Από την κρίση ΜΑΣ στη κρίση ΤΟΥΣ…

 Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Η ελληνική κρίση, καταδεικνύει τη βαθιά κρίση της Ευρώπης. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση. Δεν αναφέρομαι καν στη πολιτική κρίση. Αναφέρομαι στη κρίση των αξιών, που υπερβαίνει κάθε άλλη. Τη κρίση των ευρωπαϊκών αξίων, τη κρίση – νεκροθάφτη του ευρωπαϊκού οράματος.Τι ήταν αυτό που αναδείχθηκε στη περίπτωση της ελληνικής κρίσης, πέραν της διαχρονικής ευθύνης των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και της συνευθύνης των ευρωπαϊκών ανώτατων καθοδηγητικών οργάνων (π.χ. η Ευρωπαϊκή Επιτροπή), στο μέτρο και το βαθμό που υπάρχει ουσιαστική συνδιαχείριση και κοινοτικός έλεγχος ζητημάτων που σχετίζονται με τη κρίση; Ήταν μια.............Ευρώπη που αναγκάστηκε να παρουσιαστεί με το αληθινό της πρόσωπο.
Ένα πρόσωπο με ένα τεράστιο τατουάζ στο μέτωπό της, που συνοψίζει όλη τη ΝΕΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ, ολόκληρο το ΝΕΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ.Το τατουάζ τούτο γράφει : ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ.Αυτό είναι το νέο Ευρωπαϊκό Ευαγγέλιο, αυτό είναι το νέο Ευρωπαϊκό Όραμα. Το νέο όραμα, που αντικαθιστά κάθε παλιότερο…Δε χρειάζεται βέβαια να επιμείνουμε περισσότερο στο τι σημαίνει ότι η διαχείριση μιας κρίσεως γίνεται στη λογική του Δούναι και του Λαβείν, όμως, πρέπει να υπενθυμίσουμε τα αυτονόητα αυτού του ΝΕΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ.Το ένα αυτονόητο, είναι ότι κανείς δε δικαιούται να ομιλεί πλέον για αλληλεγγύη, κανείς δε δικαιούται να ομιλεί για «βοήθεια» : καμιά βοήθεια δε δόθηκε στη χώρα  μου, καμιά αλληλεγγύη δεν εκδηλώθηκε. Οι «εταίροι» μας δεν είναι κάν συμμέτοχοι με την έννοια των «συναδέλφων μετόχων» σε μια εταιρεία. Είναι απλά, πολύ απλά, δανειστές, που δανείζουν και μάλιστα με τόκο αλμυρό και ενυπόθηκα. Και σε ό,τι αφορά την αλληλεγγύη, είμαι βέβαιος ότι αν δεν υπήρχε στη μέση το ευρώ, για το οποίο και κυρίως νοιάζονται, την Ελλάδα θα την είχαν παρατήσει στο έλεος των κερδοσκόπων, αν δεν μεταβάλλονταν οι ίδιοι οι νυν δανειστές μας σε κερδοσκόπους.Ένα άλλο αυτονόητο είναι, ότι στα πλαίσια αυτού του Οράματος, η Ευρώπη δρομολογείται να καταστεί μια τεράστια επιχειρηματική μονάδα. Κανείς δεν μιλά πια για την Ευρώπη των λαών, για μια ενιαία πολιτική και κρατική οντότητα, ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Πώς θα πετύχεις να μη υλοποιηθεί ποτέ αυτό το όραμα; Μα θέτοντας προϋποθέσεις ανέφικτες. Π.χ., να προηγηθεί η οικονομική ολοκλήρωση, που για να ολοκληρωθεί θα πρέπει ΟΛΕΣ οι εθνικές οικονομίες να έχουν «συγκλίνει» τόσο πολύ, ώστε το πιο «καθυστερημένο» μέλος – κράτος, να εκπροσωπεί μια οικονομία περίπου σαν αυτή ας πούμε του Βελγίου. Πότε θα γίνουν όλα αυτά; Ποτέ; Και η ερώτηση είναι : το ΝΕΟ ΟΡΑΜΑ τι επαγγέλλεται; Μια ένωση ΙΣΧΥΡΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ; Και τι θα γίνεται όταν στα πλαίσια των οικονομικών κύκλων, οι οικονομίες αυτές θα αδυνατίζουν; Θα αποσυντίθεται και ακολούθως θα ανασυντίθεται τούτη η Ένωση; Οι ιερείς του Δούναι και του Λαβείν, σκέφτηκαν άραγε έστω προς στιγμή, ότι ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ που συνιστά τον καλύτερο και πιο φερέγγυο δρόμο και για την οικονομική σύγκλιση των κρατών – μελών;Όμως, δεν θα επεκταθώ άλλο στους προβληματι