Περί κηρύκων και κηρυγμάτων για εθνική συμφιλίωση

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Από όλες τις πλευρές του νεοφιλελεύθερου-λαϊκιστικού και εθνικιστικού ελληνικού φάσματος, επικουρούμενοι μάλιστα από διεθνή ΜΜΕ, ξεπροβάλουν προσωπικότητες, οι οποίες ισχυριζόμενες ότι υφίσταται κίνδυνος εθνικού διχασμού, αναζητούν πολιτική έκφραση της «εθνικής συμφιλίωσης», προτού συρθούμε σε έναν νέο ......εμφύλιο, όπως διατείνονται.
Το απίθανο είναι πως όλοι αυτοί – κάποιοι από αυτούς μάλιστα φέροντες ακαδημαϊκούς τίτλους , όπως ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης – εμφανίζονται απολύτως άσχετοι με την διεθνή επιστημονική εμπειρία στο ζήτημα του λεγόμενου «εθνικού διχασμού». Το ζήτημα αυτό έχει διεξοδικά ερευνηθεί. Και μόνον στην βιβλιογραφία(εκδόσεις) του Cambridge αν ανέτρεχε κάποιος, θα μπορούσε να βρει έναν πλούτο από παλαιότερες και σύγχρονες έρευνες , οι οποίες όλες, μα όλες, κατατείνουν στο συμπέρασμα: εθνικός διχασμός δεν προκαλείται από την κρίση στην σχέση κεφαλαίου-εργασίας, ούτε στην περίπτωση δραματικών ανισοτήτων στην κοινωνική διάρθρωση πλούτου και εισοδημάτων. Όπως εθνικός διχασμός ποτέ δεν προκλήθηκε από την έντονη πολιτική αντιπαράθεση δεξιάς και αριστεράς στο πλαίσιο μιας εσωτερικής κρίσης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Πολύ περισσότεροι είναι οι παράγοντες που καλλιεργούν και επιφέρουν τελικά το φαινόμενο, το οποίο αποκαλούμε εθνικό διχασμό και απείρως πιο σύνθετοι. Σε κάθε περίπτωση δίχως μεταβολή του γενικότερου γεωπολιτικού περιβάλλοντος και σύγκρουση εξωτερικών παραγόντων που ερίζουν για τον έλεγχο μιας συγκεκριμένης χώρας ή περιοχής υπό κρατικό και κοινωνικό μετασχηματισμό, ή συμπεφωνημένη μεταβολή της πολιτικής δομής κυριαρχίας από ισχυρούς εξωτερικούς παράγοντες ερήμην των τοπικών ηγεσιών, ούτε εθνικό διχασμό έχουμε, ούτε ασφαλώς εμφύλιο. Το φαιδρό είναι ότι ο ακαδημαϊκός κ. Μαρκεζίνης «σπάσει την σιωπή του μετά από αρκετούς μήνες και μιλάει για νέο εθνικό διχασμό χειρότερο από αυτούς του 1915 και του 1945»! Σαν αυτός ο άνθρωπος να μην κατάλαβε ποιες συγκρουσιακές μεταβολές στο διεθνές « Power sharing» οδήγησαν και στις δύο περιπτώσεις σε εσωτερική σύγκρουση για την αναδιάρθρωση της πολιτικής ισχύος, ως προϊόν διεθνούς πολεμικής σύγκρουσης ή ως προϊόν διεθνούς πολιτικής διευθέτησης μετά από παγκόσμια πολεμική αναμέτρηση! Κρίμα είναι μετά από τόσα χρόνια και τόση επίπονη επιστημονική δουλειά να μην καταλαβαίνουμε ότι είχαμε εμφύλιο στην Ελλάδα μετά την Συμφωνία της Γιάλτας, διότι η διευθέτηση αυτή αντέστρεφε, απολύτως αυθαίρετα φυσικά, την πραγματική διάρθρωση της πολιτικής ισχύος στην Ελλάδα, στην συγκυρία, και επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις αν δεν κινηθούν «έξυπνα» οι ηγεσίες των «αδικημένων» - νικητών που οφείλουν σύμφωνα με την νέα διεθνή ρύθμιση να συμπεριφερθούν πολιτικά ως ηττημένοι - ο τοπικά κυρίαρχος κεφαλαιοκρατικός παράγοντας (αμερικανικός/βρετανικός στην περίπτωσή μας) προκρίνει ως καλύτερη λύση την ένοπλη επιβολή των συμφωνηθέντων. Έτσι και έγινε, με τον ιστορικό να θέτει ακόμη ερωτήματα για την τραγικά αμφιλεγόμενη, καιροσκοπική σε αρκετ