Το τέρας της κρίσης και η Αριάδνη

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Το τέρας της κρίσης στην Ελλάδα έχει πολλά κεφάλια και στόματα. Τα κεφάλια είναι «διακοσμητικά», τα στόματα έχουν σημασία! Και τα στόματα του τέρατος, ενώ αφηγούνται διαφορετικά την κρίση, καταλήγουν να βγάζουν στο τέλος την ίδια κραυγή: «σώστε τη χώρα από την αριστερά». Τα νεοφιλελευθεριάζοντα και φασίζοντα κεφάλια του τέρατος συμφωνούν ότι ο κίνδυνος σήμερα για την.......... χώρα προέρχεται από αριστερά.

Τα παιδιά της «αγοράς» συμφωνούν με τα παιδιά της «πιάτσας» - όπως αρέσει και στις δύο κατηγορίες να αυτοπροσδιορίζονται αντίστοιχα - ότι θα υποστούμε μεγάλα δεινά αν κυβερνήσουν αριστεροί. Η παράφωνη πολιτικά συμφωνία τους καταλήγει να εντυπωσιάζει, όσους δεν καταλαβαίνουν την δομή του νεοφιλελευθερισμού σε σχέση με την δομή του ακροδεξιού λαϊκισμού, στο βαθμό που ο τελευταίος λαμβάνει ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά: νεοφασισμός, νεοναζισμός. Έτσι, η «Αριάδνη» εμφανώς προβληματισμένη από το φαινόμενο, σχολιάζει στην ηλεκτρονική σελίδα του «Βήματος»: «Αν κρίνω από το ύφος και το επίπεδο του δημοκρατικού λόγου των αναγνωστών της ηλεκτρονικής έκδοσης αυτής της παραδοσιακά δημοκρατικής εφημερίδας, του Βήματος, τότε το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις εκλογές της 6ης Μαίου ήταν μάλλον εξαιρετικά μικρό… Ποιος έκλεψε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής»;
Δυστυχώς, φίλοι, αυτό είναι το ερώτημα που αντανακλά την πραγματικότητα σε επίπεδο πολιτικής συνειδητότητας στην συγκυρία. Ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού πληθυσμού που επί πολλά χρόνια ψήφιζε δεξιά, ΝΔ και αργότερα υποστήριζε ΝΔ, ΛΑΟΣ, Νεοφιλελεύθερες ομάδες ή προσωπικότητες, καθώς και ένα τμήμα του «εκσυγχρονισμένου» ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να πιάσει στα χέρια του το ψηφοδέλτιο της Χ.Α. (τους σνομπάρουν, ή δεν τους θεωρούν αρκετά in), έχει το ίδιο πολιτικό υπόβαθρο. Το μόνο που ενοχλεί ουσιαστικά αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι η Χ.Α. εμφανίζει βάρβαρα αντανακλαστικά και εθνικισμό και ότι δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στους δείκτες του Χ.Α. Μπορεί κάποιοι να έχουν και ενστάσεις ως προς τις συμβολικές αναπαραστάσεις του νεοναζισμού, αλλά κατά τα άλλα, μοιάζει να σκέφτονται ότι στον βαθμό που είναι αντικομουνιστές και μαχητές εναντίον της αριστεράς, είναι από την «σωστή» πλευρά – αν και σνομπάρουν το ταμπεραμέντο τους και την αχαλιναγώγητη ορμή τους για αστυνομική τάξη και μιλιταριστική ασφάλεια. Χρήσιμα πράγματα είναι αυτά για την εξυπηρέτηση των πάντα αδικημένων «δικών μας παιδιών», που μεγαλώνουν με την κουλτούρα και ομνύουν στην πρακτική του καζινοκαπιταλισμού.
Καλή και άγια η δημοκρατία για τους νεοφιλελεύθερους κάθε χρώματος και αφήγησης, αλλά μόνο στο βαθμό που ενισχύει το «Αμερικανικό Όνειρο», το χρηματιστήριο και τις ευκαιρίες στην αγορά, όπως και τις παρέες των γεννημένων μπίζνεσμαν, οι οποίοι απορροφημένοι στο πώς θα τα οικονομήσουν, παρέλειψαν να αποκτήσουν βαθιά συστηματική γνώση, ήθος και να λάβουν καλή γενική παιδεία. Τούτα αντιμετωπίζονται ως εμπόδια για κοινωνική εκτόξευση, σπατάλη πόρων και πνεύματος και κυρίως ως αντιπαραγ