Η Ελλάδα υπό την προεκλογική τους αγωνία

Του Θανάση Νικολαΐδη Ο κόσμος το «ζει» και νιώθειτην κρίση. Αυτοί δεν την «είδαν» κι ούτε θα νιώσουν την αγωνία του. Με το μάτικαρφωμένο στην ψήφο και στα εξ αυτής οφέλη, ρίχνουν κλεφτές ματιές για τα…μάτιαστην Ελλάδα που ξεψυχάει. Τους ανέχτηκε, τους αναγορεύσαμε σε ρυθμιστές των τυχών μας ως ιδεολόγους, αλλά το γύρισανστο…επαγγελματικό. Με τα προνόμια πρωταρχική τους έγνοια, απλωμένα από ......ασυλία(τους) μέχρι…σάουνα. Και είδαν το «επάγγελμα» κι άλλοι, νεοσσοί και άβγαλτοι,κι αντί να δώσουν τον αγώνα τους για αλλαγή των κοινοβουλευτικών τους ηθών,αφομοιώθηκαν με τους παλιούς-περπατημένους.
ΚΑΙ τώρα τι; Πώς καθαρίζουνπου ο κόσμος τους έβαλε στη γωνιά, τους υποβάθμισε στη συνείδησή του καιαποκωδικοποίησε τις προθέσεις τους; Πώς συμπεριφέρονται ως άτομα, κόμματα καισινάφι; Ας τους αφήσουμε, ως πρόσωπα, στην αγωνία τους (για το γιαούρτωμα καικράξιμο καθώς απολαμβάνουν την…μπριζόλα τους). Εδώ, βέβαια, θα παρατηρούσαμεπως αγώνας με 2-3 να κράζουν ευκαιριακά, δεν είναι αγώνας. Τηλεφωνούνται μεταξύτους και σπεύδουν, όταν πολιτικός πατήσει το ποδάρι του στα «χωρικά τουςύδατα». Του ρίχνουν κατάμουτρα το γιούχα, συνθηματολογούν άτονα, ξεψυχισμένακαι ξανά για τον επόμενο. Θα’ χε νόημα, να ξαφνιαστεί ο «φιλοξενούμενος» (γιαλόγους προεκλογικούς και κουβαλώντας το αμαρτωλό παρελθόν του) από μερικέςχιλιάδες αντιφρονούντων. Θα τον στόλιζαν με συνθήματα, θα τον έλουζαν με ό,τιτου αξίζει και αυτός/αυτή θα το καλοσκέφτονταν να μας ξανάρθει μόνο με την προσωπική,νόμιμη και κρατική φρουρά του.Η ΣΥΓΚΥΡΙΑ δεν τους ευνοείκαι πνίγονται στην αγωνία. Μοιράζονται τον προεκλογικό τους χρόνο με τιςκομματικές προσυνάξεις, προβληματίζονται για τη χρυσή τομή πριν απ’ την ψήφογια θέματα σοβαρά και αναπολούν παλιές-καλές στιγμές. Να ροβολάνε απ’ ταγραφεία τους σε καφενεία και πλατείες. Με το χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και μετους μπιστικούς ξοπίσω. Με φρόνημα υψηλό, χωρίς να τους βαραίνουν σκέψεις γιααμαρτίες τους παλιές και με τη φαντασία να μετράει ατέλειωτα ηδονικά σταυρουδάκια.ΚΑΙ, βέβαια, βγαίνουν οιαρχηγοί και καθαρίζουν. Για το Κόμμα και για πάρτη τους. «Παλεύουν» και τολένε. Αγωνίζονται και δεν τους φαίνεται. Κι εμείς; Βλέπουμε την Ελλάδα κάτω απ’την προεκλογική τους αγωνία και μας πιάνει απελπισία.