προσθέτει ότι οι νότιες χώρες σταμάτησαν μετά την ένταξη στην ΟΝΕ τις προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης... Το 1999 η ελληνική κυβέρνηση ιδρύει μια «Υπηρεσία δημοσίου χρέους», με διευθυντή τον Χριστόφορο Σαρδέλη. Ο Σαρδέλης προσπαθεί να προσελκύσει ξένους επενδυτές για περισσότερα ομόλογα μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας. Το σύνθημα