Άφησα το πατίνι μου στην πλατεία, για να γράψω

Με 100.00 ανθρώπους, ζώνεις το μπουρδέλο τη βουλή και δεν ψηφίζει κανείς, τίποτα. Κι αυτό τους παγώνει το αίμα.
Με λίγο περισσότερους, ψηφίζουν αυτό που αποφασίζουν οι πλατείες.
Όταν εμφανίζεται η δύναμη της κοινότητας, η βία σωπαίνει, κρύβεται, χάνεται. Γίνεται περιττή και ανίκανη.
Ένα ακόμα πιο μεγάλο μέγεθος αποφασισμένων ανθρώπων χρειαζόμαστε και τελειώνουμε, με το καθεστώς (και όχι απλώς την κυβέρνηση). Και μένει η απάντηση σε ένα....
ερώτημα: Μετά, τι;
Στην Αίγυπτο και την Τυνησία, που ήξεραν το τι δεν ήθελαν κι έδωσαν αίμα και ζωές για αυτό το όχι, ήρθε το ΔΝΤ, με 35 δις , οικονομική "βοήθεια". Δεν είχαν ξεκαθαρίσει το τι είναι αυτό που ήθελαν.
Τι είναι αυτό που θέλουμε; Οι πλατείες δεν έχουν αγγίξει, ακόμα, το νόημα του "ναι". Τόχουν, όμως, χαϊδέψει. Το ψάχνουν. "Επώνυμοι" κι "ανώνυμοι" αναμασούν κομματικά αντισυνθήματα, αρνούμενοι τα κόμματα, αλλά όχι τη σκέψη τους. Όχι σε αυτό και στο άλλο. Λείπει το ναι και το θέλω. Σιγά σιγά, ψελλίζεται κι αυτό.


Είναι, όμως, γεγονός πως μέσα και κάτω από την πολυφωνία των συνθημάτων, υπάρχει ένα μουσικό χαλί που παίζει, μονότονα, όμορφα και σταθερά. Δίνει το ρυθμό και την ουσία: Άμεση Δημοκρατία.
Και για να παινέψουμε το σπίτι μας, εκεί στην πλατεία του Αργοστολίου, έκαμαν τη διαφορά.
Πολλά και ξεκάθαρα τα "θέλω". Δεν ήταν έκθεση ιδεών. Ήταν πρόταση και τρόπος. Όχι μόνο το τι, αλλά και το πώς.
Τους ρωτάς να τοποθετηθούν επί της ουσίας ενός κειμένου και σου μιλούν, για τη συμπαράσταση που πρόσφεραν κάποιοι στους ...εργαζόμενους του ΟΛΠ. Αυτοί είναι οι "διανοούμενοι".
"Άμεση δημοκρατία" είναι η δημοκρατία που οι πολίτες ψηφίζουν τους νόμους τους και πολίτης είναι αυτός που μπορεί να κυβερνά και να κυβερνάται, εκ περιτροπής. Το δεύτερο, το έγραψε ο Αριστοτέλης. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο το τι θέλουμε. Οι "επώνυμοι αντιστασιακοί" παίζουν με τις λέξεις του συρμού κι έχει ο καθένας μια "άμεση δημοκρατία", κομμένη και ραμμένη για τον εαυτό του. Δεν μπορεί να τη διανοηθεί, χωρίς τον εαυτό του.


"Την θέλουμε, αλλά δεν είναι όριμος ο λαός. Δεν τον βλέπεις; Θέλει ηγέτες. Κι εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτό το ρόλο. Ξέρουμε πιο πολλά και μας εμπιστεύονται, γιατί είμαστε κοντά του". Κάπως έτσι το λένε. Δεν είπε κανείς πως είναι "όριμος" ο λαός. Παιδί είναι ακόμα και παίζει στις πλατείες ,όπως τότε, που είχε την ηλικία των παιχνιδιών. Αλλά , άσε αυτόν να αποφασίσει για τον βαθμό της "οριμότητας" του. Μην παίζεις και μην προσπαθείς να εκμεταλλευτείς τις αδυναμίες του, που τις ξέρει και ειναι έτοιμος, με εύκολο τρόπο, να σε εμπιστευτεί και να σου εκχωρήσει εξουσίες.
Έχεις τη δύναμη να τους πεις, πως πρέπει να βάλουν ασφαλιστικές δικλείδες στην ασυδοσία του εκπροσώπου, που κατά τα φαινόμενα, θα είσαι εσύ; Έχεις τη δύναμη να τους πεις να σε βλέπουν σαν εν δυνάμει τύραννο; Έχεις το θάρρος να τους πεις , πριν σε επιλέξουν, τον τρόπο που θα σε ανακαλούν, κάθε φορά που θα διαπράττεις λάθη; Έχεις τη δύναμη να τους πεις π