Οι χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη Stros Kan

Οι υποψήφιοι για τη διαδοχή του Ντομινίκ Στρος-Καν στην ηγεσία του ΔΝΤ, όπως τους παρουσιάζει το Reuters (από πάνω και αριστερά): Μοχάμεντ ελ Εριάν, Στάνλεϊ Φίσερ (Ισραήλ) Γκόρντον Μπράουν (Βρετανία), Κεμάλ Ντερβίς (Τουρκία), Πέερ Στάινμπρουκ (Γερμανία), Μοντέκ Σινγκ Αλουβάλια (Ινδία), Κριστίν Λαγκάρντ (Γαλλία), Ογκιστέν Κάρστενς (Μεξικό), Τρέβορ Μάνιουελ (Νότιος Αφρική), Αξελ Βέμπερ (Γερμανία)Σε αναζήτηση συμμαχιών αλλά και «συναινετικών λύσεων» για το διάδοχο του Ντομινίκ Στρος-Καν βρίσκονται τα 187 μέλη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μετά την επίσημη δήλωση παραίτησης που υπέβαλε με γραπτή επιστολή του ο γάλλος πολιτικός προς το διοικητικό συμβούλιο.

Οι χώρες εκτός της Ευρώπης (και των ΗΠΑ) βλέπουν τη συγκυρία ως ιδανική ευκαιρία για να «σπάσει» η παράδοση που ισχύει από την ίδρυση του......Ταμείου (1945) και θέλει να τοποθετείται επικεφαλής ευρωπαίος πολίτης. Δυνάμει της άτυπης συμφωνίας μεταξύ των 45 ιδρυτικών μελών του ΔΝΤ ως επικεφαλής του «αδελφού οργανισμού», της Παγκόσμιας Τράπεζας, επιλέγεται αμερικανός πολίτης.
Το μόνο (πλην σχεδόν ανυπέρβλητο) εμπόδιο για την επιλογή ενός μη Ευρωπαίου στο ανώτατο αξίωμα είναι ο συσχετισμός δυνάμεων με βάση τη βαρύτητα της ψήφου.

Οι ΗΠΑ συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό δικαιωμάτων ψήφου (16,74%), ενώ στη δεύτερη και τρίτη θέση βρίσκονται αντιστοίχως η Ιαπωνία (6,01%) και η Γερμανία (5,87%). Αθροιστικά, οι 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης διαθέτουν ποσοστό 32,07%, ενώ οι τέσσερις μεγαλύτερες αναδυόμενες οικονομίες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) συγκεντρώνουν δικαιώματα ψήφου που αγγίζουν το 10%.

Συνεπώς γίνεται αντιληπτό ότι οι κρίσιμες ψήφοι που θα καθορίσουν την εθνικότητα του νέου διευθυντή του ΔΝΤ θα είναι αυτές των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.

Προς το παρόν η αμερικανική πλευρά δεν έχει «ανοίξει τα χαρτιά» της αναφορικά με τον αντικαταστάτη του Στρος-Καν. Όπως όμως θυμίζει με σημερινό της άρθρο η Wall Street Journal ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ είχε μιλήσει το 2009 με πολύ θερμά λόγια για τη γαλλίδα ομόλογό του Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία εμφανίζεται ως η επικρατέστερη για τη θέση. Βεβαίως οι δηλώσεις του αμερικανού αξιωματούχου είχαν γίνει με αφορμή την «ανακήρυξη» της Λαγκάρντ ως της κορυφαίας γυναίκας πολιτικού από το περιοδικό Time και συνεπώς μόνο θετικά θα μπορούσαν να ήταν τα σχόλια. Επιπλέον οι όποιες δηλώσεις έγιναν προ δύο ετών ουδόλως δεσμευτικές είναι στην παρούσα συγκυρία.

Στα πλεονεκτήματα της Γαλλίδας υπουργού συγκαταλέγονται (εκτός της γνώσης της επί των ευρωπαϊκών ζητημάτων) οι σπουδές της στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και η επί 25ετίας παραμονή της επί αμερικανικού εδάφους ως εργαζόμενη σε ένα από τα μεγαλύτερα νομικά γραφεία του Σικάγου. Από την άλλη πλευρά η εμπλοκή του ονόματός της στο σκάνδαλο με το γάλλο επιχειρηματία Μπερνάρ Ταπί ίσως της στοιχίσει την καριέρα στην Ουάσιγκτον. Η ίδια πάντως δηλώνει ότι οι κατηγορίες που της αποδίδονται είναι εντ