Αλήθεια γιατί ΟΛΟΙ προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε; Τι φοβούνται αν δεν πάμε;

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Αυτές οι εκλογές είναι πρόωρες και γίνονται, σύμφωνα με την επίσημη δικαιολογία, προκειμένου να δοθεί νέα εντολή από τον Λαό σ' αυτόν που θεωρεί ικανότερο να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, προς όφελός του. Ουδέν αναληθέστερον. Τώρα πλέον το μόνο που μας επιτρέπουν οι “δανειστές μας” να κάνουμε, σύμφωνα με τα Μνημόνια που έχουμε υπογράψει, πλατιά-φαρδιά, είναι η διαχείριση της κρίσης, σύμφωνα και χωρίς καμία παρέκκλιση από τις εντολές τους. Ε', χρειάζονταν εκλογές, που επιπλέον θα μας....... κοστίσουν και 30 εκατομμυριάκια που δεν έχουμε, για να βρούμε ένα καλό διαχειριστή;

Και αν νομίζετε ότι δεν είναι έτσι διαβάστε τις προχθεσινές δηλώσεις του γνωστού οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς που είπε: "Η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να δανειστεί χρήματα, τα χέρια των Ελλήνων είναι δεμένα και οι ίδιοι εξαρτώνται από το αν θα επενδύσει στη χώρα τους η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων”, αλλά και το εσωτερικό έγγραφο του Μαξίμου, που δήθεν διέρρευσε και δημοσιεύτηκε, στο οποίο περιγράφονται οι ανειλημμένες υποχρεώσεις, με τις οποίες η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, θα πρέπει αποκλειστικά και υποχρεωτικά, να ασχοληθεί, μεταξύ των οποίων κάτι 11.5 δυσ. που θα πρέπει να εισπραχθούν μέχρι το 2014, κάτι μειώσεις στα “ειδικά μισθολόγια” του Δημοσίου, κάτι “άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων”, κάτι πωλήσεις λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, κάτι... συνολικά περισσότερες από 70 υποχρεώσεις.
Έτσι και χειρότερα έχουν τα πράγματα και έτσι πάμε σε εκλογές, έχοντας επιπλέον και την πίεση ότι, σώνει και καλά, πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε; Αλλά γιατί; Εγώ προσωπικά δεν βλέπω κανένα σοβαρό λόγο, πλην του ότι με την συμμετοχή μας γινόμαστε μέρος ενός προβλήματος που ούτε το θελήσαμε, ούτε το δημιουργήσαμε και αφήστε τον Πάγκαλο να λέει ότι μαζί τα φάγαμε. Είδατε με πόση ευκολία μας κάνουν συνενόχους, με το τίποτα; Εμείς απλώς τους ψηφίζαμε και μετά έρχονται και μας λένε ότι μαζί τα κάναμε. Γιαυτό και μόνο θέλουν να πάμε να ψηφίσουμε. Ζητούν συνενόχους.
Μας λένε όμως κι' άλλα, εάν δεν πάμε. Ότι δηλαδή έτσι βοηθάμε τα μεγάλα κόμματα, ή ότι έτσι δεν βοηθάμε να προωθηθούν νέα πρόσωπα και νέες δυνάμεις και άλλα τέτοια. Όμως δεν είναι έτσι. Ακριβώς το αντίθετο. Οι ψήφοι που θα πάνε στα κόμματα διαμαρτυρίας, που δεν θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν το μέτρο 3% και δεν θα εκλέξουν κανένα βουλευτή, αυτοί επιμερίζονται αναλογικά και άρα πάνε κυρίως, στα μεγάλα κόμματα. Ούτε όμως, αν η ψήφος διαμαρτυρίας μας εμφανιστεί, ως ποσοστό +1% ή +2%, στα άλλα μικρο-μικρά κόμματα που θα μπουν στην Βουλή, μπορεί να δείξει το πραγματικό μέγεθος της αγανάκτησης μας, γιατί θα μπορεί να ερμηνευτεί πολλαπλώς και αυθαιρέτως.
Το μέγεθος και την δύναμη της αγανάκτησή μας μπορεί να την δείξει μόνο ΕΝΑ, ΕΝΙΑΊΟ, ΜΕΤΡΉΣΙΜΟ και ΜΟΝΟΣΉΜΑΝΤΟ νούμερο και αυτό είναι η ΜΗ ΣΥΜΜΈΤΟΧΗ, η ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΊΗΣΗ. Και αυτό μέχρι το πολιτιακό μας σύστημα γίνει ξανά ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και οχι ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ, όπως πολύ σωστά το έχει χαρακτηρίσει και ο καθηγητής κ. Χρ. Γ