Το συμβολικό αίμα

 Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Ο υπουργός κ. Δημήτρης Ρέππας σε πρόσφατη εμφάνισή του στο κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του MEGA, είπε μεταξύ άλλων ότι η «τρόικα δεν θέλει τις απολύσεις επειδή πιστεύει ότι έτσι θα λύσουμε κάποιο δημοσιονομικό πρόβλημα γιατί ξέρει ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα το επιτυγχάνουμε αν δεν κάνουμε τις προσλήψεις στον αριθμό που ήταν προγραμματισμένο να γίνει, αλλά για λόγους συμβολικούς».Η δήλωση αυτή, θα έπρεπε να αποτελεί ΤΗΝ αποκάλυψη για το τι παίζεται και πώς παίζεται. Διότι πολύ απλά μας λέει, ότι η Τρόϊκα εισηγείται μέτρα ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΒΕΙΝ ΤΗΣ, μα μέτρα που έχουν να κάνουν με κρίσιμα σύμβολα της ελληνικής κοινωνίας και Πολιτείας. Έχει όμως αυτό κάποια σχέση με το μπορεί να αξιώνει και τι όχι ένας δανειστής, όταν δέχεται ότι με το συγκεκριμένο μέτρο δεν επιλύεται κάποιο δημοσιονομικό πρόβλημα, άρα, δεν εντάσσεται στη λογική της διασφάλισης του λαβείν της;Τι θέλει λοιπόν να πει –και πετύχει- ο.........ποιητής, δηλαδή, η Τρόϊκα;
Η Κατοχική Δύναμη, η Τρόϊκα, έχοντας διαπιστώσει το πόσο η ελληνική κυβέρνηση, ο μοναδικός και προνομιακός της συνομιλητής, που δεν εκπροσωπεί παρά μονάχα ένα μικρό ποσοστό του ελληνικού λαού που αποδέχεται το Μνημόνιο και τις πολιτικές που απορρέουν απ’ αυτό, δεν αντελήφθη σαφώς τι θέλει η Κατοχική Αρχή, εισήγαγε πλέον στο Παιχνίδι που παίζεται στο Πείραμα που καλείται «Ελλάδα», στρατηγικές ακόμα μεγαλύτερου βεληνεκούς. Τις (ψυχολογικές) στρατηγικές διαχείρισης συμβόλων.Η ωμή παρέμβαση στο ζήτημα της «συναίνεσης» τουλάχιστον των δύο κομμάτων εξουσίας που επιτακτικά προβλήθηκε από τη Τρόϊκα, ως όρος προκειμένου να εκταμιευθεί η 5η δόση του δανείου, υπό μια έννοια, μπορεί να ενταχθεί σ’ αυτή τη κατηγορία στρατηγικής. Εδώ η στόχευση ήταν το «σύμβολο» της ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ εθνικής μας ανεξαρτησίας και ταυτόχρονα η αντοχή της, αφού πλέον η παρέμβαση αυτή επιχείρησε να θέσει ουσιαστικά υπό επιτροπεία, ή έστω, να «τεστάρει» τις θέσεις πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, των δύο μοναδικών κομμάτων εξουσίας της Χώρας, άρα, το σύνολο της εξουσίας. Αυτή καθ’ αυτή η ενέργεια, υπήρξε μια Ύβρις. Εν προκειμένω, ικανοποιούνται βασικές πτυχές της λειτουργίας του συμβόλου : έτσι, με τις συμβολικές της στρατηγικές, η Κατοχική Δύναμη, αποσαφηνίζει το τι ισχύει (ισχύει ό,τι αυτή πρεσβεύει και η οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία των πραγμάτων είναι χωρίς νόημα), ότι οι συμβολισμοί που εισάγει η Κατοχική Δύναμη δεν είναι διαπραγματεύσιμοι, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε άλλος συμβολισμός, αντίθετος με τον δικό τους δεν έχει ισχύ, και βεβαίως, επιχειρεί να επιβάλλει τους συμβολισμούς της βίαια στη κοινωνία, ώστε προοπτικά να τους δώσει όσο μπορεί και μια κοινωνική διάσταση (π.χ., μέσω της προπαγάνδας περί των «δύσκολων αλλά αναγκαίων» μέτρων, κ.λπ., υπερπροβάλλοντας ό,τι ήταν πράγματι αναγκαίο να γίνει, και αποσιωπώντας όλα τα υπόλοιπα δεινά και κυρίως, τις δικές της ανικανότητες, να υποστηρίξει πολιτικές που κατ’ ουσίαν η ίδια σχεδίασε και επέβαλε και που όλο και πιο πολύ αποδει