Επικίνδυνη νεοφιλελεύθερη συμμορία

Γράφει ο Γρηγόρης Σουλτάνης
Ηακραία φιλελεύθερη κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ, αφού εξαπάτησε τονελληνικό λαό για να υποκλέψει την ψήφο του, κατέστησε θεσμούς και νόμους, απλάκουρελόχαρτα. Με γνώμονα μιαν απολυταρχική αντίληψη για την άσκηση εξουσίας,μιας εξουσίας που εκχωρείται στους εξουσιαστές «ελέω θεού» (ελέω τραπεζιτών),έβαλε τη χώρα στο οικονομικό Νταχάου των ληστών με τα κολάρα, με σκοπό τηνβιοοικονομική εξόντωση της κοινωνίας. Η πολιτική του μνημονίου δεν είναι απλάμια οικονομική πολιτική, αλλά μια στοχευμένη βιοπολιτική πολιτισμικής καικοινωνικής αναμόρφωσης. Η επιτυχία της έγκειται στο ότι οδηγεί με μαθηματικήακρίβεια στη καταστροφή, η οποία σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ηθική περιέχεταιστο πρόγραμμα «δημιουργικής καταστροφής». Αυτό .......ακριβώς, η συνειδητήεπιδίωξη αυτής της καταστροφής, συνιστά και το εγκληματικό περιεχόμενο τωνπράξεων των υπευθύνων. Δεν πρόκειται για εγκληματική ενέργεια από αμέλεια, αλλάγια έγκλημα εκ προμελέτης.

Ήδη η χώραβιώνει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση, που για τα δεδομένα της εποχής, είναιχειρότερη από εκείνη της γερμανικής κατοχής. Οι δολοφόνοι με τα στυλό και τητήβεννο της εξουσίας, επιχαίρουν, διότι το όποιο δίκαιο, δεν προβλέπει ποινικόκολασμό για όσους οδηγούν στην εξόντωση τους λαούς μέσω οικονομικών εκβιασμώνκαι στέρησης των αναγκαίων αγαθών προς επιβίωση. Και επιπλέον, γνωρίζουν ότι ημόνη «τιμωρία» τους, θα είναι να αποκλειστούν από την πολιτική εξουσία κατά τιςεπερχόμενες εκλογές. Αυτή η απίθανη αντίληψη περί «τιμωρίας», όπου ο«δολοφόνος» περνά αμέριμνος τις μέρες του στα διάσπαρτα εξοχικά που διαθέτειανά τη χώρα ή την Εσπερία, συνιστά το λεγόμενο «πολιτικό κόστος». Και πράγματι,είναι κόστος να στερείσαι την απολυταρχική εξουσία και το χρήμα της διαπλοκής!

Κράτος, δημοκρατία και καπιταλισμός.

Αυτό που συντελέστηκε με την απεχθή καιαπολυταρχική διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, είναι η κατάρρευση τουφιλελεύθερου μύθου περί του ουδέτερου κράτους: ο κρατικός θεσμός συνιστά έναανεξάρτητο στατικό μόρφωμα, που στα πλαίσια της θεσμοθέτησης ενός ουδέτερουχώρου διαχείρισης της σύγκρουσης και αναγνώρισης της διαφωνίας, επιτρέπει την αρμονική σύνθεση των επιμέρους συμφερόντωντων κοινωνικών ομάδων. Τούτος ο ορισμός παρακάμπτει τη διαφορά μεταξύ μορφώνπου παίρνει το κράτος και μορφών που παίρνει το πολίτευμα. Ένα κατ’ όνομαδημοκρατικό πολίτευμα, μπορεί κάλλιστα να περιλαμβάνει απολυταρχικές μορφέςάσκησης της κυριαρχικής εξουσίας, που μπορεί να βρίσκονται σε αντίθεση με τημορφή του κράτους. Όταν οι έλληνες πολιτικοί επαίρονται περί της «δημοκρατίαςμας» και του «πολιτικού πολιτισμού μας», εννοούν την ανευθυνότητα που θεσμικάδιαθέτουν, με τη θεσμοθέτηση της απολυταρχικής διακυβέρνησης στα πλαίσια τηςφιλελεύθερης δημοκρατίας. Η ουδετερότητα του κράτους είναι ένας αστικός μύθοςπου επιχειρεί να καλύψει την ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων, που τοχρησιμοποιούν ως εργαλείο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Τούτογίνεται ολοφάνερο με τις απειλές περί δικτατορίας που