Όλοι οι μονόδρομοι οδηγούν στην εξαθλίωση …

Του ΔημήτρηΓιαννακόπουλου
Δυστυχώς οι μονόδρομοι κυριάρχησαν. Η ελληνική κοινωνίαζαλίστηκε από τα στροφιλίκια, αλλά και τις φουρκέτες των εικονικών μονόδρομωνπου δομούνται στη βάση της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚκαι της ΝΔ επέλεξε τον μονόδρομο που χάραξε η συμφωνία του χρηματοπιστωτικούλόμπι με την γερμανική ελίτ, αναλαμβάνοντας ρόλο τοποτηρητή της ........συνθήκηςυπαγωγής της χώρας σε υποτελή πολιτεία. Ο Δικομματισμός ψήφισε εξαθλίωση.

Το ίδιο ψηφίζει και η ηγεσία του ΚΚΕ, με μια λογική που θακαταγραφεί στην ιστορία ως παράδειγμα αμοραλισμού. Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δήλωσε: «Το υπογράφουμε: Καμία κυβέρνηση τηςαριστεράς ούτε και του ΚΚΕ δεν μπορεί μέσα στις συνθήκες της αστικής κοινωνίαςκαι αποδεχόμενη αυτά τα πλαίσια, να δώσει λύσεις. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα,η αντίθεση προς τα κόμματα εξουσίας, τα αστικά, να αντικατασταθεί απ' τηναυταπάτη μιας αριστεράς που έχει μία ενδιάμεση λύση ανώδυνη και πιο εύκολη γιατον λαό. Αυτό θα φέρει απογοήτευση, που μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στηναπάθεια αλλά και στην μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση». Γιατί θα πρέπει νααποδεχτούμε «αυτά τα πλαίσια»; Δεν υπάρχει περίπτωση να κατασκευαστούν άλλαπλαίσια με δημοκρατικές αρχές, ώστε να αντιπαρατεθούν με «αυτά ταπλαίσια»; Ώστε απάθεια θα έφερνε ησύγκληση της προοδευτικής κοινωνίας σε ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης απόαριστερά με προστασία των δύο τρίτων της κοινωνίας και διασφάλιση των ελληνικώνσυμφερόντων μέσω μιας διαφορετικής επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους,από ετούτη την ελεεινή που επιβλήθηκε στον λαό για να χαντακωθεί οποιαδήποτεπροοπτική εκδημοκρατισμού, αυτοκυβέρνησης, ανάκαμψης με ανασυγκρότηση και όχικαταστροφή και ευημερίας, τουλάχιστον για τα επόμενα 15 χρόνια;(!)
Απάθεια θα έφερνε η αναζωογόνηση της ελπίδας ότι δεν χάθηκανόλα και ότι υπάρχει κοινωνική απάντηση στην κρίση με συντονισμένο αγώνα όσων δενέχουν συμφέρον να αναπαράγουν καθεστωτικές πρακτικές και δεν εκχωρούν τη λαϊκήκυριαρχία, τα ατομικά δικαιώματά τους και τα δικαιώματα του πολίτη στην τρόικα, αντίθετα με σοβαρότητα, κριτικό ρεαλισμό, υψηλό πολιτικό και πατριωτικό ήθος- αντί για εξαπάτηση – θα πρότειναν ένα διαφορετικό, μεταβατικό έστω, μοντέλοδιακυβέρνησης με αναδιανομή υπέρ της ισότητας και μια στρατηγική αναίρεσης τωναποκλεισμών και προσέλκυσης υγιών διακρατικών κυρίως επενδύσεων;
Αλήθεια, απάθεια θα έφερνε η παραγωγή ενός νέουμεταπολιτευτικού οράματος, που δίχως υποκρισία και κενά περιεχομένουιδεολογήματα στον σύγχρονο κόσμο, θα έβαζε τις πολιτικές βάσεις για ουσιαστικόεκδημοκρατισμό των θεσμών, αναλογική εκπροσώπηση και πλουραλισμό, θεσμοθέτησημιας ευρείας γκάμας θεσμών άμεσης δημοκρατίας και ξερίζωμα της διαπλοκής, τηςπατρωνίας και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας;
Ποιος μίλησε για «ανώδυνη και πιο εύκολη [λύση] για τον λαό», κυρία Παπαρήγα; Ντροπή,τόσος λαϊκισμός! Σε μια άλλη μη-καταστροφική λύση για τα δύο τρίτα τηςκοινωνίας αναφερθήκαμε και επ’ αυτής επιχειρηματολογήσαμε κάμποσοι,επισημαίνοντας διαρκώς τις δυσκ