Το σύγχρονο χρέος των αριστερών

Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Η αριστερά δεν αποτελεί έναν ενιαίο χώρο ιδεολογικά ή/καιπολιτικά. Εκφράζει, όμως, συνολικά την κριτική προς τις καπιταλιστικές σχέσεις,αποσκοπεί στην χειραφέτηση των λαϊκών δυνάμεων και των ιδιαίτερων ομάδων τουπληθυσμού, που αποτελούν στοιχεία ελεεινής εκμετάλλευσης και αντιμάχεταιμοντέλα «πειθαρχίας και τιμωρίας», που επιβάλλουν αντιδημοκρατικές δομέςηγεμονίας. Τα μοντέλα αυτά δομούν ένα ιδιαίτερο πλαίσιο αποκλεισμού επί τουοποίου θεμελιώνεται ο πολιτικός έλεγχος ολίγων πάνω στους πολλούς. Τούτος ο........έλεγχος, στο βαθμό που συνιστά μορφή κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, αναπτύσσεταικαι διασφαλίζεται μέσω οικονομικών, εκπαιδευτικών, διοικητικών και γενικότεραπολιτισμικών μηχανισμών, έτσι ώστε ο πολιτικός έλεγχος να προκύπτεικοινωνικοποιητικά και όχι με την βία των όπλων.

Οι μηχανισμοί καταστολής παρεμβαίνουν όταν μοιάζει ναχάνεται ο πολιτικός έλεγχος που στηρίζεται στη κοινωνικοποιητική καικανονιστική λειτουργία των θεσμών της πολιτείας σε σχετική αρμονία με τουςθεσμούς της κοινωνίας. Τότε μιλάμε για κρίση. Οι θεσμοί δεν μπορούν ναεξυπηρετήσουν τον στόχο του πολιτικού ελέγχου και πρέπει να μεταρρυθμιστούν. Ησυγκεκριμένη στρατηγική της μεταρρύθμισης αποκαλύπτει και τη μορφή του πολιτικούελέγχου που επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί και την πολιτική φύση των παραγόντωνπου εμπλέκονται εξουσιαστικά σε αυτή την ηγεμονική διαδικασία. Στο πλαίσιοαυτής της διαδικασίας μεταβολής της μορφής του πολιτικού ελέγχου - στο πλαίσιοτης σύνθετης κρίσης δηλαδή - ορίζεται το «προοδευτικό» και το «συντηρητικό».Προοδευτικός δεν είναι αυτός που αποζητεί απλώς την αλλαγή, αλλά την μεταβολήτων δομών - των πολιτικών σχέσεων δηλαδή - υπέρ των συμφερόντων των ευρύτερωνκοινωνικών στρωμάτων και όχι αυτών μιας τοπικής, εθνικής ή υπερεθνικής ελίτ.Στη μάχη για τον προσδιορισμό αυτού του συμφέροντος θεμελιώνονται πολιτικέςταυτότητες και επανεξετάζονται ιδεολογικοί προσανατολισμοί. Στο σημείο αυτόακριβώς προκύπτει το αντικειμενικό. Εδώ βρίσκονται τα όρια της προπαγάνδας καιαποκαλύπτεται με αντικειμενικό τρόπο τι συμφέροντα εξυπηρετούν κόμματα, ΜΜΕ,φορείς της κοινωνίας των πολιτών και ιδιαίτεροι παράγοντες που εμπλέκονται στονδημόσιο διάλογο. Στο σημείο αυτό ορίζεται η σύγχρονη αριστερά στην Ελλάδα καιεδώ είναι που ξεκαθαρίζει τι είναι πράγματι προοδευτικό και τι συντηρητικό, μεπραγματικούς όρους και όχι με ρητορικές αναπαραστάσεις και προοδευτικέςαναφορές. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες αστοιχείωτων ντερμπεντέρηδων, φαιδρώνπολιτικάντηδων, απολιτικών νεοφιλελεύθερων ή υπερπατριωτών εθνικιστών.
Η αριστερά, λοιπόν, δεν έχει ιδιοκτήτες, δεν διαιρεί τηνκοινωνία και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αυτοπροσδιορίζεται αποκλειστικά στοπλαίσιο μιας συγκεκριμένης στρατηγικής κατάληψης του κράτους. Η αριστερά δενείναι δόγμα, κόμμα, «θρησκεία», μυστικιστική οργάνωση, αδελφότητα, συνωμοτικόςμηχανισμός ελέγχου της εξουσίας…ούτε καν πολιτική ιδεολογία με την στενήέννοια. Είναι βαθύτερη κοσμοαντίληψη, τρόπος ζωής, που συνδυάζει καιεσωτερικεύει πολιτικ