Το ελληνικό ναυάγιο στο Αιγαίο

Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Κανείς δεν έχει αποδώσει καλύτερα την περιπέτεια της Ελλάδαςστο σύγχρονο δράμα της Ευρώπης από τον ιστορικό των ιδεών Johan Norberg.Αναφερόμενος στο ελληνικό ναυάγιο στο Αιγαίο, είπε: Οι ευρωπαίοι προσποιούνται ότι βοηθούν την Ελλάδα, ενώ η Ελλάδαπροσποιείται ότι συμμορφώνεται στην βούληση της ηγεσίας της ΕΕ.
Περί αυτού πρόκειται, μόνον που στο ναυάγιο δεν υπάρχειμόνον πλήρωμα (ηγεσία και διοίκηση), αλλά και επιβάτες που....... ποτέ δεν τους δόθηκεμε ουσιαστικό τρόπο η πολιτική ευκαιρία να εμπλακούν και αυτοί στην διοίκησητου σκάφους. Υπήρχαν μόνον για να ψηφίζουν τον ένα από τους δύο καταλληλότερουςτης διαπλοκής καπετάνιους. Τώρα οι επιβάτες κατάντησαν έρμα. Η ΕΕ ποτέ δενσκέφτηκε να διασώσει τους ναυαγούς του Αιγαίου, αλλά να βγάλει σε όσο γίνεταικαλύτερη κατάσταση το ευρώ από το ναυάγιο της ελληνικής οικονομίας καιπολιτικής. Η ελληνική πολιτική ηγεσία είχε αρχικά τον ίδιο στόχο, θυσιάζονταςτην κοινωνία στο βωμό του ευρώ, ενώ αργότερα όταν κατάλαβε ότι η θυσία δεν έχειτελειωμό και ότι μέρος του τιμήματος θα ήταν και οι ίδιοι, το ρίξανε στοτσάμικο και την καραγκούνα: «…Άιντε πέρασε ένα καλοκαίρι άιντε και δε μου δε μου ‘στειλες χαμπέρι, αμ’ πως ‘δα αμ’ πις ‘δα στο παραθύρι σ’ είδα, αμ’ πως ‘δα αμ’ πις ‘δα την προκοπή σου είδα».

Στο τέλος, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του,οι διαπλεκόμενοι άρχισαν να βγάζουν άναρθρες κραυγές κάνοντας μπουρμπουλήθρες: «οιΓερμανοί και οι Αριστεροί μας οδηγούν στην άβυσσο», λένε και χάνονται από τονορίζοντα του Eurogroup.«Αυτοί μας οδηγούν στην δραχμή, ενώ εμείς αγωνιζόμαστε για να σωθεί το ευρώ»ξαναλένε, σκορπίζοντας άφθονο γέλιο στο ευρωπαϊκό κοινό, ενώ την επόμενη στιγμήοι ευρωπαίοι αναγνώστες κυριεύονται από σοκ και δέος βλέποντας στο πρωτοσέλιδο του ταμπλόιντ την απελπισμένηγυναίκα που απειλούσε να αυτοκτονήσει επειδή έμενε άνεργη. Η απόλυτηφαρσοκωμωδία, από τους απόλυτους καραγκιόζηδες…
Άντε τώρα να το πάρεις από την αρχή, εξηγώντας ότι λάθοςστόχους είχε το καθεστώς στην Ελλάδα, ότι σε λάθος στρατηγική διάσωσης επένδυσεκαι ότι το πρόγραμμα του μνημονίου ήταν η εισαγωγή του μνημόσυνου πουπροηγήθηκε της κηδείας του ελληνικού λαού. Πρώτα τον κλάψαμε (τον λαό) υποκριτικάκαι μετά τον θάψαμε, αλλά και αυτό θεατρινίστικα, σαν στο μνημόνιο να μηνπεριγράφονταν οι όροι της καταδίκης σε μια πραγματική κόλαση και όχι στοπλαίσιο μιας ακόμη σύγχρονης (ανα)παράστασης αρχαίου δράματος. Εδώ, φίλεαναγνώστη, είναι το πρόβλημα. Πέσαμε θύματα των θεατρίνων της πολιτικής. Και τοχειρότερο είναι ότι οι θεατρίνοι των Βρυξελλών του Παρισιού, του Βερολίνου ήτης Ουάσιγκτον και της Νέας Υόρκης, έριχναν έντεχνα ένα πέπλο πηχτής ομίχληςγια να συσκοτίσουν τις συνέπειες της στρατηγικής τους για την ελληνική κοινωνία,ενώ οι απίθανοι τύποι που συναπαρτίζουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας μαςκοίταγαν πως θα κρυφτούν οι ίδιοι μέσα στην ομίχλη.
Σε λίγο όμως ο ορίζοντας ξεκαθαρίζει και τα ίχνη τουναυαγίου στο Αιγαίο θα αποκαλύψουν τόσο το υλικό του σκάφους π