Τέρμα εξυπνακισμοί και κουτσαβακισμοί – Ιδού η ευκαιρία

Γράφει ο Τάσος Φούντογλου
Αντί προοιμίου καταθέτω τη δυσπιστία μου για το αγανακτισμένο του Έλληνα πολίτη, που δεν μπορεί- κατά τα λεγόμενά του- να τρώει άλλο στην μάπα το παρόν πολιτικό σύστημα και αναζητεί εναγωνίως το νέο και το διαφορετικό για να το υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων.Σε κάθε κρίση του συστήματος, εξάλλου, η ίδια πάντα ιστορία. Βάγια και κλωνάρια για το καινούριο που έρχεται και αναθέματα-προκάτ για τους Φαρισαίους που μας ενέπαιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Η λύση του δράματος γνωστή και αυτή από καιρό. Μόλις η κυβερνητική στενωπός έδινε τη ......θέση της στην προεκλογική ανοιχτωσιά για τα εισοδήματα και τις εργασιακές προοπτικές των πολλών, αίφνης ο φαρισαϊσμός γινόταν ανεκτός και ο σωτήρας, που τα λέγε καλά αλλά δεν είχε φράγκο για να γεμίσει την ματαιοδοξία της τσέπης μας, στηνόταν δίπλα στον μέχρι πρότινος κυβερνητικό Βαραβά για το γνωστό ψευτοδίλημμα.
Με τη γνωστή σε όλους μας κατάληξη. Ο Βαραβάς καθόταν για λίγα χρόνια στα έδρανα της αντιπολίτευσης, προκειμένου να εκτονωθεί ο λαϊκός θυμός, ο ιππεύων τον ανυπόκριτο όνο της εφήμερης, υποκριτικής μας αποθέωσης ανέβαινε τον εξωκοινοβουλευτικό Γολγοθά του και ο Φαρισαίος αναλάμβανε το γκουβέρνο, προσηλωμένος πάντα στους εξωτερικούς τύπους και τα πρωτόκολλα της Δημοκρατίας, όντας όμως βαθιά αιρετικός απέναντι στην αυστηρή αισθητική και το πραγματικό της ύφος.Η ιστορία της Μεταπολίτευσης του ’74 σε λίγες γραμμές κατάλευκης σκόνης εξακολουθητικής μαστούρας! Για να μη ξεχνάμε και τους μεταπολιτευτικούς μας εθισμούς.Κι όμως. Τι ευκαιρία, αλήθεια, για όλους εμάς τους φαφλατάδες, τους παθιασμένους εραστές αυτής της χώρας των ισοσκελισμένων φθόγγων …ενός λεπτού σιγή ζητώ και συνεχίζω. Ελλάδα, ποιος τον λογαριάζει μωρέ τον ελλειμματικό προϋπολογισμό σου; Εσύ από μικρή ισοσκελισμένα τα είχες τα φωνήεντα με τα στεγνά σου σύμφωνα και στο ισόποσο της Γλώσσας και του Πολιτισμού δεν έπεσες ποτέ σου έξω. Το αντίθετο, μάλιστα. Χωρίς ίχνος μακρόχρονου φωνήεντος η ορθή γραφή σου. Γιατί το μακρινό, σου ήταν ξένο. Ποτέ σου δε το διαπραγματεύτηκες, ως οφειλές, για τις γενιές που ήταν να ‘ρθουν. Πάντα στο βραχύχρονο το «ε» κατέφευγες σαν έπρεπε να κάνεις κάτι. Και όταν σε ζορίζανε οι βάρβαροι είχες στην καβάντζα και του «α» το δίχρονο για να υπόσχεσαι την αλλαγή σε χρόνο πάντα δεύτερο. Απρόθυμα την έταζες και αυτήν στους κήρυκες του Ξέρξη. Την έταζες όμως. Και απρόθυμα την έφερνες εις πέρας. Την έφερνες όμως. Και αυτό ας μην το ξεχνούν οι επιλήσμονες εταίροι… Επιστροφή στις σκέψεις του πεζού του λόγου. Και αυτές ενταύθα του μυαλού μου είναι…Σε αυτή τη χώρα των ισοσκελισμένων φθόγγων και σε αυτές τις εποχές της ανισοσκελούς ευημερίας για τους κατοίκους του ανεπτυγμένου κόσμου μας δίνεται μοναδική ευκαιρία να ισοσκελίσουμε οριστικά και αμετάκλητα το πλεόνασμα οργής και στοιχειώδους λογικής ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας με το διαχρονικό έλλειμμα έργων, ιδεών, σκέψης και λόγου του πολιτικού μας συστήματος. Χωρίς λεκτικές φανφάρες, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, χωρίς περισπούδαστες αν