"Δεν είστε καλοδεχούμενοι"

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Εχει διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε ΄Ελληνας βελτίωση της καθημερινότητάς του τα τελευταία επτά χρόνια; Προφανώς όχι. Κι όμως στο διάστημα αυτό ιδρύθηκαν πάνω από 600 καινούργιοι δημόσιοι φορείς. Με την πρόθεση βέβαια να κάνουν τη ζωή των πολιτών καλύτερη και τη χώρα περισσότερο σύγχρονη. Τι από αυτά έγινε; Προφανώς, απολύτως τίποτε. Γιατί όμως κανένα ελληνικό πολιτικό κόμμα, μπροστά στην ανάγκη μείωσης των ελλειμμάτων, δεν επιλέγει το αυτονόητο. Την κατάργηση δηλ. όλων εκείνων των φορέων που δεν συμβάλλουν στη βελτίωση της ζωής του λαού αλλά, αντίθετα, κάνουν τη ζωή τους ακόμη πιο δύσκολη αυξάνοντας τη γραφειοκρατία και μεγαλώνοντας το κόστος της ζωής; Αξίζει επίσης να σημειώσουμε πως κρατικοί φορείς αδιέξοδοι, χρηματοβόροι και πρακτικά άχρηστοι αφαιρούν.......
πόρους από την οικονομία που τους έχει απόλυτη ανάγκη ο ιδιωτικός τομέας. Διατηρούνται έτσι θέσεις εργασίας αντι-παραγωγικές και άχρηστες ενώ η ανεργία καλπάζει στον ιδιωτικό τομέα όπου οι απολύσεις έχουν ξεπεράσει τα 2000.000 άτομα.

Στο ερώτημα αυτό δεν χωρεί λογική απάντηση. Παρά μόνο πολιτικές εκτιμήσεις που χρωματίζουν αρνητικά το ήδη κλονισμένο από πλευράς κοινωνικής απήχησης κομματικό σκηνικό της χώρας. Οι πολιτικές ηγεσίες δεν τολμούν ουσιαστικά να ακουμπήσουν τον υπερφυσικά διογκωμένο δημόσιο τομέα της οικονομίας διότι είναι αποικισμένος από κομματικούς στρατούς. Εκεί είναι παρκαρισμένα κομματικά στελέχη κι εκεί ουσιαστικά βρίσκεται μέρος της λαϊκής βάσης των μεγαλύτερων λεγομένων κομμάτων. Σαν συνέπεια είναι αδύνατη η όποια κίνηση περιορισμού του απίστευτα μεγάλου και πανάκριβου κράτους με κατάργηση φορέων και απόλυση του προσωπικού τους. Είναι πλέον δεδομένο πως η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου δεν πρόκειται να σηκώσει το χέρι της για την μείωση των δαπανών του κράτους. Θα συνεχίσει να επιχειρεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των ελλειμμάτων με ακόμη μεγαλύτερες φορολογικές επιδρομές και με γενικότητες για πάταξη –για πολλοστή φορά–της φοροδιαφυγής  και με νέες πιθανότατα περικοπές εισοδημάτων.

Η ελλιπής μέχρι στιγμής εφαρμογή του Μνημονίου –δεν έχουν απελευθερωθεί επαγγέλματα, δεν έχει γίνει η οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση, δεν έχουν εξορθολογισθεί οι δαπάνες των νοσοκομείων, δεν έγινε καμία εξυγίανση σε ΔΕΚΟ, προφανέστατα δεν καταργήθηκε κανένας ουσιαστικά κρατικός φορέας– έχει οδηγήσει σε οικονομικά αδιέξοδα κι έχει προκαλέσει περίεργες καταστάσεις. Πολιτικά κόμματα, συνδικάτα αλλά και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης –κάτω από την επίδραση στρατευμένων στο πλευρό ενός παλαιοαριστερού λαικισμού ΜΜΕ– έχουν στραφεί εναντίον των πιστωτών της Ελλάδας.  Με επικεφαλής τις συντεχνίες του δημοσίου εκείνοι που φέρουν τα μεγαλύτερο βάρος ευθυνών γα τις εξελίξεις (δημόσιοι οργανισμοί, εργολάβοι και προμηθευτές του δημοσίου, κρατικοδίαιτοι πολίτες και αντίστοιχες επαγγελματικές ομάδες) στοχοποιούν τους δανειστές  της χώρας σαν υπεύθυνους για τη σώρευση τόσων αδυσώπητων κοινωνικών αδ