Ακριβή μου ευρωπαϊκή αλληλεγγύη….

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Άμα ακούς περί αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών της ΕΕ και της ευρωζώνης, ετοιμάσου για βιασμό της κυριαρχίας σου και κακοποίηση της όποιας δημοκρατίας σου!
Μισώ την λέξη αλληλεγγύη, διότι ενώ εμφανίζεται απολιτική και ανθρωπιστική, έχει βαθύτατα πολιτικά σημαινόμενα. Αλληλεγγύη, σήμερα στην ΕΕ, σημαίνει (αρχικώς) σωφρονισμός και πολιτική αποζημίωση για την όποια οικονομική στήριξη. Η αλληλεγγύη μάλιστα σε ότι αφορά ιδιαίτερα στην Ελλάδα αποδείχθηκε ότι είναι μορφή φασισμού. Εδώ δεν έχουμε απλώς......... στρατιωτικού τύπου συμμόρφωση του δανειζόμενου σε μια συγκεκριμένη μεθοδολογία δημοσιονομικής πειθαρχίας, και επιβολή ενός κυρωτικού προγράμματος που ουσιαστικά έρχεται να τιμωρήσει τον ελληνικό λαό για την παραβίαση των όρων του Συμφώνου για «το έλλειμμα και το χρέος»! Δεν έχουμε, δηλαδή, απλώς βίαιη διόρθωση του προτύπου ανάπτυξης αυτών που «τα τρώγανε όλοι μαζί» - όπως δομείται η σωφρονιστική λογική της τρόικας, την οποία υπηρετεί ως διοικητικό και αστυνομικό όργανο η ελληνική κυβέρνηση και το καθεστώς της διαπλοκής! Εδώ, πρόκειται για πρόστυχη υπονόμευση της δημοκρατικής αντίληψης στην Ευρώπη γενικότερα, για φασιστική εκτροπή των θεσμών της Ένωσης.

Εδώ, σήμερα αλληλεγγύη σημαίνει εκμηδενισμό της ισχύος κυριαρχίας των κρατών που πτωχεύουν: ο δήθεν εγγυητής της μη-χρεοκοπίας σου, μετατρέπεται σε δανειστή, και ο τελευταίος σε επόπτη/χωροφύλακα και δικαστή σου, αρκεί να δεχθείς την …αλληλεγγύη του! Αν δεν την δεχθείς απειλείσαι με αποβολή από την Ευρω-οικογένεια. Και όλα αυτά έξω από οποιαδήποτε θεσμοθετημένη ευρωπαϊκή ή αστική λογική περί διάκρισης των εξουσιών. Μιλάμε για απίθανες παραχωρήσεις ή μεταβιβάσεις δικαιοδοσίας σε τυπικά ή/και άτυπα ή απολύτως ερμαφρόδιτα στην πολιτική τους φύση ευρωπαϊκά όργανα που δεν είναι υπόλογα πουθενά! Ασφαλώς για να συμβεί αυτό θα πρέπει η χώρα αποδέκτης της «αλληλεγγύης» να αποτελείται από μια ανίσχυρη και ελεεινή αστική τάξη και μια κυβέρνηση δωσίλογων. Επ’ αυτού δεν τίθεται θέμα, η Ελλάδα «πρωτοπορεί» σε αυτόν τον τομέα και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που επιλέχθηκε για το πείραμα «σοκ και δέος» της τρόικας.
Ο ελληνικός λαός με την μορφή του εκλογικού σώματος («δημοκρατικά», αν και όχι με σεβασμό στην αναλογικότητα της ψήφου), έδωσε την ευκαιρία για πολιτική νομιμοποίηση του δωσιλογισμού. Οι Έλληνες νομιμοποιήσαμε στο εσωτερικό τις «Κυβερνήσεις Κουίσλιγκ» και αυτοί που το διέπραξαν είτε δια της πολιτικής συμμετοχής τους, είτε δια της αποχής τους, σήμερα εμφανίζονται μάλλον οι πλέον θορυβημένοι από τις επιλογές του καθεστώτος. Είναι μάλιστα τόσο αγανακτισμένοι με την εσωτερική υποτίμηση που υφίστανται, που σε κατάσταση παραφροσύνης καταφέρονται εναντίον συμπολιτών τους που στήριξαν την αριστερά. Διότι η αριστερά ευθύνεται, σου λένε, για τους «Κουίσλιγκ»! Αν αυτή δεν επέβαλε τον σοσιαλισμό των τελευταίων δεκαετιών, που πτώχευσε την χώρα, πώς θα ανέτειλαν οι «Κουίσλιγκ»; (!) Το ναυάγιο του «σοσιαλισμού» στην Ελλάδα οδήγησε στην ευρωπροτεκτορατοποίηση της χώ