Η δοσομανία ως πολιτική παθολογία

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Αν δεν πάρουμε αμέσως την δόση μας, θα πεθάνουμε ως κοινωνία και άνθρωποι θα πεινάσουν, μας λένε ξανά ετούτοι που κατέστησαν την χώρα εξαρτημένη όχι απλώς από δάνεια, αλλά κυρίως από την διαλεκτική και πρακτική των δόσεων. Άλλο πράγμα ασφαλώς είναι να δανείζεται το κράτος από την χρηματαγορά, διαφορετικό να ανακεφαλαιώνει το τραπεζικό του σύστημα από ευρωπαϊκούς ή άλλους μηχανισμούς παροχής ρευστότητας και εντελώς διαφορετικό να βασίζει το δημοσιονομικό του...... καθεστώς παράλληλα με το νομισματικό του στις «δόσεις», οι οποίες έχουν συμφωνηθεί, στο πλαίσιο μιας αφηρημένης και απολύτως αψυχολόγητης, αντικοινωνικής και αντιοικονομικής αριθμητικής των μνημονίων, με την τρόικα.
Η αριθμητική της « δόσης» είναι λάθος, διότι το συντακτικό της είναι λάθος. Αν για κάθε εκατοστιαία μονάδα μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος καταλήγεις σε τετραπλάσια μείωση του ΑΕΠ από αυτήν που προϋπολόγισες, τότε αεριοποιείται η «δόση» στην οικονομία, καθώς έχουμε ένα ντόμινο κατάρρευσης όλων των κρίσιμων δημοσιονομικών μεγεθών και ο «ασθενής» σπαράζει από το σύνδρομο στέρησης ρευστότητας και από την συνεπαγόμενη μόλυνση των οικονομικών σχέσεων. Το αίμα στις φλέβες της οικονομίας λιγοστεύει, ενώ και το υπάρχον καθημερινά μολύνεται περισσότερο, εξαιτίας της απορρύθμισης της αγοράς και της διακοπής ή καθυστέρησης πληρωμών του κράτους προς εσωτερικούς δικαιούχους. Αυτό το λανθασμένο συντακτικό που συνδέει την μορφή δανειοδότησης με δόσεις, μέσω του ατομικού μηχανισμού της Ελλάδας, εντοπίζει καθυστερημένα το ΔΝΤ και σου λέει: αν δεν γίνει νέα περικοπή του ελληνικού δημοσίου χρέους θα πεθάνει ο «ασθενής» από «σηψαιμία». Ναι, όπως το διαβάζετε, η διαλεκτική και πρακτική των δόσεων, προκαλεί σήψη εντός του εσωτερικού οικονομικού κύκλου στα όρια της καταπληξίας (σηπτικού σοκ). Οι οικονομικές μονάδες της ελληνικής κοινωνίας αντιδρούν στην έλλειψη ρευστού και στην μόλυνση του υπάρχοντος από τα μικρόβια της παραοικονομίας, τις παθολογικές σχέσεις με τις επενδυτικές τράπεζες, όπως και εξαιτίας της γενικευμένης έλλειψης εμπιστοσύνης στην αγορά και έτσι απελευθερώνονται στην κυκλοφορία του αίματος (κυκλοφορία χρήματος) ουσίες (από ακάλυπτες επιταγές έως σοβαρή αθέτηση συμφωνιών και ανατροπή επενδυτικών προγραμμάτων έως κλείσιμο ή μετανάστευση επιχειρήσεων, όπως και φοβική αποστέρηση από την πραγματική οικονομία οικονομιών, ή ακόμη πραγματοποίηση σπασμωδικών εξόδων από τα νοικοκυριά, υποθηκών και ενεχυροδανεισμού), που προκαλούν μια γενικευμένη φλεγμονή. Δηλαδή κοινωνική απορρύθμιση στα όρια της διάλυσης που αναπαριστά μια μορφή σήψης στις σχέσεις που ορίζουν τον κοινωνικό ιστό ως δομή. Ας με συμπαθούν οι φίλοι ιατροί για την μεταφορά στην ιατρική αφήγηση και την πιθανή αστοχία. Δεν το συνηθίζω, αλλά αξίζει με αυτό τον τρόπο να σχολιάσω δεικτικά την νεοφιλελεύθερη διαλεκτική, που μιμείται την ιατρική γλώσσα, για προφανείς και λιγότερο προφανείς λόγους - στους μη εξοικειωμένους με την κριτική ανάλυση ή την ψυχανάλυση -