Ο παπάς, ο τεχνοκράτης και ο... θάνατος

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
«Από κοινωνία ελευθέρων προσώπων φθάσαμε στο σημείο ολόκληροι λαοί να γίνονται υποψήφιοι δούλοι απρόσωπων ομάδων, ανωνύμων εμπόρων του χρήματος πού ρυθμίζουν βασικά τις οικονομίες των λαών, οι οποίοι είναι γνωστοί ως αγορές. (...) Οι αποφάσεις των αγνώστων αυτών παραγόντων που δρουν με καλυμμένα πρόσωπα, μπορούν να ανατινάξουν κράτη και έθνη και να καταδικάσουν εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την κοινωνία σε εξαθλίωση».Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει στην παρέμβαση και τη....... συνέντευξη τύπου του αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου στην Κεντρική Επιτροπή του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, η οποία συνεδριάζει αυτές τις ημέρες στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης, στο Κολυμπάρι των Χανίων. Ομολογουμένως δεν συνηθίζουμε – για πολλούς λόγους – να μιλούμε για την κρίση με όρους της Εκκλησίας ή των εκπροσώπων της.
Ωστόσο το ελάχιστο αυτό απόσπασμα δεν απέχει, ως διαπίστωση, από τις αναλύσεις πολλών οικονομολόγων και πολιτικών – ακόμη και μαρξιστών. Ποιος θα διαφωνούσε άλλωστε με την άποψη του Αναστάσιου ότι «η ελευθερία του ανθρώπου υπεχώρησε δίνοντας την έμφαση στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς»; Ελάχιστοι, προφανώς...Περαιτέρω ποιος θα διαφωνούσε με την άποψη ότι οι περιώνυμες αγορές «μπορούν να ανατινάξουν κράτη και έθνη και να καταδικάσουν εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την κοινωνία σε εξαθλίωση»; Πάλι ελάχιστοι...Εξ άλλου, αν κάτι παρατηρούμε – και, κυρίως, ζούμε – στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, πάνω και πέρα από κάθε τι άλλο, αυτό είναι ότι ακόμη και η ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα, το άλας του φιλελευθερισμού, πλήττεται βαρύτατα από την εφαρμογή των μνημονίων, την οποία έχουν επιβάλει, είτε εν είδει «τιμωρίας» είτε εν είδει διασφάλισης επισφαλών δανείων, οι παράγοντες των αγορών με τα «καλυμμένα πρόσωπα» (κοινώς, «κουκουλοφόροι»).Γιατί όμως να επιλέξει κάποιος να επισημάνει τον λόγο ενός παπά (όπως συλλήβδην αποκαλεί ο λαός τους ιερείς και ιεράρχες αδιακρίτως βαθμού) σε ένα κείμενο περί κρίσης; Ίσως επειδή αυτή η κρίση εμπεριέχει τον θάνατο (μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας), άρα ένας παπάς είναι κατ’ εξοχήν... αρμόδιος.[Παρένθεση: Και μην ακούτε αυτούς που ισχυρίζονται ότι οι παπάδες δεν δικαιούνται να ομιλούν για πολιτικά ζητήματα. Ένας μεγάλος ιστορικός οργανισμός, όπως η Εκκλησία, ο οποίος εκ των πραγμάτων ασκεί και κοσμική – άρα πολιτική – εξουσία, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κάποιος μαζί του, είναι υποκρισία να ισχυριζόμαστε ότι δεν μπορεί να μιλάει για πολιτικά θέματα...].Ίσως πάλι επειδή η επόμενη άποψη, αμιγώς τεχνοκρατική, η οποία θα μας απασχολήσει σήμερα, δεν διαφέρει επί της ουσίας από αυτήν του αρχιεπισκόπου.
Η «επενδυτική τριάς»Πριν από μερικές μέρες, στη βρετανική εφημερίδα Guardian, δημοσιεύθηκε ένα κείμενο του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και προέδρου του Academic-Industry Research Network Ουίλιαμ Λαζόνικ (ολόκληρο, μεταφρασμένο, αναδημοσιεύθηκε στην Αυγή το περασμένο Σάββατο). Θέμα του, το πρόγραμμα του βρετανικού Εργατικού Κόμματος για τ