ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου

Σε κάθε διαδικασία αντιπαράθεσης και διελκυστίνδας υπάρχουν τα στάδια απόπειρας επίτευξης ενός στόχου που αποτυγχάνουν και συνεπώς πρέπει να απορρίπτονται. Μόλις αυτή η διαδικασία ολοκληρωθεί καταφέρνεται το τελειωτικό, οριστικό χτύπημα που τελειώνει την αντιπαράθεση.

Όταν η αντιπαράθεση είναι ανάμεσα σε έναν λαό και στους επίδοξους δυνάστες του το αποτέλεσμα ιστορικά πάντα είναι...... νίκη υπέρ του λαού. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο λαός μεν ως σύνολο θα υπερτερήσει αλλά μεμονωμένα άτομα εντός του λαού θα εκλείψουν. Στο μεγαλύτερο ποσοστό τα άτομα αυτά είναι τα ανώνυμα ανενεργά στοιχεία που προσπαθούν να διάγουν με το λιγότερο δυνατό ρίσκο και τις μέγιστες δυνατές απολαβές. Τα άτομα που ‘δεν μπλέκονται’, ‘δεν ανακατεύονται’, ‘που δεν βγάζουν αυτοί το φίδι από την τρύπα’. Δηλαδή, το ποσοστό αυτό του λαού που περιμένει τον υπόλοιπο λαό να ωθήσει τις εξελίξεις ενώ ο ίδιος κρύβεται ή επιδίδεται σε πράξεις που σε κάθε περίπτωση διευκολύνουν το καθεστώς που εμμέσως πλήν σαφώς απαιτούν από τον υπόλοιπο λαό να αποτινάξει χωρίς την δική τους συμβολή, ή ακόμα χειρότερα βαυκαλίζονται περιμένοντας το ίδιο το θηρίο να αυτοκτονήσει μόνο του.

Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια της 25ης Μαρτίου 2012 και ιδιαιτέρως στην Αθήνα παρατηρήθηκε το φαινόμενο :

1. διάσπαση του πληθυσμού του λαού με υποκριτικές προτάσεις και δικαιολογίες που του έδιναν διέξοδο μη αντιπαράθεσης με τον φορέα του καθεστώτος στο σημείο που ένοιαζε το καθεστώς ( στο σύνταγμα κατά την διάρκεια της παρέλασης ) ενώ του επέτρεπαν να βαυκαλίζεται ότι κάνει αντίσταση. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο μαραθώνιος μακριά από το κέντρο που οργανώθηκε δήθεν σε ένδειξη διαμαρτυρίας και επισήμως σε υπακοή κάθε απαγόρευσης που αυθαίρετα είχε επιβάλλει το καθεστώς καθώς και τα δρώμενα κατόπιν εορτής γύρω από την περιοχή του συντάγματος που πάλι ουδεμία απειλή στην εικόνα και θέληση του καθεστώτος παρουσίαζε. Μάλιστα, η υπέρμετρη υποκρισία σε αυτές τις περιπτώσεις έγκειται στην επίκληση κορυφαίων μορφών της αντίστασης κάθε εποχής όπως του Κολοκοτρώνη και του Γρηγορίου Λαμπράκη, οι οποίοι ουδέποτε απέφυγαν τα σημεία τριβής και άμεσης αντιπαράθεσης για να πάνε να παίξουν τους αντιστασιακούς εκεί που δεν ενοχλούν κανένα, υπακούοντας στις υπαγορεύσεις, απαγορεύσεις και διαταγές του εκάστοτε δυνάστη : ο μεν Κολοκοτρώνης πήγε μπροστά στα αγήματα των τούρκων και έκανε πόλεμο, αντί να κάνει τον αντιστασιακό εκτός συνόρων, ο δε Γρηγόριος Λαμπράκης έκανε τον Μαραθώνιο όταν αυτός είχε απαγορευθεί από το τότε καθεστώς της δεξιάς και συνελήφθη για αυτό αν και βουλευτής. Δεν πήγε να διαμαρτυρηθεί για την απαγόρευση σε καμμία άλλη περιοχή που δεν απασχολούσε ή απειλούσε την επιβολή του καθεστώτος. Και για αυτό βεβαίως τότε και εκείνος μόνος του βάδισε.
2. παραδοχή της αίσθησης απειλής του καθεστώτος από τον λαό με τα πρωτοφανή μέτρα ‘ασφαλείας’ των δακτύλων του καθεστώτος που αντιμαχόμαστε σήμερα ώστε να επιβιώσει και ο Λαός και η Χώρα