Στο θυσιαστήριο του ευρώ , με θεά την Μέρκελ και ιέρεια την διαπλοκή

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Την θυσία την είδαμε, το ευρώ μήπως ξέρεις πότε; Με ρώταγε τις προάλλες φίλος, καλά εξοικειωμένος στο πολιτικό θυσιαστήριο. Προφανώς λόγω «εξοικείωσης» δεν θα διαστάσει να ψηφίσει στη βουλή και τα νέα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης, τα οποία με έναν ιστορικά επιβεβαιωμένο, αλλά .............πάντως μαγικό τρόπο δεν είναι που προκαλούν ύφεση και φτωχοποίηση, αλλά στη συνέχεια θα προσδιορίσουν και την μορφή οικονομικής ανάπτυξης. Ετούτη θα διαμορφωθεί σε ένα χαμηλό ποιοτικά επίπεδο, προκαλώντας πιέσεις για εξωτερική υποτίμηση, η οποία στο βαθμό που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, εξαιτίας ενός σκληρού νομίσματος που δεν ορίζεις, θα υποκατασταθεί από πρόσθετη συγκαλυμμένη υποτίμηση, με την μορφή του διπλού νομισματικού συστήματος.
Άρα, η θυσία της ελληνικής κοινωνίας θα καταλήξει σε δύο πράγματα: (1) σε μια μορφή οπισθοδρομικής ,κοινωνικά κάλπικης, ανάπτυξης που θα χαρακτηρίζεται από ένταση εργασίας και όχι ένταση κεφαλαίου με απασχόληση υψηλής τεχνολογίας και (2) σε μια μορφή διπλού νομισματικού, που θα υποστηρίζει καλύτερα αυτή την μορφή, δίχως να επηρεάζει την διαμόρφωση της αξίας του κοινού νομίσματος αναφοράς εντός της περιοχής του ευρώ. Αυτό σημαίνει «πάση θυσία στο ευρώ», που διακηρύττει μια οπισθοδρομική, αντεθνική, μεταπρατική και «εργολαβική» αστική τάξη, η οποία με την μορφή της πολιτικής ελίτ αποκρυσταλλώνεται στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ , στο κόμμα του κ. Κουβέλη και σε μερικούς άλλους παράγοντες μεταξύ αυτών ή δεξιότερα αυτών , ενώ ως μορφή επιχειρηματικής ελίτ απαντάται κυρίως στο πρόσωπο των διαπλεκομένων μεγαλοεπιχειρηματιών. Έτσι, το «πάση θυσία στο ευρώ» είναι μια πολιτικοοικονομική αφήγηση που δομείται στο πλαίσιο της στρατηγικής υποτίμησης της εργατικής δύναμης και των εισοδημάτων που συνδέονται με αυτήν, ενώ η εισαγωγή διπλού νομισματικού που θα ακολουθήσει αναγκαστικά - αν δεν αλλάξει η θεσμική δομή της ευρωζώνης και δεν πάψει η Ελλάδα να αποτελεί μοναδική εξαίρεση στους κόλπους της - θα έρθει να εναρμονίσει την εσωτερική αγορά στην στρατηγική υποτίμησης της εργασίας. Δηλαδή, μέσω αυτού του μηχανισμού, θα υποτιμηθεί και η περιουσία των Ελλήνων, όπως και τα ήδη επενδυμένα κεφαλαιουχικά αγαθά, ως προς το ευρώ. Αυτό παραστατικά το όρισα την προηγούμενη περίοδο ως «δραχμοποίηση» εντός του ευρώ, αποσαφηνίζοντας ότι τούτο δεν έχει καμία σχέση με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος (πχ. Δραχμή), που υπό μη-νεοφιλελεύθερους όρους, αλλά σαφώς κεϋνσιανιστικούς και σοσιαλιστικούς (αναδιανομή), θα μπορούσε να διαμορφώσει εντελώς διαφορετικές συνθήκες αυτόνομης και ισχυρής ανάπτυξης με παραγωγική ανασυγκρότηση και εκμετάλλευση μάλιστα του ανενεργού κεφαλαίου σε ευρώ. Μόνον που τέτοιο ζήτημα στην πραγματικότητα ποτέ δεν ετέθη, αν εξαιρέσει κανείς ένα μέρος της αριστεράς και ένα ακόμη μικρότερο από δεξιά, τα οποία, στο γενικότερο πλαίσιο αναφοράς που το έθεσαν, παρεξηγήθηκαν. Το καθεστώς τούς τοποθέτησε στο κλαμπ της δραχμής και τους εξοβέλισε, (απέκλεισε από την δημόσια διαβούλε