Η Ελληνοχριστιανική Κληρονομιά μας υπό αμφισβήτηση

Ο Απόστολος Παύλος στον Αρειο ΠάγοΓράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Λίγες έννοιες έχουν γίνει αντικείμενο τόσο εκτεταμένης καπηλείας και εκμετάλλευσης όσο η λεγόμενη Ελληνο-Χριστιανική Κληρονομιά μας. Η μεν πρώτη, ο αρχαιοελληνική, χαρακτηριζόταν απ’ τον πλουραλισμό, το σεβασμό προς τον πολίτη και την ανοχή προς τους αλλόδοξους (βλέπε:Τω αγνώστω θεώ) καθώς και προς .............όλους τους σκεπτόμενους διαφορετικά.
Για πρώτη φορά στην ιστορία, στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα, το άτομο απέκτησε νομική υπόσταση και από υπήκοος έγινε ελεύθερος πολίτης με υποχρεώσεις, με δικαιώματα αλλά, και το σημαντικότερο, με ανοχή προς τους άλλους τους διαφορετικούς, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσεως και θρησκείας. Ενδεικτικά αυτού του πνεύματος ελευθερίας και ανοχής είναι τα συγκλονιστικά λόγια του Περικλή απ’ τον «Επιτάφιο», που θα έπρεπε να τα γνωρίζουν οι μαθητές μας όπως το Πιστεύω: « Έχουμε πολίτευμα, το οποίο δεν αντιγράφει τους νόμους άλλων….. Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα έναντι δε των νόμων στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας, ανάλογα με την επίδοση σε κάποιο τομέα, προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα, και όχι από την πολιτική του παράταξη όσο από την αρετή του, ούτε εξαιτίας της φτώχειας, ενώ έχει την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται από το γεγονός ότι είναι άγνωστος. Ζούμε ελεύθερα, και ως πολίτες στον δημόσιο βίο και ως άτομα στον ιδιωτικό, στις επιδιώξεις μας της καθημερινής ζωής, κατά τις οποίες δεν κοιτάμε ο ένας στον άλλον με καχυποψία, δεν θυμώνουμε με τον γείτονά μας, όταν κάνει κάτι σύμφωνα με την ευχαρίστησή του…………….. Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στην δημόσιά μας ζωή από σεβασμό προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε σε όσους κάθε φορά έχουν τα αξιώματα και στους νόμους, και περισσότερο σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για ωφέλεια των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπή».Το παρακάτω κείμενο από τους «Νόμους» του Πλάτωνος, είναι άλλο ένα, παγκοσμίως, μοναδικό δείγμα ανοχής προς τους ξένους. «Για τους ξένους πάλι πρέπει να σκεφτόμαστε ότι τους προστατεύουν τα πιο ιερά συμβόλαια. Όλα δηλαδή που αφορούν τους ξένους κι όλες οι αδικίες που γίνονται σε βάρος τους από τους πολίτες επισύρουν μεγαλύτερη εκδίκηση από τον θεό. Γιατί, αφού ο ξένος είναι έρημος από συγγενείς και φίλους προκαλεί περισσότερη συμπόνια και στους ανθρώπους και στους θεούς. Εκείνος, επομένως, που έχει τη δύναμη να τιμωρήσει περισσότερο, τον βοηθά με μεγαλύτερη προθυμία. Πιο πολλή δύναμη απ’ όλους έχει ο προστάτης θεός της φιλοξενίας. Απαιτείται, λοιπόν, μεγάλη προσοχή, και από εκείνον που δεν είναι πολύ προβλεπτικός, ώστε να μην αδικήσει ποτέ τους ξένους σ’ όλη την πορεία της ζωής του. Όμως η μεγαλύτερη αδικία απέναντι των φιλοξενουμένων και