Oι ληστές άφησαν τις τράπεζες και χτυπούν μικροεπιχειρήσεις και σπίτια!

Ολοένα και αυξάνονται οι ληστείες σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και σε σπίτια. Κι ενώ παλιότερα οι ληστές επέλεγαν τις τράπεζες και μεγάλες εταιρείες, τώραη εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ακόμη και στα καταστήματα όπου δεν διακινούνται μεγάλα ποσά, όπως και σε σπίτια φτωχών ανθρώπων! Τα "μπουκαρίσματα" είναι καθημερινά και πια δε φαίνεται να έχει σημασία ούτε η περιοχή, ούτε και τα ποσά που μπορεί τελικά να καταφέρουν να αποκτήσουν. Ο φόβος που καταλαμβάνει τους μαγαζάτορες, αλλά και τους απλούς ανθρώπους, είναι μεγάλος, καθώς κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συμπεριφορά που θα.....
επιδείξουν οι ληστές. Οι εγκληματολόγοι Β. Αρτινοπούλου και Γ. Πανούσης εκτιμούν ότι θα αυξηθούν τα αιματηρά περιστατικά.
*Β. ΑΡΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ (καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)
Τα δεδομένα και οι διαπιστώσεις για την εγκληματικότητα στη χώρα μας είναι προδήλως γνωστά και οικεία. Μεγάλη αύξηση των εγκλημάτων - κυρίως κατά της ιδιοκτησίας, χρήση άσκοπης και υπέρμετρης βίας από δράστες εγκλημάτων, αύξηση του αισθήματος ανασφάλειας των Ελλήνων πολιτών, που είναι οι πιο φοβισμένοι Ευρωπαίοι πολίτες.
Κοινοτοπίες, τετριμμένες πλέον διαπιστώσεις. Τώρα πλέον ο "περί εγκληματικότητας λόγος" κατέστη ένας βιωματικός λόγος. Οι σχετικές θεωρίες, τα ερευνητικά δεδομένα και οι πρακτικές αντιμετώπισης της εγκληματικότητας απλοποιούνται και περιέργως "εκλαϊκεύονται" μέσα από το μοίρασμα της εμπειρίας της θυματοποίησης, μέσα από τις ολοένα και συχνότερες συζητήσεις της οικογένειας, των φίλων και των οικείων για τις κλοπές και τις διαρρήξεις...
Η μικρή εγκληματικότητα αποκτά έναν πιο "δημοκρατικό" χαρακτήρα, διαπερνώντας τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, το φύλο, τις ηλικίες, τις όποιες διακρίσεις.
Η έννοια και η κατασκευή του "ευάλωτου θύματος" αποδομείται, αφού όλοι μας είμαστε εν δυνάμει θύματα. Αυτό γίνεται ακόμα περισσότερο ανησυχητικό σε μια περίοδο οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας, με αβέβαιο μέλλον σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας.
*Γ. ΠΑΝΟΥΣΗΣ (καθηγητής εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Η μη χρήση του όπλου ήταν ανέκαθεν η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε μικρή και "βαριά" εγκληματικότητα. Παλαιότερα, ο διαρρήκτης ή ο ληστής δεν διέθετε ούτε σουγιά, για να μην το χρησιμοποιήσει. Υπήρχε και ένας κώδικας "τιμής": δεν χτυπάμε ηλικιωμένους, ούτε γυναίκες, για παράδειγμα. Σήμερα, ακόμη και στα "μικρά" εγκλήματα, οι δράστες χρησιμοποιούν όπλα, πράγμα που με οδηγεί στην άποψη ότι η "μικρο-εγκληματικότητα" δεν υπάρχει πια! Οταν έχουμε δράστες που σκοτώνουν χωρίς να υπάρχει ανάγκη, που βιάζουν, που "γαζώνουν", τα πράγματα σοβαρεύουν εκ των πραγμάτων...
Δεν θα το συνέδεα με την κρίση. Ενα έγκλημα επιβίωσης, ίσως.
Ομως πώς ερμηνεύεται μια δολοφονία ή ένας βιασμός; Θέλει θάρρος για να παραδεχτούμε ότι είναι ένα φαινόμενο εισαγόμενο, που επιφέρει την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, τη μείωση της αξίας της.
Προκύπτει και ένα ακόμη ζήτημα: όσοι αισθάνονται ότι απειλούνται, και είναι πολλοί πια, θα πάρουν κι α