«ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ»

Του Πρόδρομου Θεοδουλίδη
Το πρόβλημα του ελληνικού λαού δεν περιορίζεται μόνο στο αν θα υπερκεράσουμε το σημερινό αδιέξοδο -απόρροια καθαρά πολιτικών επιλογών- που βιώνουμε όλοι και αντιμετωπίζουμε με πρωτοφανή αξιοπρέπεια. Ο πυρήνας εστίασης της προσοχής μας πρέπει να βρίσκεται στην ολοκληρωτική μετάλλαξη του τρόπου λειτουργίας Κράτους και Πολιτειακών θεσμών. Εφόσον, αποδεχόμαστε τη λογική του ότι, η κρίση δεν είναι πρωτίστως οικονομική αλλά πολιτική. Μόνο τότε, θα ατενίσουμε ξανά με αισιοδοξία το μέλλον. Μόνο τότε, θα νοιώθουμε και πάλι υπερήφανοι για τις πράξεις και τα έργα μας.
Οι νέες περικοπές στα εισοδήματα που προκύπτουν από το Σύμφωνο για το Ευρώ, ο οριστικός παραγκωνισμός της πρωτογενούς παραγωγής και η καθολική απουσία ενός ρεαλιστικού αναπτυξιακού και επενδυτικού μοντέλου, σε συνδυασμό με την απέλπιδα προσπάθεια άντλησης εσόδων από φόρους, συντηρεί την εκτόξευση της ακρίβειας και της ανεργίας και πριονίζει τις ελπίδες ανασύνταξης της οικονομίας.   
Μόλις πριν έναν χρόνο, το οικονομικό μας επιτελείο μίλησε για αναγκαία κακά και μονόδρομους. Στη δημοκρατία μας, δεν........ χωρούν μονόδρομοι, πόσο μάλλον στην παγκόσμια οικονομία. Όταν αυτοί επιβλήθηκαν, είτε από εσωτερικό, είτε από εξωτερικό παράγοντα, ο λαός τους αποτίναξε. Το απέδειξε στο παρελθόν και θα το πράξει στο μέλλον -να είστε σίγουροι- αν το απαιτήσουν οι κοινωνικές του ανάγκες. Το ισχύον οργανωμένο σύστημα διαπλεκόμενων συμφερόντων, υποταγμένο στις νεοφιλελεύθερες τακτικές των ηγετών της Ευρώπης ποδηγετεί την Ελληνική Δημοκρατία, επιτυγχάνει μέχρι τώρα μόνο τον οικονομικό στραγγαλισμό των Ελλήνων. Σε καμιά του πρόβλεψη μέχρι σήμερα, δεν επιβεβαιώθηκε ο «τσάρος» της οικονομίας, με αποτέλεσμα κάθε φορά να εξαγγέλλει εκ νέου μέτρα, τα οποία λειτουργούν μόνον ενισχυτικά στις εσωτερικές μας αδυναμίες και παθογένειες. Εν τέλει, η απουσία της πολιτικής ομόνοιας εξυπηρετεί στο έπακρον τα σχέδια της εκ του ασφαλούς επιστροφής μας στον εργασιακό και κοινωνικό Μεσαίωνα.  
Επιτέλους, η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη και ο αυτοσεβασμός να ηχήσουν και πάλι στις καρδιές και τις ψυχές των Ελλήνων. Η συνολική απαξίωση της πολιτικής ζωής και η αποχή του πλέον σκεπτόμενου και δημιουργικού μέρους της κοινωνίας μας, ενθαρρύνει λογικές που δεν νομιμοποιούνται από την πλειοψηφία αλλά από μειοψηφικές, κατευθυνόμενες μάζες. Ελάχιστοι σήμερα, αντιλαμβάνονται τις συνέπειες της εισαγωγής στη χώρα μας ενός ακόμα αμερικανικού φαινομένου, αυτού της εκλογής της πολιτικής εξουσίας από ένα περιφρονητικό ποσοστό, το οποίο υπονομεύει επί της ουσίας το δημοκρατικό θώρακα της εκλογικής διαδικασίας.  
Η πολιτική που πρέπει να ασκηθεί για πάει μπροστά η Πατρίδα μας, δεν μπορεί ασφαλώς να περιοριστεί στην ανατροπή του Μνημονίου και των δεινών όρων που σωρεύει ή στην πολυπόθητη εκ βάθρων επαναδιαπραγμάτευση τους. Η οργή, η απογοήτευση και ο κυνισμός δεν μπορούν παρά να μετεξελιχθούν σε έναν προοδευτικό και ρηξικέλευθο πολιτικό και κοινωνικό σκεπτικισμό, με επίκεντρο τον άνθρωπο -