Ο Χριστός “εραστής” - Ο Μωάμεθ “τρομοκράτης” - Ο Μ.Αλέξανδρος “σλαβομακεδόνας” και ο ΓΑΠ “διανοούμενος”

Γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Αν ζητήσετε από ένα πλήθος ανθρώπων να κάνουν μία αξιολογική κατάταξη αυτών των τεσσάρων προσωπικοτήτων, σε συνδυασμό με τους επιθετικούς προσδιορισμούς του καθενός, είμαι βέβαιος ότι θα πάρετε 81 διαφορετικές απαντήσεις, όσες και μπορούν να γίνουν, σύμφωνα με τα μαθηματικά. Ο λόγος είναι απλός και οφείλεται στην αδυναμία του μυαλού του κοινού ανθρώπου να παραλογιστεί λογικά (προσοχή: οι πολιτικοί δεν κατατάσσονται σ’αυτή την κατηγορία)...

Με αυτή την έννοια, η προβολή τέτοιων αντιφατικών συσχετισμών, όπως έγινε τελευταία αλλά και παλαιότερα περί τον Μωάμεθ, αλλά και τον Χριστό, πρόσφατα, δεν είναι τυχαία. Ούτε και έγινε, βέβαια, για ”καλλιτεχνικούς” ή ”ιστορικούς” λόγους. Υπάρχει κάποιος λόγος και αυτός είναι και φανερός και ευκολονόητος. Επιδιώκεται η πρόκληση ταραχής. Γιατί η ταραχή, ως γνωστόν, προκαλεί είτε φόβο, είτε θυμό, ή και τα δύο μαζί. Μέσω των δύο αυτών συναισθημάτων δίνεται η δυνατότητα στους ”προστάτες” των μεγάλων μαζών και Λαών, να τους χειραγωγούν και να τους ελέγχουν. Μέσω των θρησκευτικών ιερατείων, αυτούς που φοβούνται και μέσω των πολιτικών ”καθοδηγητών”, αυτούς που θυμώνουν. Παλαιά και δοκιμασμένη συνταγή.

Πως αλλιώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τις άκρως προσβλητικές, δήθεν ”καλλιτεχνικές” αρλούμπες που κατά ”καιρούς”, εμφανίζονται για τον Μωάμεθ; Γιατί και μόνο το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, τον θεωρούν πνευματικό/θρησκευτικό τους ηγέτη, είναι αρκετό ώστε να τυγχάνει του απόλυτου σεβασμού, πιστών και μη. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Χριστό αλλά και κάθε άλλο θρησκευτικό ηγέτη. Και εν πάση περιπτώσει, κανείς, καλώς ή κακώς δεν μας ενδιαφέρει, δεν μπορεί να φανταστεί τον Χριστός ως εραστή, ή τον Μωάμεθ ως εκτελεστή τρομοκράτη.

Πάντως, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όργανο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (για να μην νομίζετε ότι η ΕΕ έχει μόνο την Μέρκελ), δεν βρήκε ούτε χρόνο ούτε λόγια για να καταδικάσει τέτοιες ηλιθιότητες. Βρήκε όμως χρόνο να ”συνεδριάσει” και να ”αποφασίσει” ότι ο Σταυρός και άλλα Χριστιανικά Θρησκευτικά σύμβολα, στις τάξεις των σχολείων της Ιταλίας, θα πρέπει να αφαιρεθούν γιατί θίγουν, λέει, την θρησκευτική πίστη των αλλόθρησκων μαθητών. Τέτοιες ”ευαισθησίες” στην Ευρώπη του ”πολιτισμού”, της ”ελευθερίας” και της ”δικαιοσύνης”. Γι’ αυτό και πάει κατά διαόλου.

Είχα πάντα την απορία, τι εξυπηρετούν ”πληροφορίες” σαν κι’ αυτήν, ας πούμε, ότι ο Χριστός ήταν έγγαμος. Θα πάψει, δηλαδή, για τον λόγο αυτό να ισχύει, ως φιλανθρώπινη, η προτροπή του, ”Αγαπάτε αλλήλους”, ή το ”Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως” και γενικώς η Χριστιανική φιλοσοφία; Το ότι κατά καιρούς έχουν γίνει και γίνονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εν ονόματι του Χριστού ή του Μωάμεθ, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διαγράψουμε τα ανθρωπιστικά τους διδάγματα; Για να τα αντικαταστήσουμε με τι; Ή μήπως οι άνθρωποι έγιναν ευτυχέστεροι όταν ”απαλλάχτηκα