Kαθεστωτικές και αντι-καθεστωτικές λογικές

Με αφορμή ένα διάλογο και τη φράση :"Οι θέσεις του ενός κειμένου(10 σημείων),δεν αναιρεί το άλλο(Πλατείας Αργοστολίου) και το αντίστροφο.Θα μπορούσε μάλιστα το ένα να συμπληρώνει το άλλο."

Ο διάλογος έγινε με αφορμή το άρθρο "καθεστωτικές πλατείες".

Οι λέξεις είναι η αφορμή, είναι το....
νόημα και η ουσία, όταν συμβαδίζουν με την πράξη όσων τις εκφέρουν. Η πλ. Συντάγματος, με τις πολλές αποφάσεις, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, μόνο από μία απόφαση της. Η όλη υπόθεση είναι μόνο μια αφορμή, για έκθεση σκέψεων.

Υπερασπιζόμαστε μιαν απόφαση, που συνδιαμορφώθηκε δυο βραδιές σε μια πλατεία. Τελικός κριτής, ο δημοκρατικός πολίτης. Ο άνθρωπος, δηλ. που θα κάμει την επιλογή να γίνει πολίτης και να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Για να μην πλατιάσουμε, θα κάνουμε τα σχόλια μας, επιλεκτικά.

1. Τα δύο κείμενα, Αργοστολίου και Συντάγματος, δεν είναι συμπληρωματικά. Είναι ευθέως αντίθετα. Το "Αργοστόλι" ασχολείται με την Αιτία και όχι τις επιπτώσεις της. Το "μνημόνιο, το χρέος, η οικονομία, το κοινωνικό κράτος, οι τράπεζες, η παραγωγή και το περιβάλλον", τίτλοι των "βασικών" σημείων, είναι οι επιπτώσεις ενός ολιγαρχικού ελέγχου της οικονομίας και τελικά της ζωής μας. Η αναζήτηση λύσεων, χωρίς να πλήττεται ο ολιγαρχικός έλεγχος είναι πράξη αδιέξοδη.

2. Τα "περί ευθύνης υπουργών, βουλευτικής ασυλίας, συντάγματος, βουλής, διαφάνειας και δικαιοσύνης" - οι υπόλοιποι τίτλοι -, συνδέονται ευθέως με το θέμα "δημοκρατία" και την έλλειψη αυτής. Σε αυτούς τους τίτλους εντοπίζεται "συγγένεια" στόχων των δύο κειμένων, όπως η "συνταχτική εθνοσυνέλευση", οι "λαϊκές συνελεύσεις", "έλεγχοι", αλλά εξακολουθούν να βάζουν "λύσεις", χωρίς να αμφισβητείται η Αιτία, που πάλι είναι ο "ολιγαρχικός έλεγχος" σε όλο το φάσμα της ζωής των ανθρώπων. Ένα πολίτευμα, καμωμένο από τα κάτω, θα βρει τον τρόπο του και την αυτορρύθμιση του σε όλο το φάσμα των θεσμών. Π.χ. οι "ανακλητοί εντολοδόχοι" και ο λαός "νομοθέτης" "εξουδετερώνουν" μια σειρά από τα 10 "βασικά" αιτήματα και τα καθιστούν άνευ νοήματος, όπως αυτά της "διαφάνειας", της "βουλευτικής ασυλίας", της "ευθύνης υπουργών" κ.ά. .

-------------

Πίσω από αυτές τις αντιφάσεις, κρύβεται η η λογική "άλλο εμείς και άλλο όλοι οι έλληνες", κάτι που διαπιστώνεται, κατά κόρο, στις "αντιπροσωπευτικές" λογικές πολλών προσώπων και κινημάτων αντίθεσης στη σημερινή κατάσταση. Τα "βασικά" αιτήματα, ενώ μιλούν για "λαϊκές συνελεύσεις" εξακολουθούν να ασχολούνται με τη "βουλευτική ασυλία", την "κομματική" απλή αναλογική, τον "έλεγχο κρατικών λειτουργών", "ανεξαρτησία δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική - νομοθετική", όταν όλα αυτά στη δημοκρατία πηγάζουν από το λαό και είναι δική του ευθύνη για το τι θα κάμει.

Είναι σωστό το ερώτημα : "τι μπορεί να κάνει ένας λαός, που έχει πληγεί βάναυσα στο πνεύμα και την ψυχή του, στις αξίες και το είναι του;".

Όμως, στο ερώτημα αυτό, ο μόνος αρμόδιος να δώσει απάντηση είναι ο ίδιος ο λαός, μέ