Οι "συμμορίες" της δραχμής και του ευρώ

Του Θεόδωρου Κατσανέβα

Η επιστροφή στη δραχμή δαιμονοποιείται από την πλειοψηφία του πολιτικοδημοσιογραφικού συστήματος της χώρας ως ο Εξαποδώ που θα μας γυρίσει στο Μεσαίωνα. Ως «συμμορία της δραχμής» αποκαλούνται όσοι υποστηρίζουν την άποψη αυτή, χωρίς να προβάλλονται ισχυρά επιχειρήματα, εκτός από ύβρεις και υπονοούμενα για συμφέροντα, για λαϊκισμό, κλπ. Η «συμμορία του ευρώ», αντιπαρέρχεται το καταλυτικό γεγονός ότι, τα τελευταία εκατό χρόνια με το εθνικό μας νόμισμα, τη δραχμή, ποτέ δε ζήσαμε παρόμοια τραγωδία όπως η σημερινή. Και ενώ η ένταξή μας στην .....ευρωζώνη το 2001 έγινε για να στηριχθεί και να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Είναι γεγονός ότι, μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία οφείλεται στη φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος, στην κακοδιοίκηση από τις πολιτικές ηγεσίες, που κάποτε πρέπει να λογοδοτήσουν. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την έκταση της πρωτοφανούς κρίσης. Σε οικονομική κατάρρευση βρίσκονται οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης, σε αντίθεση με όσες δεν έχουν ενταχθεί σε αυτήν. Μια ματιά στα ισοζύγια πληρωμών των χωρών μέσα και έξω από το ευρώ, το αποδεικνύει. Στην κρίση αντέχουν οι περισσότερες χώρες έξω από την ευρωζώνη, αλλά και έξω απο την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Αργεντινή, ύστερα από την αποσύνδεσή της από το σκληρό Αμερικάνικο δολάριο, σε συνδυασμό με κούρεμα των χρεών της σε επίπεδα του 70% και υποτίμηση του νομίσματός της, σήμερα αναπτύσσεται με αλματώδεις ρυθμούς. Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις χωρών που πτώχευσαν τα τελευταία πενήντα χρόνια και αναστήθηκαν μετά. Η Κίνα, διατηρώντας χαμηλά την ισοτιμία του γουάν, έχει σωρευτικό πλεόνασμα άνω των 3 τρισ. δολαρίων. H απογείωση της ελληνικής οικονομίας έγινε από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, όταν ο «δεξιός» Σπύρος Μαρκεζίνης έκοψε την ισοτιμία της τότε δραχμής με το δολάριο στη μέση. Και η Γερμανία το 1953, έκοψε το 50% των χρεών της, αλλά δεν κατέβαλε πολεμικές αποζημιώσεις.

Η Ελλάδα γονυπετούσα

Η χωρίς όρους και όρια παραμονή στο ευρώ, συνοδεύεται από μια Ελλάδα γονυπετούσα στην Τρόικα και το Μνημόνιο. Η ελληνική οικονομία εξοντώνεται και υποθηκεύεται στους άτεγκτους δανειστές της. Και το χειρότερο, δολοφονείται η ελπίδα για ανάσταση, αφού έχει πέσει στα Τάρταρα. Στην πραγματικότητα έχουμε ήδη πτωχεύσει. Τι περισσότερο τραγικό μπορεί να μας συμβεί; Πόση μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία, αυτοκτονίες απελπισμένων μένει να δούμε; Πόσες άλλες επιχειρήσεις και μικρομάγαζα θα κλείσουν; Πόσο περισσότερο μπορεί να μας υποβαθμίσουν από την κατηγορία σκουπίδια, οι περιώνυμοι οίκοι αξιολόγησης. Η ανυπαρξία εθνικού νομίσματος με δυνατότητα υποτίμησής του και εκτύπωσης δικού μας χρήματος, (βλέπε και βραβείο Νόμπελ στον Ρόμπερτ Μαντελ σχετικά με τις ζώνες νομισμάτων), μας καθιστά υποχείριους στους πιστωτές, ευάλωτους στο διεθνή ανταγωνισμό και στους διεθνείς κερδοσκόπους. Όπως έχει πει και ο παλαιός μεγαλοτραπεζίτης Ρότσιλντ «δώστε μου εμένα τη διαχείριση του νομίσματος και αφήστε τ